Μα το έλεγε κι ο Καβάφης

Με ψέγουν κάποιοι φίλοι γιατί έγραψα το “12 χρόνια επαναστάτης”. Και λέω: Μα το ίδιο δεν έκαμε ο Καζαντζάκης με την “αναφορά στον Γκρέκο”;

Με ψέγουν μετά κάποιοι φίλοι ότι.. δεν εκτιμώ όσο πρέπει τα ποιήματα που έγραψα. Το ίδιο λένε άλλοι για τα παραμύθια μου.

Τους βεβαιώ ότι δεν έχω πρόβλημα αυτοεκτίμησης, ούτε ταπεινός είμαι. Απεχθάνομαι την ταπεινότητα, όσο ακριβώς και την έπαρση.

Απλά, έχω επίγνωση.

Και πάλι όμως νομίζουν ότι μιλώ για επίγνωση μετριότητας και με κατσαδιάζουν.

Όχι! Άλλο είναι!

Τους βεβαιώνω, αλλά πιστευτός ακόμα δεν έχω καταφέρει να γίνω: Τα ποιήματα και τα παραμύθια που έγραψα, θ’ αρέσουν μόνο στους μελλοντικούς αναγνώστες, σ’ εκείνους δηλαδή που δεν θα έχουν διαβάσει κανένα δημοσιογραφικό μου άρθρο ή ρεπορτάζ.

Ξέρω τι λέω.

Αν ο Καβάφης δεν ασχολιόταν με τα δημοσιογραφικά, θα τον αναγνώριζαν από τότε, όταν ήταν ακόμα εν ζωή, δεν θα τον αναγνώριζαν μόνο μετά το θάνατό του. Τον απέρριπτε όμως ως ποιητή ένας Παλαμάς! Το φαντάζεσαι;

Ξεχνούν οι κριτές ότι όταν ο ποιητής γίνεται δημοσιογράφος, ασκεί την δημοσιογραφία καλύτερα απ’ όλους τους δημοσιογράφους, όταν γίνεται λαχανάς, ασκεί την λαχανική καλύτερα απ’ όλους τους λαχανάδες, όταν γίνεται σερβιτόρος, ασκεί την σερβιτορική καλύτερα απ’ όλους τους σερβιτόρους.

Και τα έκαμα όλα αυτά. Γιατί ο ποιητής μπορεί να γίνει ό,τι θέλει. Ακόμα και τσοπάνης γίνεται (και τσοπάνης έγινα) πάντα όμως παραμένει ποιητής, ό,τι κι αν κάνει. Είτε γράφει στίχους, είτε δεν γράφει.

Ένιωσα λοιπόν μια αγαλλίαση (φύτρωσε μέσα μου και μια ελπίδα) όταν βρήκα ότι ο Καβάφης έλεγε για τον εαυτό του: «Ο Καβάφης είναι ποιητής του μέλλοντος».

Δεν ήξερα ότι το είχε πει! Ότι επιβεβαιώθηκε από τον Καβάφη ο λόγος μου, ήταν απίστευτα ωραίο!

Ο μέγας Αλεξανδρινός είχε άλλωστε αποκτήσει δημοσιογραφική ταυτότητα της εφημερίδας «Τηλέγραφος», στην οποία έγραφε άρθρα και άλλα πεζά, βεβαίως και ποίηση. Το πρώτο του δημοσιευμένο κείμενο, εν έτει 1886, είχε τίτλο «Το κοράλλιον υπό μυθολογικήν έποψιν» στην εφημερίδα «Κωνσταντινούπολις» και πρώτο δημοσιευμένο ποίημα, με τίτλο «Βακχικόν», στον «Έσπερο» της Λειψίας.

Αχ, πόσο ωραίο είναι να βρίσκεις ότι… δεν είναι παράδοξο να έχεις κάνει δημοσιογραφία και ότι αυτό… δεν αναιρεί εξ ορισμού την ποιητική σου φύση!

Και δεν είναι μόνο ο Καβάφης που το απέδειξε αυτό περιτράνως, αλλά παίρνω αυτόν τώρα, γιατί πλέον δε μπορεί ν’ αμφισβητήσει κανείς έναν Καβάφη. Ούτ’ ένας. Είναι ο Μαραντόνα της ποίησης. Ο Χατζηπαναγής, θα προτιμούσα εγώ!

Το λέω γιατί τα ποιήματά μου δίνουν μια χαλαρή εντύπωση στους ποιητές, μου λένε ότι έχουν μέσα τους μια πεζότητα. Σα να διαβάζεις ρεπορτάζ, μου είπαν. Ανάμεσά τους κι ένας ποιητής, τον οποίο κατατάσσω στους μεγάλους σύγχρονους Έλληνες ποιητές.

Αχ, και πάλι, σας βεβαιώ, δεν ψάχνω βίους παράλληλος, αλλά το ίδιο είπε ο Παλαμάς για τα ποιήματα του Καβάφη. Τα χαρακτήρισε ρεπορτάζ και μάλιστα κακόγουστα ρεπορτάζ…

Την ελπίδα μου στοιχειοθετώ, μην πάει ο νους σας αλλού… Μακριά από μένα οι συγκρίσεις με τα ιερά τέρατα…

Τις μανιέρες καταγράφω. Αυτό είναι το θέμα μου. Οι στερεοτυπίες, τα σχήματα, οι κύβοι. Οι ορισμοί της ποίησης είναι το θέμα μου.

Ξέρω λοιπόν:

Τα παραμύθια που έγραψα, θ’ αρέσουν μόνο στους μελλοντικούς αναγνώστες γιατί εκείνοι μόνο δεν θα υποτάσσονται στη γενική εντύπωση ότι ο συγγραφέας τους είναι άθεος, άρα τα παραμύθια του είναι εξ ορισμού αντιπαιδαγωγικά.

Τα ποιήματα που έγραψα, θ’ αρέσουν μόνο στους μελλοντικούς αναγνώστες γιατί εκείνοι μόνο δεν θα υποτάσσονται στη γενική εντύπωση ότι ο συγγραφέα τους είναι δημοσιογράφος, άρα εξ ορισμού δεν είναι ποιητής.

Ούτε που με νοιάζει δηλαδή… Απλά, για να ξέρουμε τι λέμε… Αυτό είναι το θέμα…

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top