“Εκεί που λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει”, λέει η παροιμία.
Κι εκεί που “λαλούν” πολλές απόψεις, το ίδιο, θα πω εγώ.
Η κοινωνία μας δεν είναι μόνο πολυπολιτισμική, ούτε μόνο πολυφυλετική, είναι και πολυαποψική, να το πούμε “πολυφωνική” για να μην ξεφεύγουμε από την αποδεκτή ορολογία.
Είναι μια χορωδία, κάθε μέλος της οποίας τραγουδάει κατά το δοκούν.
Τι ακουστικό αποτέλεσμα θα περίμενε κανείς απ’ αυτήν την πολυφωνική χορωδία; Η χάβρα των Ιουδαίων θα ήταν πιο εύηχη!
Τέτοια “χορωδία” δεν θέλει να την ακούει κανείς. Όποιος γελαστεί και μπει στην αίθουσα της συναυλίας, “θα φύγει τρέχοντας”. Και θα έχει μετά να λέει στα εγγόνια του για την εικόνα του μαέστρου που “χτυπιόταν” μόνος του στη σκηνή με τη μπαγκέτα και προκαλούσε αβάσταχτο γέλωτα.
Έτσι λειτουργεί ο λαός, σαν ξεκούρδιστη χορωδία.
Το περίφημο “λαϊκό αίσθημα”, αν υπάρχει, βρίσκεται στο ναδίρ. Στη θέση του εμφανίζεται ένα λιβάδι με κάθε είδους αγριοχόρταρα, ζιζάνια κι αγκάθια, γαϊδουράγκαθα, βάτους και παλιούρια.
Έναν τέτοιον λαό δεν τον ακούει, δεν τον παίρνει σοβαρά κανείς, ούτε καν ο ηγέτης που ομνύει στο όνομά του. Αλλά, όταν συμβαίνει αυτό, ο πολυαποψικός λαός είν’ έτοιμος να υποταχθεί στον “σωτήρα”. Μόνο αυτός μπορεί να συγκεράσει τα θραύσματα.
Μόνο που σωτήρας είναι πάντα ο επιτήδειος που κάνει ό,τι θέλει, χωρίς να ρωτάει κανέναν γύρω, ούτε φυσικά το λαό. Το κάνει δε αυτό για δύο λόγους:
Ο ένας γιατί του το επιτρέπει ο ίδιος ο λαός, του έδωσε άλλοθι για να το κάνει. Ο άλλος γιατί… δε γίνεται αλλιώς!
Ο σωτήρας, ακόμα κι αν εμπνέεται από την Δημοκρατία, πρέπει να μετατρέψει τον εαυτό του σε ηγεμόνα. Όμως μ’ αυτόν είναι συνυφασμένη η βία. Και θα την χρησιμοποιήσει, γιατί δεν έχει άλλη επιλογή. Το βόδι είναι δυνατό, δεν πείθεται όμως διά του λόγου, πείθεται μόνο με τη βουκέντρα. O λαός έχει τη δύναμη του βοδιού, κουβαλάει όμως μυαλό κουνουπιού.
Το κακό γίνεται ακόμα μεγαλύτερο αν υπολογίσεις ότι ο συγκερασμός που ο “σωτήρας” επιτυγχάνει με τη γοητεία, δεν λειτουργεί ρεαλιστικά, όπως ισχυρίζονται οι ρεαλιστές, αλλά μεταφυσικά. Γιατί ο “σωτήρας” υπέχει θέση θεού.
Τώρα το όλον αποκτά νέα διάσταση: Στην πραγματικότητα ο ρεαλισμός που μοστράρουν οι πραγματιστές, κάθε άλλο παρά πραγματισμός είναι. Μπορείς να το πεις και λωποδυτιά, βασικό μέλημα της οποίας είναι βέβαια να καταγγέλλει ως ιδεαλιστές τους πραγματικούς ρεαλιστές, αναποδογυρίζοντας έτσι τον κόσμο, βάζοντας τη χώρα και, τελικά, τον πλανήτη να περπατάει με το κεφάλι κάτω και τα πόδια επάνω.
Η βασική συνθήκη της απολυταρχίας μόλις εμφανίστηκε πάνω απ’ τα κεφάλια μας και πώς να τη θεραπεύσεις…
Δεν θεραπεύεται.
Εκτός κι αν πιάσεις το κουβάρι απ’ την αρχή: Απ’ τα πολλά κοκόρια που λαλούν κι αργεί να ξημερώσει.