Το κοινό ψοφάει για αίμα. Είτε διαβάζει κείμενα, είτε βλέπει ταινίες στο σινεμά ή σειρές στην τηλεόραση, το κοινό ικανοποιείται μόνο αν χύνεται ποτάμι το αίμα.
Το τηλεοπτικό Δελτίο Ειδήσεων που δε στάζει αίμα, “πατώνει”.
Το μυθιστόρημα που δεν έχει αίμα, χάνεται.
Το δημοσιογραφικό άρθρο που δεν “σκοτώνει” κανέναν, περνάει απαρατήρητο.
Ό,τι εξαρτάται από την προτίμηση του κοινού, πρέπει να πουλά αίμα.
Η αιμοβορία του πλήθους είναι αυταπόδεικτη.
Γιατί όμως;
Μπορεί να εξηγηθεί αυτό από το βολικό “για όλα φταίνε οι πολιτικοί”;
Δε νομίζω!
Αν όμως δε φταίνε για όλα οι πολιτικοί, μήπως ισχύει το άλλο που λέει “η μοχθηρία είναι στη φύση του ανθρώπου”;
Ας υποθέσουμε, ναι.
Η μοχθηρία είναι στη φύση του ανθρώπου.
Αλλά, τότε… δεν θα έπρεπε να είναι και στη φύση των ζώων;
Γιατί δεν είναι στη φύση των ζώων;
Όλοι γνωρίζουν ότι τα σαρκοβόρα δεν σκοτώνουν ζώο του ίδιου είδους ακόμα και αν πεινούν. Πάντα σκοτώνουν άλλο είδος και μόνο αν πεινούν. Ποτέ αν είναι χορτάτα.
Ο άνθρωπος όμως σκοτώνει με χίλιες αφορμές. Ενίοτε δε σκοτώνει για να σκοτώνει.
Σε πρώτη ανάγνωση, ναι, μοιάζει να έχουν δίκιο εκείνοι που λένε ότι αυτό το αποτρόπαιο πράμα “είναι στη φύση του ανθρώπου”.
Γιατί όμως δεν είναι στη φύση όλων των ανθρώπων;
Γιατί να είναι στη φύση πολλών, κάμποσοι όμως απ’ τους πολλούς ξεφεύγουν απ’ τον κανόνα;
Αν ήταν στη φύση του ανθρώπου η αιμοβορία, θα έπρεπε να είναι στη φύση όλων, διότι δε μπορεί να ξεφύγει κανείς από τη φύση του.
Άρα το αξίωμα “είναι στη φύση των ανθρώπων ο φόνος” δεν ισχύει.
Οπότε:
Όταν διαπιστώνουμε ότι “είναι στη φύση” αυτών, αλλά “δεν είναι στη φύση των άλλων”, το πρώτο συμπέρασμα που βγαίνει, είναι ότι “αυτοί” και “οι άλλοι” δεν ανήκουν στο ίδιο είδος.
Μπορεί να είμαστε δίποδα όλοι, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ανήκουμε στο ίδιο είδος. Και τα ζώα τετράποδα είναι, αλλά δεν ανήκουν όλα στο ίδιο είδος. Γιατί ντε και καλά ν’ ανήκουμε εμείς. Ποιος μας έπεισε γι’ αυτό; Γιατί μας έπεισε; Είχε κάποιο λόγο να μας πείσει;
Έτσι φαίνεται. “Κάτι παίζει” εδώ…
Διότι, αν δεν ανήκουμε στο ίδιο είδος, σημαίνει ότι τα χαρακτηριστικά του κάθε είδους δεν εξαντλούνται στη διποδία, ούτε στη μορφή, δεν εξαντλούνται στα ορατά, ούτε στα απτά στοιχεία του ενός και του άλλου είδους. Υπάρχουν κι άλλα χαρακτηριστικά, μη ορατά, μη απτά, χαρακτηριστικά που μπορούμε ωστόσο να εντοπίσουμε, όπως ο γιατρός εντοπίζει την σκωληκοειδίτιδα χωρίς να τη βλέπει.
Ποια είναι λοιπόν αυτά “τ’ άλλα” χαρακτηριστικά;
Είναι η πνευματική διάσταση του ανθρώπου. Εκείνη που δε φαίνεται, αλλά υπάρχει. Ούτε ο αέρας είναι ορατός, ξέρεις όμως ότι υπάρχει, επειδή τρέμουν τα φύλλα των δέντρων στο πέρασμά του. Έτσι ξέρεις και ότι τα δίποδα γύρω μας έχουν κι άλλα χαρακτηριστικά, δεν έχουν μόνο τα ορατά, έχουν και τ’ αόρατα.
Εμείς όμως βλέπουμε δίποδο και λέμε “είναι άνθρωπος”. Κι αφού είναι άνθρωπος, “είμαστε αδέρφια”, κι αφού είμαστε αδέρφια, “είμαστε παιδιά του ίδιου Θεού”.
Εμ… αυτό είναι το μυστικό!
Κάποιος ενδιαφέρεται να είμαστε παιδιά του ίδιου Θεού, ακόμα κι αν δεν πιστεύουμε σ’ αυτόν
Επιστήμονες και αμαθείς κολυμπάμε στο ίδιο κανάλι, δεχτήκαμε ως αληθινή την διαβεβαίωση ότι μια φορά κι έναν καιρό ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και από το πλευρό του έφτιαξε την Εύα. Είμαστε συνεπώς παιδιά εκείνων, άρα είμαστε όλοι αδέρφια.
Πίσω απ’ αυτό που διαπρυσίως διακηρύσσουν οι ανθρωπιστές και οι ταγοί, κρύβεται η τεχνουργημένη κοσμολογική απάτη που χειραγωγεί τον άνθρωπο. Αν ήταν όμως μια απλή σκλαβιά, μικρό το κακό. Δεν είναι. Αφήνει ανεξήγητη την αιμοβορία. Περνά την ακαταμάχητη θεωρία ότι “η μοχθηρία είναι στη φύση του ανθρώπου”. Αποκρύπτει από την ανθρωπότητα την είδηση πως η αιμοβορία, όχι, δεν είναι ίδιον του ανθρώπου, δεν πηγάζει από τη φύση του, πηγάζει από τη φύση όντων που έχουν την εξωτερική μορφή του ανθρώπου, δεν έχουν όμως καμία εσωτερική ομοιότητα με αυτόν.
Μήπως αρχίζει τώρα και αχνοφαίνεται γιατί κόπτονται τόσο για την εικόνα και τον εικονικό κόσμο, θάβουν όμως το λόγο, διώκουν τον κόσμο του λόγου, απαξιώνουν τη Λογική, την εμφανίζουν ως τρέλα;
Μήπως δε γίνεται φανερό σε όλους ότι οι ενσυνείδητοι άνθρωποι ταυτίζονται με τους ασυνείδητους;
Αυτό κι άλλα, χειρότερα: Οι ένθεοι ταυτίζονται με τους άθεους. Οι πύρινοι με τους πήλινους. Οι θεοί με τα τέρατα.
Όχι λοιπόν.
Η αιμοβορία δεν είναι στη φύση του ανθρώπου. Ανήκει στη φύση όντων που σφετερίζονται τη μορφή του ανθρώπου, όντων που δημιουργήθηκαν “κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού”.
Δε λέω να υιοθετήσει κανείς καμία θεωρία.
Λέω απλά να διαβάσει την Παλαιά Διαθήκη. Αυτήν να πιστέψει. Παρακαλώ, την αγαπημένη του Γένεση της Παλαιάς Διαθήκης να πιστέψει.