Αναγγελία

Εφημερίδα "Αναγγελία"
Η 1η έκδοση της “Αναγγελίας” – Νοέμβριος 2000

Η “Αναγγελία”” είναι εβδομαδιαία εφημερίδα του Αγρινίου.

Εκδόθηκε τον Νοέμβριο του 2000, αρχικά ως μηνιαία.

Όταν οι πωλήσεις της στο περίπτερο ξεπέρασαν τα χίλια φύλλα, έγινε δεκαπενθήμερη. Και όταν οι πωλήσεις της στο περίπτερο ξεπέρασαν πάλι τα χίλια φύλλα, έγινε εβδομαδιαία. Ο εκδότης της διάλεξε αυτόν τον τρόπο για να δώσει το μήνυμα ότι η εφημερίδα στηρίζεται στο αναγνωστικό κοινό της και όχι στην διαπλοκή με πολιτικά ή οικονομικά συμφέροντα.

Η “Αναγγελία” είναι εκδοτική συνέχεια της σατιρικής εφημερίδας “Αραμπάς” που εκδόθηκε στο Αγρίνιο την δεκαετία του ’90. Είναι εγγεγραμμένη στο Ηλεκτρονικό Μητρώο Περιφερειακού και Τοπικού Τύπου, βάσει του άρθρου 2 του ν. 3548/2007 (Α’68). Είναι επίσης μέλος της Ένωσης Ιδιοκτητών Επαρχιακού Τύπου (ΕΙΕΤ).

Το agriniovoice.gr είναι η ηλεκτρονική εκδοχή της “Αναγγελίας”.


Ο Εκδότης

Ιδρυτής της “Αναγγελίας” είναι ο Παντολέων (Παντελής) Φλωρόπουλος, ιδρυτής και εκδότης επίσης της σατιρικής εφημερίδας “Αραμπάς” που προηγήθηκε της “Αναγγελίας”. Εκδότης της εφημερίδας από τον Ιούλιο του 2017 και μετά είναι ο Κωνσταντίνος Φλωρόπουλος.

Ο Τίτλος

Ο τίτλος “Αναγγελία”” τονίζει το εμπορικό στοιχείο της εφημερίδας ως Εφημερίδα Μικρών Αγγελιών και Πληροφοριών. Εκφράζει ταυτόχρονα την υπέρβαση του εφήμερου, αφού το παρόν ετοιμάζει το μέλλον, γι’ αυτό και Σήμα της εφημερίδας είναι το πετεινάρι που – μέσα στο σκοτάδι της νύχτας – αναγγέλλει τη μέρα και – μ’ έναν τηλεβόα – λέει “καλημέρα”” στον κόσμο.

Ο Σκοπός

Η “Αναγγελία” επιδιώκει την αποσύνδεση της δημοσιογραφίας από τον πολιτικό εναγκαλισμό. Αλλ’ αυτό αφορά μονοδιάστατα την εξυγίανση του Τύπου. Η συνθήκη επιβίωσης της εφημερίδας θα εξαρτηθεί από το αν θα βρει τον νέο της ρόλο στην Δημοκρατία ή όχι. Αναζήτηση που σχετίζεται άμεσα με την διακριτή θέση της εφημερίδας απέναντι στην τηλεόραση και το site. Η διάκριση αφορά τη μάχη κυριαρχίας που διεξάγεται ανάμεσα στην Εικόνα και τον Λόγο, ανάμεσα στο Φαίνεσθαι και το Είναι. Η απολογοποίηση της είδησης είναι το πρόβλημα.

Ως “Εφημερίδα Δήμου”, βασικό συστατικό της οποίας είναι η θεματική εντοπιότητα, η “Αναγγελία” προτείνει τον όρο “Δημοτική εφημερίδα” αντί των καθιερωμένων – όσο και παραπειστικών – όρων “Περιφερειακός Τύπος” ή “Νομαρχιακός Τύπος” ή “Τοπικός Τύπος”.

Μετά την τραυματική εμπειρία των “μνημονίων” και τον θυμό που κυριάρχησε στο λαό εναντίον των πολιτικών, αλλά και των δημοσιογράφων, η “Αναγγελία” διαμόρφωσε την θέση ότι η κριτική στην εξουσία (που μέχρι το 2010 εθεωρείτο παραδοσιακό προνόμιο της εφημερίδας) δεν ανήκει σ’ αυτήν. H εφημερίδα έπαψε να εκπροσωπεί θεσμικά τον λαό, η κριτική της στην εξουσία αντικαταστάθηκε από την πληθωριστική “δημοσιογραφία των πολιτών”. Το κοινό εισέβαλλε στην ηλεκτρονική αρένα για μία “πάλη χωρίς κανόνες”, εκφράζεται πλέον στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης άνευ ηθικών ή δεοντολογικών όρων, καθώς και άνευ συντακτικών ή γραμματικών κανόνων. Αν όντως η εφημερίδα δεν έχει κάτι άλλο απ’ αυτό στη φαρέτρα της, είναι περιττή.

Η φιλοσοφία της “Αναγγελίας” (όπως εκφράστηκε στην αρθρογραφία της τα πρώτα είκοσι χρόνια της κυκλοφορίας της) βασίζεται σε πέντε άξονες:

  1. Η ίδια η εφημερίδα (χωρίς να δαιμονοποιεί τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης) αναγνωρίζει θεσμικά στον αναγνώστη τον ηλεκτρονικό τόπο, στον οποίο κινείται, όπως κινείται.
  2. Η εφημερίδα δεν ενδιαφέρεται για την ταχύτητα στη μετάδοση της είδησης. Το προνόμιο αυτό τ’ αφήνει πρόθυμα στα Ηλεκτρονικά Μέσα Ενημέρωσης. Μόνο που οι δημοσιογράφοι του Ηλεκτρονικού Τύπου διαχειρίζονται την είδηση ως καταναλωτικό προϊόν, η σοβαρότερη είδηση μετατρέπεται σε τσιχλόφουσκα, το κοινό τη μασάει και τη φτύνει, έτσι όμως ιδεολογικοποιείται το εφήμερο σε βάρος του διαχρονικού. Στον αντίποδα, η εφημερίδα προσδίδει στην είδηση μνήμη από τη μνήμη της, την διαχειρίζεται ως διαχρονικό κοινωνικό αγαθό που στοιχειοθετεί – αντί ν’ αποσυνθέτει – την Δημοκρατία.
  3. Η είδηση υποβάλλεται σε μια σειρά επεξεργασιών μέχρι να πάρει την τελική και δημοσιεύσιμη μορφή της: Λιτή επαναδιατύπωση βάσει ορθογραφικών και συντακτικών κανόνων, χημικός διαχωρισμός της είδησης από το σχόλιο, απαλλαγή του κειμένου από ήχους, χρώματα και οσμές που “φυτεύονται” στο Δελτίο Τύπου, “κοσκίνισμα” του τελικού κειμένου για να φύγουν οι στερεοτυπίες και οι επιθετικοί προσδιορισμοί, περιορισμός στο απολύτως αναγκαίο των ξενικών λεκτικών όρων.
  4. Όλα μαζί αυτά συνιστούν ορισμό της “στεγνής” είδησης, με την οποία υλοποιούνται τρία ζητούμενα της Δημοκρατίας που αφορούν τον πολίτη: Α΄). Η αντιμετώπιση της αθέλητης (μπορεί και ηθελημένης) παραπλάνησης του αναγνώστη. Β΄). Η εξασφάλιση χώρου για την αυτενέργεια του αναγνώστη. Γ΄). Η ακαθοδήγητη κρίση του αναγνώστη.
  5. Η σύνθεση των στοιχείων της νέας εφημερίδας υποδηλώνει τον σεβασμό του δημοσιογράφου προς τον αναγνώστη, σεβασμός όμως που δεν δηλώνεται ποτέ, δεν ονοματίζεται, περιμένει καρτερικά ν’ ανακαλυφθεί, υπολογίζοντας ότι η έκπληξη από την ανακάλυψη που θα κάνει ο ίδιος ο αναγνώστης, θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη νέα αμοιβαιότητα εφημερίδας – αναγνώστη.

Η νέα αποστολή της εφημερίδας φαντάζει δυσκολότερη από ποτέ, διότι η επιτυχία στο έργο της απαιτεί εξειδικευμένες γνώσεις πολλών επιπέδων, αυξάνει τις ώρες εργασίας, μεγαλώνει το κόστος λειτουργίας, την ίδια ώρα που μειώνει τους πόρους της.

Είναι μια επανακατεύθυνση της έννοιας “Εφημερίδα”, η οποία αρνείται την οικονομική στήριξη του επενδυτή, ενώ παράλληλα εγκαταλείπει τον άμβωνα, δεν είναι πια “Εφημερίδα Γνώμης”.

Όμως η “στεγνή είδηση” γεννά νέα διαδρομή:

Το Τμήμα της εφημερίδας που ασχολιόταν κάποτε με την ανάλυση των ειδήσεων κι έδινε το Άρθρο Γνώμης, πρέπει τώρα ν’ αποσπαστεί και να εξελιχτεί σε αυτόνομο “Περιοδικό Γνώμης” με συντακτικό στόχο να στεγάσει ευάριθμα την Συγγραφική Κοινότητα του Δήμου υλοποιώντας το όραμα της πλουραλιστικής “Συγγραφικής Δημοσιογραφίας”.

Το όραμα για το “Περιοδικό Γνώμης” δεν υλοποιήθηκε ποτέ από την “Αναγγελία”, διότι – παρά το έρεισμα που απόκτησε στο αναγνωστικό κοινό και παρά τις εκκλήσεις της – απέτυχε να συγκινήσει σε ικανό αριθμό το πνευματικό δυναμικό του Αγρινίου, το οποίο παραμένει (όχι αδικαιολόγητα) καχύποπτο απέναντι στα δημοσιογραφικά έντυπα της αμαρτωλής Μεταπολίτευσης. Το θέμα πάντως ετέθη και μένει ανοιχτό σαν ένα από τα βασικά ζητούμενα της μελλοντικής Δημοκρατίας, σε επίπεδο Δήμου.

Ένθετα περιοδικά

Η “Αναγγελία” πειραματίστηκε κατά καιρούς με διάφορα ένθετα περιοδικά, κυριότερο των οποίων ήταν το “ΑγοράΖην” που πραγματοποίησε 55 εκδόσεις. Δικές της δημιουργίες ήταν επίσης ο “Αθλοθέτης” και η Αθλητική εφημερίδα “Ντρίπλα”, καθώς και τα περιοδικά “Πολιτική”, “Αναγνώστης”, “Ρόδες”.

Η κυκλοφορία

Η εκδοτική επιτυχία της “Αναγγελίας” στο Αγρίνιο δεν υπολείπεται εκείνης του “Αραμπά” που προηγήθηκε. Έφτασε ακόμα και τα 3.000 φύλλα. Η “εποχή των μνημονίων” όμως δεν την άφησε ανεπηρέαστη. Όπως όλες οι εφημερίδες λιγότερο ή περισσότερο, έχασε κι αυτή τα δύο τρίτα της κυκλοφορίας της.

Scroll to Top