Βιογραφία
σε γ’ πρόσωπο

λίγα λόγια για εμένα

Παντολέων Φλωρόπουλος

… Ο Παντολέων (ή Παντελής) Φλωρόπουλος είναι δημοσιογράφος, χρονογράφος, παραμυθογράφος και ποιητής. Εκδίδει ο ίδιος τα βιβλία του *, τα περισσότερα έργα του όμως τα δημοσίευσε στα τοπικά έντυπα που ο ίδιος δημιούργησε στο Αγρίνιο. Με την δημοσιογραφική του ιδιότητα κάλυψε όλες τις συντακτικές ανάγκες των εντύπων του στο ρεπορτάζ, τη συνέντευξη, το άρθρο και το σχόλιο.

Γεννήθηκε στη Μυρτιά της Αιτωλίας το 1955, στην όχθη της λίμνης Τριχωνίδας.

Μαθητής στην Ε’ Τάξη Δημοτικού διάβασε τους “Αθλίους” του Βίκτορα Ουγκό στην καθαρεύουσα και τ’ “Απόκρυφα Ευαγγέλια”.

Στην ΣΤ Τάξη Δημοτικού (1967) έγραψε το πρώτο του ποίημα.

Μαθητής της Α΄ Τάξης Γυμνασίου ήξερε απ’ έξω όλη την Οδύσσεια.

Μαθητής της Β΄ Τάξης Γυμνασίου, το 1969, είχε διαβάσει όλα τα έργα του Παπαδιαμάντη (στο πρωτότυπο) και δύο Παγκόσμιες Ανθολογίες διηγήματος. Η φιλόλογος καθηγήτριά του Ευριδίκη Μαυρίκη τύπωσε σε πολύγραφο και κυκλοφόρησε στο Αγρίνιο το πρώτο του διήγημα με τίτλο “Εσπερινός σε ξωκλήσι”, με το οποίο (στους κύκλους της τότε Εκπαιδευτικής Κοινότητας) κέρδισε το προσωνύμιο “ο μικρός Παπαδιαμάντης”.

Έκθεσή του 1969 με θέμα την Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης και δεύτερη το 1970, βραβεύτηκαν στον Διαγωνισμό των Ελληνικών Ταχυδρομείων.

Διήγημά του με θέμα την “Φιλική Εταιρεία” βραβεύτηκε το 1970 στον μαθητικό διαγωνισμό του περιοδικού “τα νειάτα“.

Σε ηλικία 16 ετών, το 1971, έφυγε από το πατρικό σπίτι αναλαμβάνοντας εξ ολοκλήρου την ευθύνη του απέναντι στη ζωή, ξεκινώντας την διαδρομή του από ένα Οικοτροφείο στο Αγρίνιο.

Το 1972 βραβεύτηκε σε Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό Ποίησης.

Ακολούθησαν σπουδές στην Πάντειο Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών, χωρίς να πάρει πτυχίο. Έκαμε αξίωμά του το αξίωμα του Μάρκου Μπότσαρη: “Όποιος είναι άξιος παίρνει το πτυχίο του στη μάχη”.

Στην διάρκεια των μαθητικών του χρόνων είχε γράψει περισσότερα από 2.000 έμμετρα ποιήματα. Με τον ελεύθερο στίχο ασχολήθηκε στα φοιτητικά του χρόνια.

Στο φιλοσοφικό δίλημμα της εφηβείας του “Άγιον Όρος ή Θιβέτ;” απάντησε “μέσα στον κόσμο, έξω απ’ το σύστημα”.

Οι αναζητήσεις του είχαν άξονα την συγγραφική αρχή ότι συγγραφέας νοείται μόνον εκείνος που – με αυτοεκπαίδευση – κατέκτησε προσωπικό ύφος γραφής. Αλλά για να κατακτήσει ο συγγραφέας ανώτερο επίπεδο γραφής, πρέπει ν’ αρνείται συνεχώς το προηγούμενο. Για τον λόγο αυτό κατέστρεψε πολλές φορές έργα προηγούμενων χρονικών περιόδων, κυρίως διηγήματα, παραμύθια και χιλιάδες ποιήματα. Για να εκπαιδευτεί στο χρονογράφημα, κατέστρεφε για ένα χρόνο κάθε μέρα το χρονογράφημα που είχε γράψει την προηγούμενη.

Το 1975 ηγήθηκε της πρώτης μεγάλης εργατικής απεργίας στη Μεταπολίτευση, στο εργοστάσιο της Perfil, και απολύθηκε.

Στις 3 Ιανουαρίου 1976 είχε σοβαρό εργατικό ατύχημα σε εργοστάσιο Μεταλλουργίας του Ρέντη, στον Πειραιά.

Το 1980 κυκλοφόρησε το εμβληματικό παραμύθι του “η πολιτεία των λουλουδιών“.

Το 1981 αρνήθηκε δελεαστική συμφωνία για έκδοση δέκα βιβλίων με Εκδοτικό Οίκο διεκδικώντας δικαίωμα απόλυτης ελευθερίας στο γράψιμο των βιβλίων. Δεύτερη συμφωνία, το 1982, με άλλον Εκδοτικό Οίκο, για έκδοση άλλης σειράς παιδικών βιβλίων, ματαιώθηκε επίσης.

Το 1985 εξέδωσε ο ίδιος το έμμετρο παραμύθι “ένας ποντικός και μία γάτα” από την σειρά “Παραμυθόκηπος“.

Το 1984 εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Αγρίνιο. Η φυγή από την Αθήνα ήταν επιλογή ζωής.

Τον Φεβρουάριο του 1990 βγήκε στο ραδιόφωνο του Αγρινίου (“9.37”) με δύο καθημερινές σατιρικές εκπομπές (“ένα φλιτζάνι γέλιο” και “χαιρέτα μας τον πλάτανο“) που έγιναν δημοφιλείς σε όλη σχεδόν την Δυτική Ελλάδα.

Τον Αύγουστο του 1991 δημιούργησε στο Αγρίνιο την σατιρική εφημερίδα “Αραμπάς“. Ο “Αραμπάς” έκλεισε τον Δεκέμβριο του 1997, μετά από 55 εκδόσεις.

Το 2000 ιδρύει στο Αγρίνιο την εβδομαδιαία εφημερίδα “Αναγγελία“, της οποίας υπήρξε εκδότης και συντάκτης μέχρι τον Ιούλιο του 2017, έκτοτε δε, τακτικός συνεργάτης της, με άρθρα, χρονογράφημα και παραμύθι.

Μεταξύ άλλων (βραχύβιων ή μη) περιοδικών που δημιούργησε, είναι το “Αν” (2 εκδόσεις), το “Ο.μέγα” (9 εκδόσεις), η “Στρατόσφαιρα” (7 εκδόσεις), το “Ρεύμα” (4 εκδόσεις), το “Τύμπανο” (4 εκδόσεις) και το “ΑγοράΖην” (37 εκδόσεις).

Το 2000 τιμήθηκε με πλακέτα από την Ένωση Αιτωλοακαρνάνων Λογοτεχνών και από το λογοτεχνικό περιοδικό της “Παρουσία”.

Το 2016 βραβεύτηκε από τον Φιλολογικό Σύλλογο “Παρνασσός” για το θεατρικό έργο του “ο Καραγκιόζης… Έλληνας“.

Το 2017 έλαβε τιμητική διάκριση από τον Δήμο Αγρινίου ως συγγραφέας Παιδικής Λογοτεχνίας. Την ίδια χρονιά εξέδωσε το μυθιστόρημά του “12 χρόνια επαναστάτης“.

Το 2018 εκδόθηκε “το μοναδικό στον κόσμο σαγκουίνι Γουρίτσης – ένα ρεπορτάζ, μια μαρτυρία”. Παράλληλα, εκδόθηκε η δεκάτευχη σειρά “παραμυθόκηπος” για παιδιά προσχολικής και πρωτοσχολικής ηλικίας, ως συνέχεια ομώνυμου τόμου που είχε εκδοθεί το 2010.

Το 2019 εκδόθηκε σε μικρό αριθμό αντιτύπων ο τόμος υπό τον τίτλο “333 ποιήματα” (1996 – 2016).

Το θεατρικό του έργο για παιδιά “ο βασιλικός του βασιλιά Βασίλη” παρουσίασε το Μουσικό Σχολείο Αγρινίου (2003).

Το παραμύθι του “ο Αηβασίλης κουφάθηκε” παρουσίασε το 2018 η Ομάδα Κουκλοθεάτρου της Κοινωφελούς Επιχείρησης Δήμου Αγρινίου.

Στις περισσότερες από τις χίλιες εκδόσεις που επιμελήθηκε, κατέγραψε και δημοσίευσε άγνωστα λαϊκά παραμύθια, λαϊκές ιστορίες, λαϊκούς μύθους και θρύλους. Μέρος αυτής της εργασίας καταχωρήθηκε στον τόμο “Μυρτιά η νύμφη της Τριχωνίδας“.

Ποιήματά του ανθολογήθηκαν το 1993 στην “Ανθολογία Αιτωλοακαρνανικής Λογοτεχνίας” του περιοδικού “Εμβόλιμον” και το 2002 στην “Ανθολογία Αιτωλοακαρνάνων Λογοτεχνών, ποιητές – πεζογράφοι, 1821 – 2002”.

Διήγημά του συμπεριλήφθηκε στην Συλλεκτική Έκδοση της Ένωσης Αιτωλοακαρνάνων Λογοτεχνών “Αφετηρίες Μνήμης“.

Η Μεταξούλα Μανικάρου παρουσίασε την παραμυθογραφία του στον τόμο “Αιτωλοακαρνάνες Συγγραφείς Παιδικής Λογοτεχνίας” (2019).

Ποιήματά του συμπεριελήφθησαν στην Ποιητική Ανθολογία υπό τον τίτλο “Όταν ακούς ποίηση να βγαίνεις” των Εκδόσεων “Όταν”. Η ανθολογία (στην οποία συμμετείχαν 12 ποιητές) παρουσιάστηκε στην Έκθεση Βιβλίου στο Ζάππειο, στις 15 Σεπτεμβρίου 2019.

Έντονη παρουσία είχε και στην διαφημιστική κειμενογραφία, αφού εκατοντάδες εμπορικά ρεπορτάζ και περισσότερα από χίλια ραδιοφωνικά σποτ φέρουν την υπογραφή του.

Το 2019 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.

Έγραψε και δημοσίευσε περισσότερα από χίλια χρονογραφήματα και τριακόσια ευθυμογραφήματα, χιλιάδες επίσης πολιτιστικά και πολιτικά άρθρα και σχόλια.

Ανέκδοτα έργα του είναι:
Πήλινα Χρόνια” (αφήγημα),
Μυρτιά η νύμφη της Τριχωνίδας” (λαογραφία),
Αιτωλικά Παραμύθια” (Συλλογή λαϊκών παραμυθιών, μύθων και ιστοριών, καθώς και άρθρα για το λαϊκό παραμύθι),
Ξέρεις από τάβλι;” (Συλλογή 111 χρονογραφημάτων),
Κουβέντες με με το Θεό” (Συλλογή χρονογραφημάτων),
Ημίτονα” (Συλλογή 144 ποιημάτων, με παραπομπές, άρθρα και σχόλια),
Συλλαβές” (Συλλογή ποιημάτων),
Ποιητικά” (Συλλογή ποιημάτων και ποιητικά κείμενα),
Παραμυθόπλοιο” (Συλλογή 100 παραμυθιών),
Ο Μυθόκηπος του Αισώπου” (διασκευές 465 Αισώπειων Μύθων),
Παραμυθώνας” (Συλλογή 22 παραμυθιών)
κ.λ.π.

Αξίωμα της παραμυθογραφίας του είναι ότι το παραμύθι δεν είναι για τα παιδιά, αλλά για τον άνθρωπο ανεξαρτήτου ηλικίας. Η σύγχρονη παιδική λογοτεχνία είναι σε λάθος κατεύθυνση και πρέπει ν’ ανασκευαστεί ριζικά. Το παραμύθι στην λογοτεχνία κατέχει την ίδια υψηλή θέση με το ποίημα.

Το χρονογράφημα είναι το είδος του γραπτού λόγου που διαπλέκει τις τεχνικές όλων των ειδών: Του ρεπορτάζ, του σχολίου, του διηγήματος, του παραμυθιού και του ποιήματος.

Πριν γίνει εκδότης, στην διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων και μετά (1973 – 1991), έκαμε πολλές εργασίες συλλέγοντας εμπειρίες και γνώση: Εργάτης, πλασιέ βιβλίων, διαφημιστής, σερβιτόρος, έμπορος, κηπουρός, λαϊκατζής. Έμαθε την αρχοντική τέχνη που απαιτούν το τσαπί και η πένα. Όπως λέει κι ο Ιρλανδός ποιητής Σέιμους Χίνι (βραβείο Νόμπελ 1995) “αυτά τα δύο κάνουν την ίδια δουλειά”. Αξίωμα της εργατικής του φιλοσοφίας ήταν: “Κάνε όποια εργασία βρίσκεις, αλλά κάνε την τέλεια, με κέφι, ακόμα κι αν είναι η δουλειά του σκουπιδιάρη”.

Την τριετία 1984 – 1987 διετέλεσε Γραμματέας (με διευρυμένα καθήκοντα) του Αγροτικού Συνεταιρισμού Μυρτιάς. Όταν παρέλαβε, ο Συνεταιρισμός είχε 50 μέλη, το Γραφείο του ήταν σ’ ένα καφενείο και πουλούσε τα προϊόντα των μελών του στις λαϊκές του Αγρινίου. Όταν παρέδωσε, είχε 250 μέλη, κτιριακές και μηχανολογικές εγκαταστάσεις, έκανε εξαγωγές κι έκανε ετήσιο τζίρο εκατό εκατομμυρίων δραχμών.

Από πεποίθηση δεν έκαμε πέντε πράγματα: Πρώτον, δεν πήρε το πτυχίο της Παντείου. Δεύτερον, δεν έγινε Δημόσιος Υπάλληλος. Τρίτον, δεν πήρε δίπλωμα οδήγησης αυτοκινήτου. Τέταρτον, ως συγγραφέας, δεν συμβιβάστηκε με τους όρους των Εκδοτικών Οίκων. Και, πέμπτον, δεν απόκτησε ποτέ κινητή ή ακίνητη περιουσία.

Από πεποίθηση επίσης έκαμε πέντε άλλα πράγματα: Πρώτον, έγινε εργοδότης του εαυτού του. Δεύτερον, δηλώνει Αιτωλός, αντί Έλληνας. Τρίτον, έκαμε το γράψιμο μοναχικό τρόπο ζωής, μέθοδο αυτοΐασης. Τέταρτον, σε όλη τη ζωή του έμεινε πιστός στην κατώτερη κοινωνική τάξη που τον γέννησε, αρνήθηκε εμπράκτως ν’ ανέβει σε ανώτερη κοινωνική τάξη. Πέμπτον, τήρησε την υπόσχεση που είχε δώσει σ’ έναν εκδότη την δεκαετία του ‘90, ο οποίος, για να του εκδώσει βιβλία, του έβαλε όρο να εγκατασταθεί στην Αθήνα: “Αν φύγω από το Αγρίνιο, θα πάω στη Μυρτιά ή στο Παρίσι”, του έγραψε, “στην Αθήνα δεν έρχομαι”.

Αυτές οι δέκα επιλογές ζωής στοιχειοθετούν τον δικό του διαρκή ακτιβισμό.

Η δημοσιογραφία που άσκησε μετά το 1990, κινήθηκε στην αντίληψη ότι ιδιοκτήτης του Μέσου Ενημέρωσης είναι ο ίδιος ο αναγνώστης, όχι ο εκδότης.

Το 2005 δημοσίευσε άρθρο με το οποίο ζητούσε να θεσπιστούν Εταιρείες Λαϊκής Βάσης, μέτοχοι των οποίων θα είναι οι αναγνώστες των εφημερίδων, αντί του επενδυτή. Η απολογοποίηση της είδησης είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Δημοκρατία, επομένως ο έμψυχος έντυπος Τύπος, που ασκεί “δημοσιογραφία του Λόγου“, είναι το ισχυρότερο αντίδοτο στην άψυχη “Δημοσιογραφία της Εικόνας“.

Με άρθρο του στην “Αναγγελία” υπό τον τίτλο “το κύκνειο άσμα των μικρών επιχειρήσεων”, τον Δεκέμβριο του 2002 πρόβλεψε με ακρίβεια την εποχή των μνημονίων που άρχισαν οκτώ χρόνια μετά, το 2010.

Από την πρώτη μέρα της Μεταπολίτευσης (1974) εντάχθηκε στην αριστερά.

Στην δεκαετία του ’80 απέρριψε τα πολιτικά και τα θρησκευτικά δόγματα. Φιλοσοφικά, αναζήτησε τον Ελληνική Σχολή Σκέψης και, πολιτικά, υιοθέτησε την στάση του ανένταχτου. Έκτοτε δεν κομματικοποιήθηκε ποτέ.

Η ψήφος του στις εκλογές (στις οποίες από πεποίθηση μετείχε) είχε πάντα διαχειριστική λογική.
Όραμα της πολιτικής του θεωρίας είναι η κατάργηση των πολιτικών κομμάτων. Στην θέση της “Δημοκρατίας των αιρετών” να θεσπιστεί η “Δημοκρατία των κληρωτών”, να μπει ο πολίτης στην θέση του πολιτικού.

Η θρησκεία δεν είναι θέμα συνείδησης, αλλά πολιτικό σύστημα και, ως τέτοιο, στερεί την ελευθερία του πολίτη, άρα ο διαχωρισμός της από την Πολιτεία είναι επαναστατική πράξη.

Μέχρι όμως να γίνουν τα οράματα πράξη, ο πολίτης έχει χρέος να τηρεί ευλαβικά τους κανόνες της πλειοψηφίας, ακόμα και αν διαφωνεί με αυτούς.

Με αυτήν την αιρετική στάση ζωής αντιστάθηκε στο κυρίαρχο ιδεολογικό ρεύμα της Μεταπολίτευσης. Δεν αντιτάχθηκε μόνο στην ιδεολογία της εξουσίας, αλλά και στην ιδεολογία της αντιεξουσίας. Με λόγο και έργο.


Scroll to Top