Τι σημαίνει άραγε το “Ιωνικόν”;

Είσαι σε θέση να με κρίνεις, επειδή με γνώρισες στο facebook;

Μπορείς να κρίνεις τις θέσεις μου, τις απόψεις μου, τη διαδρομή μου, την ηθική μου, το έργο μου, επειδή διάβασες ένα σχόλιό μου στο facebook;

Ούτε ο Φρόιντ νά ‘σουνα…

Κι όμως, εσύ, κακομοίρη, που είσαι και δάσκαλος κατά το επάγγελμα (μπορεί να είσαι γιατρός ή δικηγόρος, μπορεί να είσαι οτιδήποτε σπουδαίο, δεν έχει σημασία τι άλλο είσαι) αφήνεις τον εαυτό σου να μιλά δημόσια και ν’ αποφαίνεται με ύφος, σα να ξέρεις καλά ποιος είμαι ‘γω, ποιος είναι ο άλλος…

Προσωποποιείς μια κατάσταση που αφορά το κοινωνικό σύνολο, το αποδίδεις σε μένα, σε όποιον δηλαδή, το ενοχοποιείς, γιατί δε μπορείς αλλιώς να εκφραστείς, μόνο έτσι καταφέρνεις να επικοινωνήσεις με τους άλλους, με δηλητήριο.

Πώς αλλιώς μπορούν άραγε να εκφραστούν τα φίδια, όταν ανοίγουν το στόμα τους;

Αγνοείς ότι αυτό που κάνεις, όταν μιλάς, μαρτυρά στους θεούς τι κουμάσι είσαι.

Ποιους θεούς;

Ρωτάς “ποιοι θεοί”;

Καγχάζεις αποπάνω κρετίνε!

Και κάνεις τον ανήξερο, εκπλήσσεσαι για την αναφορά μου αυτή, επειδή πιστεύεις ότι “πέθαναν οι θεοί”…

Νομίζεις.

Δεν θα σου πω τι λέω εγώ. Αν σου πω τι λέω εγώ, θα μου πεις “και ποιος είσ’ εσύ;”… Δεν θα διστάσεις δε να με καταχωρήσεις στους άθεους ή στους παγανιστές, μπορεί να με πεις αιρετικό ή κάτι ακόμα χειρότερο.

Γι’ αυτό δεν θα σου πω τι λέω εγώ για τους θεούς. Θα σου πω τι λέει ο Καβάφης. Τον οποίο δεν τολμάς ν’ αμφισβητήσεις. Δεν τολμάς γιατ’ είσαι δειλός. Τολμάς ν’ αμφισβητείς εμένα, γιατ’ είσαι θρασύδειλος.

Άκου λοιπόν τι λέει ο Καβάφης:

“Γιατί τα σπάσαμε τ’ αγάλματά των, / γιατί τους διώξαμεν απ’ τους ναούς των, / διόλου δεν πέθαναν γι’ αυτό οι θεοί”…

Κατάλαβες;

Ότι εσύ αμφισβητείς τους θεούς, δεν σημαίνει ότι πέθαναν. Ότι κανείς δεν ξανάκουσε γι’ αυτούς, δεν σημαίνει ότι έφυγαν.

Μας διαβεβαιώνει ο Καβάφης γι’ αυτό:

“Ω γη της Ιωνίας, σένα αγαπούν ακόμη, / σένα η ψυχές των ενθυμούνται ακόμη. / Σαν ξημερώνη επάνω σου πρωί αυγουστιάτικο / την ατμοσφαίρα σου περνά σφρίγος απ’ την ζωή των / και κάποτ’ αιθέρια εφηβική μορφή, / αόριστη, με διάβα γρήγορο, / επάνω από τους λόφους σου περνά”…

Ξαναπιάνω λοιπόν τον λόγο μου απ’ την αρχή:

Αγνοείς ότι αυτό που κάνεις σε κοινή θέα, μαρτυρά στους θεούς τι κουμάσι είσαι. Δεν ξέρεις ότι αυτοί ξέρουν. Και περνιέσαι για μάγκας.

Σου λέω λοιπόν:

Αμφισβήτησέ με όσο γουστάρεις. Δε μου καίγεται καρφί. Γιατί εγώ ξέρω πως οι θεοί δεν πέθαναν. Κι επειδή είναι ακόμα εδώ, επειδή πάνω απ’ τους λόφους της Μυρτιάς μου φτερουγίζουν, ξέρω το σώμα σου πού ‘ναι φτιαγμένο από πηλό, καθώς λέει κι ο αοιδός Σφακιανάκης. Ένα κεραμίδι που πέφτει απ’ τη στέγη και γίνεται θρύψαλα. Αυτό είσαι.

Αλλά δεν είναι όλα τα δίποδα σαν εσένα. Μην παρηγοριέσαι με τη σκέψη ότι “όλοι είμαστε παιδιά του ίδιου Θεού”. Δεν είμαστε μεγάλε!

Και δεν είμαστε γιατί εκτός από τους πήλινους ανθρώπους, σαν και του λόγου σου, υπάρχουν και οι πύρινοι άνθρωποι.

Μπορεί ν’ αγνοείς τον Ησίοδο. Ή μπορεί να βολεύεσαι πάλι με τη σκέψη ότι αυτά είναι επινοήσεις των ποιητών.

Εντάξει. Εσύ, πονηρέ, δε βολεύεσαι με τις επινοήσεις των ποιητών, γιατί πιστεύεις στις επινοήσεις του πατριάρχη Αβραάμ.

Είναι θέμα γούστου όμως… Δε νομίζεις;

Μπορείς ωστόσο να καταλάβεις ότι και τα δύο είναι επινοήσεις. Να ξεκινήσουμε από αυτό στο οποίο συμφωνούμε κι οι δυο.

Μόνο που εγώ επιλέγω να μου αρέσουν οι επινοήσεις των ποιητών και να ΜΗ μου αρέσουν οι επινοήσεις των πατριαρχών.

Ε, αυτό συνιστά μία μεγάλη διαφορά. Δε νομίζεις πάλι; Κατάλαβες πού φτάσαμε τώρα;

Φτάσαμε στην είδηση που αποκάλυψε στους ανθρώπους ο Ησίοδος και ανήγγειλε μ’ αυτήν το Χρυσό Γένος των ανθρώπων.

Όπως είσαι σε θέση να καταλάβεις, το πήλινο γένος του Αβραάμ δε φτουράει μπροστά στο Χρυσό Γένος του Ησιόδου. Αν μη τι άλλο, ας συγκρίνουμε τις επινοήσεις των παραμυθάδων που αγαπάμε ο ένας κι ο άλλος… Εντάξει;

Λοιπόν, το Χρυσό Γένος ήταν ήταν κάποτε στη γη και θα ξανάρθει. Αυτό περιμένω.

Και μπορώ να πω με τη σειρά μου τώρα, ότι το Χρυσό Γένος δεν έφυγε ποτέ για να ξανάρθει. Το Χρυσό Γένος που υμνεί ο Ησίοδος ήταν πάντα εδώ, βοηθούσε τον κόσμο, εσύ όμως δεν το έβλεπες.

Αν λοιπόν είναι κάτι που περιμένω, δεν είναι ν’ αλλάξει η κυβέρνηση για να γλυκαθώ. Με τον ένα ή τον άλλο πρωθυπουργό, μου κάνει ένα και το αυτό.

Περιμένω να γίνει ορατό ξανά το Χρυσό Γένος των Ανθρώπων που ζει πάνω στη γη, αλλά δεν το ξεχωρίζει κανείς απ’ το πήλινο.

Αυτό περιμένω, κακομοίρη.

Πώς να το χωνέψεις αυτό; Σε καταλαβαίνω…

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top