Συγγραφική

Με ψέγουν κάποιοι φίλοι γιατί έγραψα το “12 χρόνια επαναστάτης”. Και λέω: Μα το ίδιο δεν έκαμε ο Καζαντζάκης με την “αναφορά στον Γκρέκο”; Με ψέγουν μετά κάποιοι φίλοι ότι.. δεν εκτιμώ όσο πρέπει τα ποιήματα που έγραψα. Το ίδιο λένε άλλοι για τα παραμύθια μου. Τους βεβαιώ ότι δεν έχω πρόβλημα αυτοεκτίμησης, ούτε ταπεινός […]

Την ιδιότητα του δημοσιογράφου την οικειοποιήθηκαν οι σόουμαν των καναλιών με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οικειοποιήθηκαν την ιδιότητα του Έλληνα οι Ρωμιοί. Μιλώ για την διαχρονική έξι του πήλινου πολιτισμού μας να λεηλατεί το πρότυπο και να κηρύσσει αυθεντία το αντίγραφο. Ζούμε τώρα σ’ έναν αντεστραμμένο κόσμο. Βλέπουμε το φως σαν σκοτάδι και το

Το κοινό ψοφάει για αίμα. Είτε διαβάζει κείμενα, είτε βλέπει ταινίες στο σινεμά ή σειρές στην τηλεόραση, το κοινό ικανοποιείται μόνο αν χύνεται ποτάμι το αίμα. Το τηλεοπτικό Δελτίο Ειδήσεων που δε στάζει αίμα, “πατώνει”. Το μυθιστόρημα που δεν έχει αίμα, χάνεται. Το δημοσιογραφικό άρθρο που δεν “σκοτώνει” κανέναν, περνάει απαρατήρητο. Ό,τι εξαρτάται από την

“Δεν υπάρχουν ήρωες στην εποχή μας”. Έτσι λένε. Κι εννοούν ότι “δεν υπάρχουν ήρωες να μας σώσουν”. Σ’ εκείνο το “να μας σώσουν” είναι το ζουμί. Γιατί ήρωες υπάρχουν. Είναι αφανείς, αλλά υπάρχουν. Μόνο που δε θέλουν να μας σώσουν. Αλλά, τότε, θα πεις, τι σόι ήρωες είναι αυτοί; Θα σου πω: Είναι ήρωες, επειδή…

Όντως, ένα λαϊκό κίνημα είναι ανέφικτο. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Είναι ανέφικτο, επειδή καμία “μεγάλη ιδέα”(ούτε κάποιος χαρισματικός ηγέτης) δε μπορεί πλέον να ενώσει ομάδες πολιτών σ’ έναν κοινό (προπάντων δε, μαζικό) στόχο. Τι νόημα έχει άλλωστε μία κυβερνητική αλλαγή που θα οραματιζόταν το πλέον ωραίο ή το πιο δυνατό λαϊκό Κίνημα; Το διακύβευμα δεν

Δεν ξέρω πώς βλέπει τους ανθρώπους ένα μυρμήγκι. Μπορεί να μας βλέπει γίγαντες. Μπορεί να μη μας βλέπει καθόλου. Μπορεί να μας βλέπει σαν βουνά που κινούνται από σεισμό. Ποιος ξέρει; Αλλά κι εγώ… πώς βλέπω άραγε τον κόσμο; Μπροστά στον κόσμο ένα μυρμήγκι δεν είμαι τάχα; Μπορεί να βλέπω τον κόσμο σα γίγαντα που

Η σύγχρονη λογοτεχνία δε μετριέται με τα διηγήματα, ούτε με τα μυθιστορήματα που έγραψε ο συγγραφέας. Δε μετριέται καν με τα ποιήματα που έγραψε ο ποιητής, ούτε με τα παραμύθια που έγραψε ο παραμυθογράφος. Οι σύγχρονοι συγγραφείς δε γράφουν ιστορίες. Κι αν γράφουν, που γράφουν, η ασχολία τους αυτή δεν τους κάνει συγγραφείς. Ή τους

Με τον ποιητή Γιάννη Καραμητσόπουλο που, εύθραυστος ων, έφυγε νωρίς, κάναμε στενή παρέα εκείνα τα χρόνια του “αραμπά”. Ήταν ο μόνος εκείνη την εποχή που μου άρεσε να του διαβάζω ποιήματά μου, του άρεσε κι εκείνου να μου διαβάζει δικά του. Κανείς απ’ τους δυο μας δεν καιγόταν για να δημοσιεύσει τα ποιήματά του. Ήταν

Είσαι σε θέση να με κρίνεις, επειδή με γνώρισες στο facebook; Μπορείς να κρίνεις τις θέσεις μου, τις απόψεις μου, τη διαδρομή μου, την ηθική μου, το έργο μου, επειδή διάβασες ένα σχόλιό μου στο facebook; Ούτε ο Φρόιντ νά ‘σουνα… Κι όμως, εσύ, κακομοίρη, που είσαι και δάσκαλος κατά το επάγγελμα (μπορεί να είσαι

“Εκεί που λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει”, λέει η παροιμία. Κι εκεί που “λαλούν” πολλές απόψεις, το ίδιο, θα πω εγώ. Η κοινωνία μας δεν είναι μόνο πολυπολιτισμική, ούτε μόνο πολυφυλετική, είναι και πολυαποψική, να το πούμε “πολυφωνική” για να μην ξεφεύγουμε από την αποδεκτή ορολογία. Είναι μια χορωδία, κάθε μέλος της οποίας τραγουδάει