Το Έργο Μου

“Η πολιτεία των λουλουδιών” είναι μια ονειρική ιστορία που έγραψα το 1980 σε ηλικία μόλις 25 ετών.

Η “Ακρόπολη” έγραψε το 1981 ότι το βιβλίο αυτό ανήκει στην κατηγορία του “Μικρού πρίγκιπα” του Εξιπερί, ανάλογους διθυράμβους έγραψε και η μεγάλη “Ελευθεροτυπία” της εποχής.

Ένας καθηγητής πανεπιστημίου είχε πει τότε ότι “το βιβλίο αυτό είναι δέκα βιβλία και το καθένα τους είναι δέκα φορές μεγαλύτερο απ’ αυτό το βιβλίο”.

Δέκα παραμύθια εικονογραφημένα για παιδιά προσχολικής και πρωτοσχολικής ηλικίας από την σειρά “παραμυθόκηπος”.

Η έμμετρη μορφή τους δεν είναι τυχαία. Είναι μία συγγραφική επιλογή, μέσω της οποίας υπενθυμίζεται στον αναγνώστη ο έμμετρος λόγος που απωθείται στις μέρες μας. Έχει να κάνει με την παιδική αθωότητα του ανθρώπου, γιατί ο έμμετρος λόγος εξάσκησε την συλλογική μνήμη και την διέσωσε στους αιώνες για να την παραδώσει σ’ εμάς.

Η λιτότητα των στίχων έρχεται κατ’ ευθείαν από το Δημοτικό τραγούδι. Είναι το στοιχείο που επιτρέπει στον δημιουργό να γράφει ολόκληρο μυθιστόρημα με λίγες λέξεις, ν’ αφήνει χώρο στον εσωτερικό κόσμο του αναγνώστη για να μορφοποιεί εντός του το δικό του μυθιστόρημα. Κι έτσι να μετατρέπεται σε συγγραφέα ονείρων ο ίδιος ο αναγνώστης. Αλλά και η αφηγηματικότητα των έμμετρων αυτών ιστοριών πηγάζει από το λαϊκό παραμύθι. Πρόκειται για τους αφηγηματικούς κώδικες που – μέσω των σιωπών, αντί των λέξεων –  οξύνουν τη μνήμη και στεριώνουν την ανθρώπινη ουσία στον αναγνώστη και τον ακροατή.

Τα δέκα έμμετρα παραμύθια του “παραμυθόκηπου”, γραμμένα από τον Παντελή Φλωρόπουλο και εικονογραφημένα από τον Χρήστο Παπανίκο, απευθύνονται μεν στα παιδιά, δεν αγννοούν όμως καθόλου τον ενήλικα αναγνώστη, ο οποίος θα βρει στα κείμενα αυτά τις δικές του άλεκτες αναφορές.

Δε γίνεται να διαβάσεις ποίηση ανοίγοντας ένα βιβλίο ποιημάτων.

Πριν απ’ αυτό πρέπει ν’ ανοίξεις τ’ άγραφα βιβλία της ζωής σου, όσα έγραψες στον αιθέρα με λόγια, λέξεις, σκηνές, επεισόδια και εικόνες.

Μόνο τότε μπορείς να διαβάσεις ποιήματα. Αλλιώς μην το κάνεις.

Να το κάνεις μονάχα τότε που θα σταματήσεις το χρόνο με τον τρόπο που κάθεσαι στο τζάκι το χειμώνα και κοιτάς ώρα πολλή τις φλόγες να χορεύουν τσιφτετέλι για σένα…

… ή, να το κάνεις, με τον τρόπο που ησυχάζεις παρακολουθώντας φθινοπωρινό ηλιοβασίλεμα στην Τριχωνίδα. Αλλιώς μην το κάνεις.

Να το κάνεις μονάχα τότε που έχεις ανάγκη από ένα ποτήρι κρασί και θυμήθηκες ότι κρατάς ένα παλιό μπουκάλι στο κελάρι.

Τότε ν’ ανοίξεις το βιβλίο των ποιημάτων.

Να το κάνεις σαν τότε που ντύθηκες να πας σε γάμο ή γιορτή, σαν τότε που έλουσες και χτένισες τα μαλλιά σου για να λάμπεις μέσα σ’ όλους όπως ο ήλιος την αυγή.

Δε γίνεται να διαβάσεις ποίηση ανοίγοντας ένα βιβλίο ποιημάτων στο βρόντο. Θέλει μία μύηση. Όπως εκείνη που κάνεις κάθε φορά σαν τελετή, όταν ψάχνεις τον έρωτα.

… τι να σκέφτονταν ο Δεσπότης κι ο αρχιμανδρίτης, τι να υποψιαζόταν τάχα η ηγουμένη για έναν διεγερμένο έρωτα στα πόδια τους μέσα στην τερατώδη αυτή απαγόρευση, όχι, δεν του διέφυγε η ανάσταση της ζωής μέσα στον τάφο, μπορούσε ο Πύρρος ν’ αναστηλώσει νοερά μέσα στην ακύρωσή της την ελαφίσια περπατησιά, έβλεπε να τον καλεί μία γάτα σε οίστρο και ήξερε ότι η ταφόπλακα ήταν εκεί και τους πλάκωνε όλους, όμως… αν κουνούσε το δαχτυλάκι του, θα πέταγε το ράσο η μικρή καλόγρια, θα έφευγε, θα έσπαγε τις αλυσίδες της αιχμαλωσίας της, θ’ ανοιγόταν στο πέλαγο μαζί του ικανή να φτάσει απελπισμένα μέχρι το θάνατο, θα έφτανε ως την ανάληψη, θα μπορούσε να είναι η δική της «άκρη της γης», το δικό της παραμύθι, όλοι θα έλεγαν ότι την παρέσυρε ο Διάβολος… που παρουσιάστηκε με τη μορφή ενός ωραίου νεαρού στο μοναστήρι της… λοιπόν, θα χρειαζόταν εδώ, τώρα, η δική του αδιέξοδη επανάσταση για να γίνει αυτό… ποιος ξέρει αν έκαμε καλά που, στο τέλος – για να τηρήσει ευλαβικά τους κανόνες – άφησε μια αιχμάλωτη θεά στην καταθλιπτική καταδίκη της παριστάνοντας τον σοβαρό και τον αδιάφορο ενώπιον του ομοτράπεζου Δεσπότη…