Πίσω από το ακαταμάχητο πλέον ανάθεμα κατά των δημοσιογράφων δεν είναι η δίκαιη, ούτε καν η επιβεβλημένη κριτική κατά της δημοσιογραφίας. Είναι η Γκεμπελική τακτική που ασκεί η αριστερά κατά του συστήματος (!) και καλά…
Πρώτον:
Είναι η γνωστή αλλεργία της (κρατικοδίαιτης από πεποίθηση) αριστεράς για οτιδήποτε ιδιωτικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι, παρά την ποταπή δημοσιογραφία που άσκησε η κρατική ΕΡΤ κατά την περίοδο που η αριστερά ήταν στην κυβέρνηση, δεν βγήκε κιχ από κανέναν… Η ακραία ενοχοποίηση του επιχειρείν και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, στο θέμα των ΜΜΕ, έχει την πιο παραστατική έκφανσή της.
Δεύτερον:
Είναι η αδήριτη ανάγκη της αριστεράς στις εκλογές (κυρίως, αλλά όχι μόνο σ’ αυτές) είναι η απόλυτη ανάγκη για ένα απλοϊκό (άρα κατανοητό στη μάζα) διακύβευμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, χωρίς το συγκεκριμένο διακύβευμα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα γινόταν εξουσία το 2015. Η υστερία κατά των ΜΜΕ σκεπάζει την ιδεολογική γύμνια της αριστεράς, προστατεύει την ηγεσία της από την αβάσταχτη κενότητα.
Τρίτον:
Τα ΜΜΕ είναι ο προσωποποιημένος, άρα ο χειροπιαστός σε όλους εχθρός, σε μια εποχή που οι πραγματικοί “εχθροί του λαού” είναι απρόσωποι, αόρατοι, μακρινοί, απρόσιτοι, ασφαλείς στα περίκλειστα, όσο και ψευδώνυμα Γραφεία των υπερκείμενων ή και των παρακοιμώμενων Κέντρων Εξουσίας.
Τέταρτον:
Η αριστερή υστερία κατά των Ιδιωτικών Μέσων Ενημέρωσης (όπως τουλάχιστον εκφράστηκε στην δεκαετία των μνημονίων) δεν φανερώνει προτίμηση στα κρατικά, φανερώνει όμως την αντίληψη της αριστεράς που λέει ότι: Καλή ενημέρωση είναι εκείνη που παρέχουν μόνο τα Μέσα Ενημέρωσης που ελέγχονται από μια αριστερή κυβέρνηση ή, εν πάση περιπτώσει, εκείνα που συμπλέουν άνευ όρων με την αντιπολίτευση που κάνει η αριστερά.
Πέμπτον:
Η αφοριστική στάση της αριστεράς απέναντι στα ΜΜΕ έχει να κάνει με την παραδοσιακή στάση της απέναντι σε κάθε πρόσωπο των Γραμμάτων και των Τεχνών που αρνήθηκε στο παρελθόν την “γραμμή” της, την κομματική γραμμή δηλαδή, εκείνη που, σημειωτέον, επεξεργάζεται η νομενκλατούρα της, όπως έλεγαν και οι παλιοί αριστεροί. Ναι, είναι ακριβώς ίδιο με την αποθεωτική στάση της αριστεράς απέναντι στον ποιητή που “παίρνει γραμμή” και στην απαξιωτική στάση της αριστεράς απέναντι στον ποιητή που την αρνείται. Μόνο και μόνο γιατί εφάρμοζαν πιστά τη “γραμμή”, δοξάστηκαν ποιητές που “δεν άξιζαν μία”, θάφτηκαν όμως μείζονες ποιητές (και άλλοι καλλιτέχνες, βέβαια) που τόλμησαν να έχουν δική τους γνώμη.
Έκτον:
Η “ηθική δολοφονία” που διέπραττε παλιά η αριστερά απέναντι σε κάθε λόγιο που δεν ανεχόταν την “γραμμή” του κόμματος, απέναντι σε κάθε διανοούμενο που την αμφισβητούσε, εκείνη η “ηθική δολοφονία” που έκανε συστηματικά τότε, συμπεριέλαβε τα τελευταία χρόνια ΚΑΙ τους δημοσιογράφους, οι οποίοι (μέχρι τα μνημόνια) σε γενικές γραμμές, συμπορεύονταν φανερά ή κρυφά με τις ιδέες της. Ήταν χαρακτηριστικό ότι (μέχρι την εποχή των μνημονίων) η δεξιά παράταξη μετά βίας συντηρούσε δύο – τρεις (προβληματικές) εφημερίδες. Τα μεγαθήρια”, ανήκαν στον “προοδευτικό χώρο”.
Έβδομον:
Η αριστερά – λόγω πείρας – ξέρει να κεφαλαιοποιεί προς όφελός της τον αστικό μύθο για τα πουλημένα ΜΜΕ. Ξέρει επίσης ότι, χωρίς την συντήρηση αυτού του μύθου, δεν θα είχε κανένα σκελετό στην ρητορική της, απέναντι στη κόμμα που κυβερνά, θα ήταν απλά ένα μαλάκιο.
Συμπέρασμα:
Η εξόφθαλμη κατάπτωση των ΜΜΕ που οφείλεται βέβαια σε ένα σωρό τρίτους λόγους (πολλοί από τους οποίους έχουν να κάνουν με την βίαιη μετάβαση της τεχνολογίας από το ένα επίπεδο στο άλλο) χρησιμοποιείται από την αριστερά ηθικά, πουριτανικά, με τον ίδιο δηλαδή τρόπο που το Ιερατείο κραδαίνει την αμαρτία ως λόγο καταδίκης του πιστού να βράζει αιωνίως στα καζάνια της κόλασης.
Αλλ’ αυτή η “ηθική διαχείριση” του ενημερωτικού αγαθού που κάνει η αριστερά, κραδαίνοντας το πολυδύναμο “ηθικό πλεονέκτημα”, την κατατάσσει άρδην στις πιο συντηρητικές δυνάμεις του καιρού μας. Σε μια ολάνοιχτη εποχή, όπου ακόμα και η Εκκλησία οπισθοχώρησε και πέρασε στην άμυνα, η αριστερά την υποκατέστησε πλήρως στην μεσαιωνική επίθεση, γεγονός που την κάνει απεχθέστερη από την πιο οπισθοδρομική θρησκευτική αίρεση του καιρού μας.