Γενικά

Καλύτερα να μην χρεοκοπούσε ποτέ “το σιδηρούν παραπέτασμα”, καλύτερα να μην έπεφτε ποτέ το τείχος του Βερολίνου. Καλύτερα να μην είχε τελειώσει ποτέ δηλαδή ο “ψυχρός πόλεμος”. Θα ξέραμε τουλάχιστον ότι οι μεν είναι από δω, οι δε από κει. Με όλη μας την άνεση θα μπορούσαμε να διαλέξουμε στρατόπεδο και νά ‘χουμε το κεφαλάκι […]

Δοκίμασα όλους τους τρόπους. Μισό αιώνα τώρα δοκίμασα όλους τους τρόπους, εκτός από έναν: Τον τρόπο της απόρριψης. Έφτασα όμως σ’ αυτό. Μετά από αμέτρητες μεθόδους που δοκίμασα για την υπεράσπιση του λαού, έφτασα στην απόρριψη, όχι του λαού, αλλά όλων των μεθόδων. Απορρίπτοντας δε την ίδια την απόρριψη, έφτασα στην αφωνία. Πλέον, πνίγω εν

Θα ήταν μάταιο ν’ αξιολογήσουμε την σύνταξη και την ορθογραφία ενός πλήθους σχολιαστών του διαδικτύου, αν και είναι φριχτή, ακόμα και όταν διαβάζεις στο facebook κείμενα εκπαιδευτικών, οι οποίοι εξ ορισμού πρέπει να γράφουν καλά Ελληνικά. Αν και δεν μπορείς ν’ αποφύγεις την απορία “τι είδους Ελληνικά μαθαίνουν αυτοί οι εκπαιδευτικοί στους μαθητές τους;”, τ’

Νιώθω δυστυχής, όταν σκέφτομαι ότι δεν πρόλαβα να διαβάσω τα βιβλία που έβγαλαν φίλοι που εκτιμώ, σέβομαι, και άλλοι που αγαπώ. Νιώθω δυστυχής, όταν σκέφτομαι ότι δεν πρόλαβα να διαβάσω τα βιβλία που έβγαλαν φίλοι που δεν εκτιμώ, δεν σέβομαι, ούτε τους αγαπώ, δημιουργούν όμως εδώ, στον περιφρονημένο τόπο, όπου δημιουργώ κι εγώ. Ακόμα περισσότερο

Η Αιτωλοακαρνανία είν’ ένα καρύδι κι ένα αμύγδαλο στο ίδιο σακί. Ο διαχωρισμός τους είναι από κάθε άποψη αναγκαίος. Είν’ ένα όραμα, όλα όμως τα καλά πράγματα έτσι ξεκινούν: Από την αποκατάσταση του ρυθμού και της αρμονίας. Η εξάλειψη της ιστορικής διαταραχής περνάει από μία και μόνο στρατηγική επιλογή: Οι επτά “Καλλικρατικοί” Δήμοι της Αιτωλοακαρνανίας

“Δημοσιογραφία θα πει να δημοσιεύεις όσα ενοχλούν τους άλλους και δεν θέλουν να μαθευτούν. ‘Όλα τ’ άλλα είναι δημόσιες σχέσεις”, είπε ο Τζορτζ Όργουελ. Έλα όμως που, όταν ο δημοσιογράφος λέει “όσα ενοχλούν τους άλλους”, οι άλλοι παύουν ν’ αγοράζουν την εφημερίδα του και οι συνδρομητές δεν πληρώνουν την συνδρομή τους. Οπότε: Ή ο δημοσιογράφος

Ξεκινάω να γράψω και σβήνω αμέσως μετά τις πρώτες αράδες που έγραψα. Κάθε μέρα το ίδιο βιολί. Μετά από μισό αιώνα γραφών και συγγραφών… αυτό… πρώτη φορά μου συμβαίνει. Ξεκινάω να γράψω και αμέσως μετά μουντζώνω τον εαυτό μου που αθετεί τον όρκο του να μην ξαναγράψει. Κάθε μέρα το ίδιο βιολί. Μετά από μισό

Δεν αντέχεται πια τόση μαζική και ατομική ανοησία. Τόση βλακεία μαζεμένη σε τόσα μυαλά, τόση τυραννική βλακεία σε καθημερινή δράση, δεν εξηγείται με επιχειρήματα του τύπου “είναι θέμα παιδείας”, ούτε με την δημοφιλή θεωρία ότι “η εξουσία αφήνει απαίδευτο τον λαό για να τον ελέγχει”. Άλλο συμβαίνει. Τόσης έκτασης σκοταδισμός στην μεταβιομηχανική εποχή; Πώς είναι

Στην ανέκδοτη ποιητική Συλλογή “το Π της Ποίησης” έχω εντάξει δύο ποιήματα. Το πρώτο έχει τίτλο “Οι ιερές μονές μας”. Και λέω: “Δεν πάει άλλο. / Ήρθε ο καιρός να ιδρύσουν / το μοναστήρι τους / οι Γραικοί // αφιερωμένο στις εννέα Μούσες και / βέβαια / στη “δέκατη μούσα” / τη Σαπφώ. // Δε

Στο έτος 2021 που η σύγχρονη Ελλάδα γιορτάζει τα 200 χρόνια από την επανάσταση κατά των Τούρκων, έχουμε να σκεφτούμε πολλά, το εξής ένα: Η Ελευθερία για την οποία πολέμησαν οι παππούδες μας, ΔΕΝ κατακτήθηκε. Ότι μέρος του Ελληνικού κόσμου (η σημερινή Ελλάδα) έχει Ελληνική κυβέρνηση, ΔΕΝ σημαίνει ότι ο Ελληνισμός ελευθερώθηκε από τον κατακτητή.