Η ΕΙΔΗΣΗ:
Ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Καζάκος είπε σε τηλεοπτική εκπομπή: «Στο μυαλό του κόσμου το θέατρο έχει γίνει ένα μεγάλο μπουρδέλο”.
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ:
Δίκιο έχει. Έτσι είναι. Ακριβώς έτσι.
Εκείνο που δεν λέει ο Καζάκος, ούτε κανείς άλλος, είναι ότι, με τον ίδιο μηχανισμό κατεδάφισης, πριν το θέατρο, έγινε μπουρδέλο η δημοσιογραφία.
Και πριν απ’ αυτή, η Πολιτική.
Το ερώτημα είναι: Μετά το (τρίτο, κατά σειρά, μπουρδέλο) το θέατρο, τι ακολουθεί;
Γιατί, αυτό το πράμα που άρχισε, ΔΕΝ θα σταματήσει εδώ. Ένα θηρίο που χλαπακιάζει ό,τι βρίσκει μπροστά του, μεγαλώνει, δε χάνεται.
Δεν είναι τυχαίο ότι το θέατρο ήταν και είναι βασικός πυλώνας της Δημοκρατίας. Όχι μόνο στην αρχαιότητα, αλλά και στην άνθιση της Αστικής Δημοκρατίας στη Δύση, κατά τους τελευταίους αιώνες. Από αυτή την άποψη, η δημοσιογραφία και το θέατρο, ανήκουν στην ίδια εννοιολογική οικογένεια της Δημοκρατίας, από την οποία προκύπτει η Πολιτική.
Η φάμπρικα που (στην Ελλάδα) δεν άρχισε τώρα, αλλά πολύ ΠΡΙΝ το πρώτο μνημόνιο (του 2010), θα συνεχίσει “να παράγει” αποτελέσματα. Γιατί ο μηχανισμός που δουλεύει ασταμάτητα, κινείται μαεστρικά από σκοτεινά Κέντρα Εξουσίας που έχουν στρατηγικό στόχο την αντικατάσταση της Δημοκρατίας από την Ολιγαρχία.
Δεν θ’ αργήσει να κατεδαφιστεί και η βιομηχανία της μουσικής. Δεδομένου ότι η λογοτεχνία (με τα κουπόνια των εφημερίδων) κατέρρευσε ήδη. Πρώτη απ’ όλες, αλλά δεν το πήρε κανείς χαμπάρι…
Τελευταίος θεσμός του συστήματος εξουσίας που θα κατεδαφιστεί, είναι η Εκκλησία. Όχι γιατί είναι ο πιο κραταιός θεσμός απ’ όλους τους άλλους, αλλά γιατί ο Θεός, ιστορικά, είναι το έσχατο καταφύγιο του απελπισμένου. Εκεί, τότε, θα δοθεί η τελική μάχη. Για να δοθεί η χαριστική βολή.
Απέναντι σε όλο αυτό ΔΕΝ υπάρχει κανένας λόγος για ν’ αντισταθεί κανείς. Όχι μόνο γιατί είναι μάταιο. Κυρίως γιατί συνιστά νομοτέλεια: Θα γίνει έτσι. Αυτή είναι η δικτατορία της Φύσης των πραγμάτων. Μας αρέσει δε μας αρέσει, μας βολεύει, δε μας βολεύει…
Το ερώτημα που τίθεται, είναι αν, αυτό που θα προκύψει από τη νομοτέλεια, θα είναι καλό ή κακό για τον άνθρωπο.
Έχω μιαν απάντηση στο ερώτημα αυτό:
Θα είναι καλό για τον άνθρωπο, κακό όμως, πολύ κακό, για το αντίγραφο του ανθρώπου.
Δεν θα το αφήσω ανεξήγητο κάτι τέτοιο:
Η μάχη (της οποίας είμαστε φαινομενικά θεατές, στην πραγματικότητα όμως πρωταγωνιστές) διεξάγεται ανάμεσα σ’ αυτό το καλό για τον άνθρωπο και σ’ αυτό το κακό για τον άνθρωπο.
Θεωρητικά, το σκοτάδι της αβύσσου διαλύεται ακόμα κι από το αναμμένο κεράκι στο χέρι ενός παιδιού. Υπ’ αυτήν την έννοια, το καλό για τον άνθρωπο θα υπερισχύσει του κακού γι’ αυτόν.
Σε ό,τι αφορά τους όρους “άνθρωπος” και “αντίγραφο του ανθρώπου”, απαιτείται μια επιπλέον διευκρίνιση:
“Άνθρωπος” είναι αυτός που η ύπαρξή του θεμελιώνεται στον Λόγο: “Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο Λόγος”. Είναι γνωστή ως φράση του Ιωάννη, έλκει όμως την καταγωγή της από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο.
“Αντίγραφο του ανθρώπου” είναι αυτός που η ύπαρξή του θεμελιώνεται στην εικόνα. Που στην εποχή μας υπηρετείται από την τηλεόραση, κυρίως.
Αλλά, ξέρετε τι σημαίνει “εικόνα”;
“Εικόνα” σημαίνει “είδωλο”. Και “είδωλο” σημαίνει “αντίγραφο του ανθρώπου”.
Όταν σήμερα λέμε πως “η εικόνα κυριαρχεί”, κι εννοούμε ότι χωρίς εικόνα δεν υπάρχει τηλεόραση, ούτε site, ούτε εφημερίδα, όταν λέμε ότι η ενημέρωση του κόσμου γίνεται από τις ειδήσεις με εικόνα (βίντεο ή φωτογραφία, δεν έχει σημασία), στην πραγματικότητα λέμε ότι ηττήθηκε ο Λόγος, ηττήθηκε η ουσία, και νίκησε ποιος; Η εικόνα, το φαίνεσθαι… Ίσον, το είδωλο!
Για να το πούμε απλά, η τελική μάχη της φάμπρικας που άρχισε και βιώνουμε τον αχό της, είναι η σύγκρουση μεταξύ του Λόγου και του Ειδώλου.
Η συντριβή των ειδώλων είναι αναπόφευκτη. Μόνο που “είδωλα” δεν είναι τα “είδωλα” που, αντιστρέφοντας την αλήθεια, υποδεικνύουν… τα είδωλα!
Η αλήθεια που περιμένει την ανθρωπότητα για ν’ αποκαλυφθεί στην ώρα της, είναι ότι ο εικονικός άνθρωπος, ο πήλινος άνθρωπος, μάχεται να επιβάλλει την εξουσία του επί του πραγματικού ανθρώπου, του πύρινου, του φυσικού κατοίκου της Γης.
Ε, δεν έχει νικήσει ακόμα. Το ματς δεν έχει κριθεί. Η στιγμή που βρισκόμαστε, μοιάζει με την κινηματογραφική σκηνή που ο Ιντιάνα Τζόουνς βρίσκεται απέναντι σ’ έναν εντυπωσιακό μαχητή πολεμικών τεχνών που είναι έτοιμος να επιτεθεί. Κάνει όλα αυτά τα φοβερά του καράτε με τα χέρια και τα πόδια στον αέρα, και λες, α, τώρα θα τον κάνει κομμάτια. Κι ο Ιντιάνα Τζόουνς, ατάραχος, βγάζει το κουμπούρι και… μπαμ… μία στ’ αστέρ’… πάρ’ τον κάτω…