Η σύγχρονη λογοτεχνία δε μετριέται με τα διηγήματα, ούτε με τα μυθιστορήματα που έγραψε ο συγγραφέας. Δε μετριέται καν με τα ποιήματα που έγραψε ο ποιητής, ούτε με τα παραμύθια που έγραψε ο παραμυθογράφος.
Οι σύγχρονοι συγγραφείς δε γράφουν ιστορίες. Κι αν γράφουν, που γράφουν, η ασχολία τους αυτή δεν τους κάνει συγγραφείς. Ή τους κάνει κατ’ επίφαση.
Μπορεί επίσης να γράφουν σενάρια για ταινίες ή τηλεοπτικές σειρές. Λογοτεχνία όμως δεν κάνουν.
Η λογοτεχνία στις μέρες μας απόκτησε νέο περιεχόμενο. Έγινε κατά κυριολεξία “τέχνη του λόγου”. Και μπορεί να τη συναντήσει κανείς οπουδήποτε, όχι μόνο σε διηγήματα, μυθιστορήματα ή ποιήματα, αλλά και σε άρθρα του διαδικτύου, ακόμα και σε σχόλια του facebook.
Οι σύγχρονοι λογοτέχνες βγήκαν από τις φόρμες. Μπορεί να γράψουν μυθιστόρημα, αλλά και χρονογράφημα, μπορεί να γράψουν άρθρο ή σχόλιο, στην εφημερίδα ή στο internet.
Ό,τι και να γράψουν, είναι λογοτεχνία, ΕΑΝ το κείμενό τους διαθέτει τις προδιαγραφές του καλογραμμένου λόγου. Δεν εννοώ τη Γραμματική και το Συντακτικό, αυτά είναι η βάση, αλλά δεν είναι το οικοδόμημα.
Οικοδόμημα του κειμένου είναι η σύνθεση των λέξεων, πες η χημεία, όχι μόνο των λέξεων, αλλά και των προτάσεων.
Βάζω αυτόν τον όρο, διότι κυκλοφορούν βιβλία συγγραφέων που ΔΕΝ διαθέτουν αυτή τη θεμελιώδη προδιαγραφή. Λέγονται όμως λογοτεχνικά βιβλία κατ’ ευφημισμόν ή… κατ’ εθισμόν, αν θέλετε,
Ένα πεζό κείμενο μπορεί να είναι αληθινό ποίημα, επειδή στη δομή του ενσωματώθηκε η αφαίρεση. Διότι η αφαίρεση είν’ εκείνη που ενεργοποιεί τις άλεκτες διαστάσεις του αναγνώστη, ξεσήκωμα που σημαίνει μια μικρή ανάσταση μέσα του.
Αν αυτό δεν είναι “τέχνη του λόγου”, τι άλλο είναι;
Αν αυτό δηλαδή δεν είναι “λογοτεχνία”, τι άλλο μπορεί να είναι λογοτεχνία;