Βιβλιοκριτικές

Έχουμε δει πίνακες που παρασταίνουν την κόλαση του Δάντη, φανταστήκαμε τα κολασμένα τοπία της μεταθανάτιας ζωής ξεκινώντας από περιγραφές τρομοκρατών παπάδων, αλλά η κόλαση που βιώνουμε εδώ, στον “απάνω κόσμο”, μας διαφεύγει. Με τη “συντροφιά της μοναξιάς” ο Σπύρος Τριανταφύλλου έρχεται να μας αποκαλύψει την αλήθεια που αγνοούμε ή, απλά, ξεχνούμε. Να μας αποκαλύψει ή […]

Βγαλμένη από τις ανώνυμες λαϊκές δέλτους η ποιητική Συλλογή του Γ.Α.Βούζα με τον μακροσκελή τίτλο “Τη βοηθεία Πνεύματος, Τσιγάρου κ’ Οινοπνεύματος” έρχεται για να μας θυμίσει ότι ο ξεχασμένος πια έμμετρος λόγος που εκπαίδευσε γενιές και γενιές αυτού του λαού, ο ίδιος που γέννησε το δημοτικό τραγούδι, ακόμα και σήμερα, έχει πάντα τον τρόπο του

Από το 1992 που ο Σπύρος ερχόταν στον “αραμπά” με τον κοινό μας φίλο, τον Στέλιο, είχα να μιλήσω μαζί του. Από κείνη την εποχή τον έχω δει στους δρόμους πάρα πολλές φορές, μα τόσες, που η φιγούρα του έχει καταχωρηθεί στην αίσθησή μου σαν ένα από τα εμβληματικά πρόσωπα της πόλης. Δε μιλούσαμε. Ήξερα

Σα να περιγράφει κανείς ένα όνειρο. Πώς θα ήταν; Ε… θα ήταν όπως ακριβώς είναι “ο αόρατος” της Μαρίας Ιωσηφίδη: Σκηνές από όνειρο προσεχώς! Μόνο που, για όνειρο, σου πέφτει κάπως μεγάλο. Η έκταση όμως δεν είναι το θέμα. Η έκσταση ίσως. Η χυμένη σα μέλι εντός σου αναγνωστική εμπειρία φτάνει για να σε συνεπάρει

Το Αγγελόκαστρο, το Αγρίνιο, το Αιτωλικό, το Μεσολόγγι, η Τριχωνίδα, ο Αχελώος, είναι το τοπίο που επιλέχθηκε από την Ελένη Πριοβόλου για να στήσει το μύθο της στο “μετά φόβου”. Αλλά ο τόπος που επιλέγεται από τον/την συγγραφέα για να γίνει σκηνικό μυθιστορήματος, είναι αγλάισμα για τους ανθρώπους του, εν τέλει δε, και μέγιστη τιμή.

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ πράξεις, είναι πολιτικές πράξεις. Όταν συμβαίνουν δε και σε καιρούς χαλεπούς, όπως ετούτοι, γίνονται πολιτικότερες της Πολιτικής. Μπορεί και να προσλαμβάνουν χαρακτήρα επανάστασης του πολίτη, ο οποίος δεν “παίρνει τα όπλα” για να βγει στο βουνό, αντιθέτως, κάνει “αντάρτικο πόλης”. Είτε παράγει λόγο, είτε συμμετέχει σ’ αυτόν. ΜΟΝΑΔΙΚΟ όπλο της επανάστασης του πολίτη

Ένας συγγραφέας σε μια επαρχιακή πόλη… Γίνεται; Ανέκαθεν οι συγγραφείς έψαχναν την τύχη τους στο μεγάλο αστικό κέντρο, ει δυνατόν στο Παρίσι, στην κατ’ εξοχήν κονίστρα των Γραμμάτων και των Τεχνών. Τι θα είχε γίνει, ας πούμε, ο Κώστας Χατζόπουλος, αν δεν είχε φύγει από το Αγρίνιο; Η Επαρχία ήταν πάντα για τον συγγραφέα θάνατος,

Με καθυστέρηση έφτασε στην “Αναγγελία” το 2ο φύλλο (Απρίλιος 2018) της μαθητικής εφημερίδας “δυνατά μολύβια”. Εκδότης: ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του 21ου Δημοτικού Σχολείου Αγρινίου. Φυλλομετράς τα “δυνατά μολύβια” και σκέφτεσαι ότι κάποιες ψυχές δίπλα σου επιμένουν στο χαρτί και την γραφή πάνω στο χαρτί, επιμένουν στην ανάγκη της έκφρασης μέσω του έντυπου λόγου.

Μια φορά κι έναν καιρό, προχθές την Κυριακή (10 Ιουνίου, μια καυτή μέρα, οι Αγρινιώτες είχαν φύγει στις παραλίες…) διέσχισα το άδειο Αγρίνιο και μπήκα στο γεμάτο “Βιβλιοτρόπιο”. Πήγα να δω την παρουσίαση του νέου παραμυθιού της Ελένης Πριοβόλου, ν’ ακούσω την αφήγηση του παραμυθιού της από τη Μαίρη Τσιρώνη. Πηγαίνοντας, δε μπορούσα να φανταστώ

Πολλές φορές αναζήτησα κάποια λέξη, έναν ορισμό ίσως, με τον οποίο να δηλώνεται η συνομοταξία εκείνη των παιδικών βιβλίων που προορίζονται για να χαίρονται τα παιδιά. Και ανακάλυψα πως η λέξη αυτή δεν έχει ακόμα βρεθεί. Με την σκέψη ότι αυτά τα εντυπωσιακά βιβλία δεν έχουν ακόμα το κωδικό τους όνομα, κράτησα στα χέρια μου