Γενικά

Ν’ αμφισβητείς τα Μέσα Ενημέρωσης, είναι υγεία, να είσαι καχύποπτος όμως απέναντί τους, αρρώστια. Το πρώτο αντιστοιχεί στην αρχοντιά, το δεύτερο στη χωριατιά. Χρόνια τώρα επιδόθηκα στο άχαρο έργο του ιδεαλιστή που – αψηφώντας το κόστος – θέλει να καταγράψει δημοσιογραφικά έναν άμεσο κίνδυνο για την Δημοκρατία, αλλά, για να επισημάνω αυτή την αγεφύρωτη ποιοτική […]

Το κακό παράγινε: Κυνηγώντας τα “κλικ” (που φέρνουν διαφημιστικά έσοδα) τα θέματα των μικρών και των μεγάλων sites χρησιμοποιούν παραπειστικούς έως παραπλανητικούς τίτλους. Αυτή η άθλια δημοσιογραφία των sites είναι για τα σκουπίδια. Αγράμματοι και ανελλήνιστοι νεοσσοί (που έλεγε κι ο αείμνηστος Γρηγόρης Σταυρόπουλος) αυτοχαρακτηρίζονται δημοσιογράφοι κι αναλαμβάνουν την ενημέρωση του κόσμου γράφοντας για τρίχες.

Πολλοί (για να μην πω οι περισσότεροι) ακόμα σήμερα, στον 21ο αιώνα, ερμηνεύουν τον κόσμο με τα εργαλεία του προηγούμενου αιώνα, με όρους του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και με όρους του “Ψυχρού Πολέμου” που ακολούθησε, στην Ελλάδα δε, με όρους του εμφυλίου πολέμου, της αιματηρής εκείνης περιόδου 1946 – 1949. Ναι, ακόμα σήμερα το κάνουν

Η ΕΙΔΗΣΗ: Ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Καζάκος είπε σε τηλεοπτική εκπομπή: «Στο μυαλό του κόσμου το θέατρο έχει γίνει ένα μεγάλο μπουρδέλο”. ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ: Δίκιο έχει. Έτσι είναι. Ακριβώς έτσι. Εκείνο που δεν λέει ο Καζάκος, ούτε κανείς άλλος, είναι ότι, με τον ίδιο μηχανισμό κατεδάφισης, πριν το θέατρο, έγινε μπουρδέλο η δημοσιογραφία. Και πριν απ’

Εν πρώτοις, η αποχή από την διάλογο που διεξάγεται στα κοινωνικά δίκτυα, δεν σημαίνει ούτε αποχή, ούτε ουδετερότητα, καθώς νομίζουν ορισμένοι. Επίσης δεν σημαίνει απάθεια κι αδιαφορία η αποχή από πολιτικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Αυτός ο μονισμός που καλλιεργήθηκε από την ποικιλώνυμη αριστερά, ο μονισμός που λέει ότι “εγώ παλεύω για σένα κι εσύ, ο

Έχουμε την τάση να δαιμονοποιούμε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε. Πιο απλά, έχουμε την τάση να προσωποποιούμε το ακατάληπτο, να το συμβολίζουμε κάπως για να το κατανοήσουμε. Πράγματι, ο άνθρωπος λειτουργεί με τα σύμβολα. Είναι τόσο βαθιά μέσα μας η κατάσταση αυτή, που δε μπορεί παρά να καταταγεί στην περιοχή του αυτονόητου. Ως τέτοια δε, προκαλεί τον

Ας υπήρχε τουλάχιστον ένα όριο που να μη διάβαινε κανείς. Ένα μέτρο. Ας σταματούσαν όλα εκεί που, περνώντας το σύνορο, αρχίζει η ανθρωποφαγία. Στο όνομα των δικαιωμάτων καταργήθηκαν τα όρια. Με τον ίδιο τρόπο που καταργήθηκαν (που θέλουν να καταργηθούν δηλαδή) και τα σύνορα. Μιλάμε και συμπεριφερόμαστε με όρους ευμάρειας. Είναι σα να έχουμε λύσει

Κάθε μέρα “συζητιούνται” εξαντλητικά στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης τρία, τέσσερα, το πολύ πέντε, θέματα, όχι έξι. Επί των πέντε αυτών καθημερινών θεμάτων αποφαίνονται άπαντες. Με γνώμη και άποψη. Στον παλλαϊκό αυτόν σχολιασμό (που δεν διαφέρει από γύφτικο πανηγύρι) δε μένει τίποτε όρθιο. Ισοπεδώνονται τα πάντα. Κάθε βδομάδα τα πέντε κυρίαρχα θέματα αλλάζουν. Όχι όλα μαζί.

Πίσω από το ακαταμάχητο πλέον ανάθεμα κατά των δημοσιογράφων δεν είναι η δίκαιη, ούτε καν η επιβεβλημένη κριτική κατά της δημοσιογραφίας. Είναι η Γκεμπελική τακτική που ασκεί η αριστερά κατά του συστήματος (!) και καλά… Πρώτον: Είναι η γνωστή αλλεργία της (κρατικοδίαιτης από πεποίθηση) αριστεράς για οτιδήποτε ιδιωτικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι, παρά την ποταπή δημοσιογραφία

Θαύμαζα και θαυμάζω έναν συνομήλικό μου ηθοποιό. Τον ξέρω από παιδί. Το ταλέντο του στην υποκριτική αναμφισβήτητο, ισάξιο των καλύτερων και των ενδοξότερων ηθοποιών που έλαμψαν κατά καιρούς για το μοναδικό τους ταλέντο. Παρ’ όλα αυτά δεν είναι γνωστός στο ευρύ κοινό. Τέσσερις δεκαετίες θητεύει στο θέατρο, αλλά πάντα σε δεύτερους και τρίτους ρόλους. Πρωταγωνιστής