Η ψευδότιτλη δημοσιογραφία των sites

Το κακό παράγινε: Κυνηγώντας τα “κλικ” (που φέρνουν διαφημιστικά έσοδα) τα θέματα των μικρών και των μεγάλων sites χρησιμοποιούν παραπειστικούς έως παραπλανητικούς τίτλους.

Αυτή η άθλια δημοσιογραφία των sites είναι για τα σκουπίδια.

Αγράμματοι και ανελλήνιστοι νεοσσοί (που έλεγε κι ο αείμνηστος Γρηγόρης Σταυρόπουλος) αυτοχαρακτηρίζονται δημοσιογράφοι κι αναλαμβάνουν την ενημέρωση του κόσμου γράφοντας για τρίχες. Κυριολεκτικά για τρίχες.

Άσε που όλη τους η δημοσιογραφία είναι copy paste, λαϊκά δε, σκέτη κλοπή. Άσε που “κάνουν την τρίχα τριχιά”, άσε που “βγάζουν κι από τη μύγα ξύγκι”, άσε που, με απλά λόγια… ανακυκλώνουν την πορδή τους.

Να το εμπεδώσουμε:

Στις μέρες μας δεν υπάρχει δημοσιογραφία. Μπορεί να έχει τα χίλια άδικα ο κόσμος που βρίζει φονταμενταλιστικά τους δημοσιογράφους, αλλά το άδικό του εξαντλείται στο ότι βρίζει για όσα θα έπρεπε να τιμά και “το βουλώνει” για όσα θα έπρεπε να ξιφουλκεί. Του λείπει δηλαδή η αρετή της διάκρισης, όχι των προσώπων, αλλά των πραγμάτων, όχι των ατόμων, αλλά των λειτουργιών που προκύπτουν από τα άτομα. Αποτέλεσμα: Να θάβεται ολικά ο βασικός πυλώνας της Δημοκρατίας, να βυθίζεται το καράβι της αύτανδρο στον ωκεανό της αναξιοπιστίας.

Ο λαός θα έπρεπε να εξοργίζεται για την ψευδότιτλη δημοσιογραφία των sites, επί παραδείγματι. Αντί αυτού, την επιβραβεύει. Πώς την επιβραβεύει, θα το εξηγήσω μ’ ένα απλό παράδειγμα, μ’ ένα αληθινό γεγονός, που, δυστυχώς είναι ο κανόνας, δεν είναι μεμονωμένο για να περιορίσεις την οργή σου σ’ αυτό και να πας νηφάλιος παρακάτω.

Έγινε προ καιρού ένας φόνος. Απεχθής ο φόνος εξ ορισμού, ο συγκεκριμένος όμως ήταν απεχθής για πολλούς ακόμα λόγους. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Θα πω μόνο το ουσιώδες:

Για να πάρουν “κλικ” τα sites που “κάλυψαν” το γεγονός, “ξέθαψαν” ότι ο φονιάς είχε μια φευγαλέα ερωτική σχέση με μια κυρία, διάσημη για τον ωραιότατο πράγματι πισινό της.

Ε, τα “κλικ” για το ρεπορτάζ του φόνου ήταν την πρώτη μέρα, ας πούμε, 100. Μόλις εμφανίστηκε ο διάσημος πισινός της κυρίας, την επομένη, τα 100 κλικ έγιναν 10.000. Και λίγα λέω.

Ο πειρασμός είναι πράγματι μεγάλος. Οι “νεοσσοί” της δημοσιογραφίας όμως που υποκύπτουν σ’ αυτόν τον πουτανίστικο πειρασμό, είναι για φάπες. Έτσι, απλά, θα το πω: Είναι για φάπες. Ναι, ξέρω, χωρίς την φωτογραφία του ωραιοτάτου πισινού, πρέπει να κάνουν 100 θέματα με 100 likes για να πιάσουν τα 10.000 likes που η φωτογραφία του πισινού τα πιάνει “άμα τη εμφανίσει”, “στο πιτς φιτίλι”. Ο κόπος να κάνεις εκατό δημοσιογραφικά θέματα, αντί ν’ ανεβάσεις μία διαθέσιμη φωτογραφία ωραιοτάτου πισινού, δεν συγκρίνεται, το καταλαβαίνω…

Ωστόσο, το θέμα μου δεν έχει να κάνει μ’ αυτές τις αφοδεύσεις. Κάτι άλλο θέλω να πω και σ’ αυτό καταλήγω:

Ο δημοσιογράφος που ΔΕΝ θ’ ανεβάσει στο site του την φωτογραφία του ωραιοτάτου (λέμε) πισινού, ΔΕΝ έχει καμία τύχη να επιβιώσει. Ας είναι ο καλύτερος. Ας είναι άριστος. Πρέπει ν’ αλλάξει δουλειά.

Με βάση αυτό, ο λαός που διαολοστέλνει συλλήβδην τους δημοσιογράφους, με τον ίδιο τρόπο που διαολοστέλνει τους παλιανθρώπους και τους αγύρτες, έχει άδικο. Τι λέω; Δεν έχει μόνο άδικο. Εγκληματεί κατά του εαυτού του, διότι με τα ίδια του τα χέρια στερεί από τον εαυτό του την ενημέρωση που – κατά δήλωσή του – λαχταρά να έχει και οφείλουν τάχα οι δημοσιογράφοι να του δίνουν.

Ακόμα χειρότερα: Ο λαός, με δική του υπαιτιότητα, αντικαθιστά στην πιάτσα τον χρήσιμο δημοσιογράφο με τον άχρηστο. Εδώ που φτάσαμε δηλαδή, σ’ αυτό το ξέκωλο, δεν ήρθαμε επειδή το επέβαλλαν άνωθεν, αλλά επειδή μας αρέσουν οι ωραίοι πισινοί, κάτωθεν.

Και πάλι, δεν έφτασα ακόμα σ’ αυτό που θέλω να πω. Φτάνω τώρα:

Ετούτο το πράμα δεν έχει γυρισμό. Δεν θεραπεύεται. Ούτε με αγώνες στους δρόμους θεραπεύεται, ούτε με φιλοσοφίες. Ετούτο το πράμα ξηλώνεται.

Και θα ξηλωθεί.

Θα το ξηλώσει η ίδια η Ιστορία. Είναι θέμα χρόνου.

Όλο αυτό το οικοδόμημα, στο οποίο ακόμα σήμερα επενδύουν οι “ρεαλιστές”, δεν θ’ αντέξει, δεν αντέχει ήδη.

Το τι θα έρθει στη θέση του, άγνωστο. Καλό ή κακό, δε μπορεί να κριθεί.

Εκείνος όμως που δημοσιογραφικά ή επιχειρηματικά επενδύει σ’ αυτό το άθλιο οικοδόμημα, θα βρεθεί προ εκπλήξεως. Θα είναι τόσο μεγάλη η κατάρρευσή του, τόσο επώδυνη, όσο μεγάλη κι επώδυνη ήταν για κάποιους άλλους η κατάρρευση του 2010…

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top