Κάπου σε ξέρω!

Από κάπου.
Κάποτε… Από το παρελθόν ή από το μέλλον. Θα θυμηθώ.
Κάποια στιγμή θα θυμηθώ από πού σε ξέρω, από πότε.
Από το παρελθόν; Από το μέλλον;
Θα το δούμε στην πορεία.
Προς το παρόν, είμαι εδώ και προσπαθώ μ’ έναν τρόπο να σου πω κάτι…
Είναι μία παρόρμηση, την οποία δεν έχω λόγο να απωθώ. Ούτε να κοσκινίζω.
Μερικά πράγματα τα δέχεσαι όπως έρχονται.
Δεν είναι μόνο αυτό.
Είναι που ζούμε στην εποχή των μονολόγων κι εγώ μου χώθηκε στο μυαλό να επιστρέψει ο διάλογος.
Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να επιστρέψει πρώτα ο λόγος.
Γι’ αυτό γράφω παραμύθια λόγου και όχι παραμύθια εικόνας. Δεν γράφω παραμύθια για να διαβάζονται από… αλλά για ν’ αφηγούνται σε…
Η αφήγηση είναι Δημιουργός Δύναμη του Ανθρώπου. Ο κραδασμός της φωνής που ποιεί. Η δόνηση που κινεί. Αυτό άλλωστε σημαίνει “εν αρχή ην ο Λόγος και Θεός ην ο Λόγος”.
Γι’ αυτό είμαι λάτρης των λαϊκών παραμυθιών.
Επειδή τα λαϊκά παραμύθια δεν υπακούουν στον κώδικα του επίκαιρου, δηλαδή του χρονικού γραπτού λόγου, αλλά στον κώδικα του διαχρονικού προφορικού λόγου.
Θέλω να φέρω στο έντεχνο παραμύθι τον άγραφο αφηγηματικό κώδικα του λαϊκού, να μπολιάσω τα βιβλία με χρόνο και χώρο.
Αυτό είναι το συγγραφικό μου ταξίδι…
Κι εσύ μόλις έγινες συνεπιβάτης μου στο “Παραμυθόπλοιο” που γράφω και πλέει στον ωκεανό των ιδεών και των σχημάτων…

Παντελής Φλωρόπουλος