Έχουμε την τάση να δαιμονοποιούμε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε. Πιο απλά, έχουμε την τάση να προσωποποιούμε το ακατάληπτο, να το συμβολίζουμε κάπως για να το κατανοήσουμε.
Πράγματι, ο άνθρωπος λειτουργεί με τα σύμβολα.
Είναι τόσο βαθιά μέσα μας η κατάσταση αυτή, που δε μπορεί παρά να καταταγεί στην περιοχή του αυτονόητου. Ως τέτοια δε, προκαλεί τον αφορισμό κάθε εναντίωσης.
Γι’ αυτό και ο Φρανσουά Μιτεράν έλεγε ότι “πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων”. Με απλά λόγια, πολιτική είναι η διαχείριση του μύθου. Του παραμυθιού, να λες.
Γι’ αυτό και οι πολιτικοί χρειάζονται πάντα ένα παραμύθι για να κάνουν πολιτική. Είχαν και την πονηριά να μην το λένε “παραμύθι”, αλλά… “διακύβευμα”.
Γι’ αυτό, επίσης, οι πολιτικοί ΔΕΝ διαχειρίζονται την πραγματικότητα, αλλά την αντίληψη που έχει η πλειοψηφία του λαού για την πραγματικότητα. Μια αντίληψη που, βεβαίως, καλλιεργείται σκόπιμα για να μεταθέτει το κέντρο βάρους του δημόσιου διαλόγου.
Όχημα καλλιέργειας της Κοινής Γνώμης είναι βέβαια ο Τύπος. Ήταν. Δεν είναι πια. Ότι η πλειοψηφία του κόσμου έχει στραφεί κατά του Τύπου είναι μία ακόμα φενάκη. Είναι μία έξις. Μία συνήθεια από τη μακρινή εκείνη εποχή, κατά την οποία, όντως, ο Τύπος ήταν το όχημα της Πολιτικής.
Αν όμως δεν είναι ο Τύπος, τι είναι;
Είναι η τηλεόραση, η οποία ΔΕΝ είναι Τύπος. Η τηλεόραση κάνει σόου. Αυτό δεν είναι δημοσιογραφία. Είναι άλλοθι δημοσιογραφίας. Ο κόσμος όμως από κεκτημένη ταχύτητα ονομάζει δημοσιογραφία όλο αυτό το κατιναριό που πλάκωσε στις οθόνες….
Και σα να μην έφτανε αυτό (για να κυριολεκτούμε: αφού δεν ανακόπηκε αυτό εγκαίρως) ήρθαν τα social media για να ολοκληρώσουν το κακό. “Ήταν στραβό το κλίμα, τό ‘φαγε κι ο γάιδαρος”…
Πλέον, ο έλεγχος της μάζας ΔΕΝ γίνεται από τον Τύπο, ούτε από τους δημοσιογράφους.
Ο έλεγχος της μάζας γίνεται από τους βλάκες. Γίνεται από τα παπαγαλάκια που λένε ό,τι φυτέψουν στο άδειο κεφάλι τους οι επιτήδειοι χειραγωγοί της Κοινής Γνώμης.
Η παγίδα του λαού μοιάζει αριστοτεχνική. Γιατί ο αμύητος σ’ αυτά πολίτης μπορεί να καταπιεί αμάσητη την πιο μεγάλη παπάρα. Δεν καταλαβαίνει καν ότι, έτσι, ακυρώνεται ως πολίτης, γιατί κανείς δε μπορεί να τον πάρει στα σοβαρά, ούτε καν εκείνος που συμφωνεί μαζί του σε μια γνώμη.
Αλλ’ αυτό έχει σοβαρές συνέπειες στον Δημόσιο βίο. Πρώτη και καλύτερη συνέπεια: Οι πολιτικοί μένουν ανενόχλητοι στις αποφάσεις τους. Μπορούν ν’ αυθαιρετούν, χωρίς κανένα κόστος. Οι ένοχοι φαίνονται αθώοι και οι αθώοι κατηγορούνται ως ένοχοι.
Η κριτική του λαού αλληλοεξουδετερώθηκε. Ο πολιτικός ΔΕΝ χρειάζεται καν ν’ απαντήσει, “δεν του καίγεται καρφί” ακόμα κι αν του προσάψουν την χειρότερη συκοφαντία.
Αυτό, με τη σειρά του, οδηγεί σε κάτι ακόμα χειρότερο:
Η κυβέρνηση μετατρέπεται σε δικτατορία και ο λαός σε μάζα.
Και το κακό δεν σταματά εκεί. Αντίθετα, βάζει “υποθήκες” για να εξελιχτεί σε απροκάλυπτη τυραννία. Παρά τις προθέσεις των ίδιων των πολιτικών, η προοπτική αυτής της κατάστασης είναι σκέτος ζόφος. Γιατί οδηγεί στην ολική αποξένωση της εξουσίας από τον λαό. Οι εκλογές, βασικό συστατικό της Δημοκρατίας, μετατρέπονται σε φάρσα. Βλέπουμε ήδη την Ευρωπαϊκή Ένωση να διοικείται από τους διορισμένους, να πεις, ΜΗ αιρετούς γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Ίσον, η πολιτική που ασκείται, δεν είναι πολιτική των πολιτικών, αλλά των απολίτικων.
Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα καλό απ’ αυτό. Από την εποχή που η Εικόνα πήρε πραξικοπηματικά την εξουσία του Λόγου, η ανθρωπότητα μπήκε στην εποχή που τα τέρατα μπορούν να κυβερνήσουν ανενόχλητα. Δεν τα πτοεί ούτε η πιο καταλυτική επανάσταση που έχει κάθε φαντασιόπληκτος στο μυαλό του.
Παρ’ όλ’ αυτά, οι ελπίδες δεν χάθηκαν.
Αυτός ο παλαβός κόσμος που βιώνουμε, είναι τόσο ευάλωτος και τόσο εύθραυστος, που δεν χρειάζεται πολλά για ν’ ανατραπεί. Αρκεί αυτό που θα έρθει, να περιέχει το αντίδοτο απέναντι στον πυρήνα της παγκόσμιας εξουσίας.
Δεν αναφέρομαι σε κάτι αόριστο. Θα γίνω συγκεκριμένος:
Ήρθε ο κορωνοϊός, που μπορεί να είχε άλλον σκοπό, έδειξε όμως πόσο ευάλωτο είναι το σύστημα που – τόσο αστόχαστα – έστησαν. Φαντάσου τώρα το αδύναμο αυτό σύστημα, φαντάσου ν’ αντιμετωπίσει μια είδηση ότι “δεν είμαστε μόνοι στο σύμπαν”…
Με απλά λόγια:
Ο κόσμος αυτός δε μπορεί να πάει μακριά. Μια μεγάλη αλήθεια, μια αλήθεια που περιέχει τον άνθρωπο ως ύπαρξη, μπορεί εν μιά νυκτί να το κάνει συντρίμμια.
Θάρρος λοιπόν…
Οι ειδήσεις που ανατρέπουν “εν μιά νυκτί” το σύστημα που μας τυραννά, υπάρχουν. Και περιμένουν την ώρα τους για να βγουν στις οθόνες των τηλεοράσεων όλου του κόσμου. Είτε το θέλουν τα “πουλημένα ΜΜΕ”, είτε όχι…