Γενικά

Η αυτοέκδοση αποτέλεσε στάση ζωής. Άλλωστε οι συγγραφείς που δεν πάνε στους εκδότες, δεν είναι λίγοι. Για όσους θεωρούν ότι ένα βιβλίο αξίζει να το διαβάσει κανείς μόνο αν το βγάλει ένας επώνυμος Εκδοτικός Οίκος, περιφρονούν δε την αυτοέκδοση που κάνει ο συγγραφέας, χωρίς την πατρωνία του εκδότη, για όσους θεωρούν ότι το βιβλίο που […]

Μπροστά στα παιδιά είσαι ανοχύρωτος. Μπορείς να πεις ό,τι θέλεις, μπορείς να ντυθείς με όποια φορεσιά σου αρέσει κι αισθάνεσαι άνετα με αυτήν, δε μπορείς όμως να τους κρύψεις αυτό που είσαι, ακόμα κι αν γίνεις κλόουν. Τα μάτια τους κάνουν ακτινογραφία το Είναι σου. Το διαβάζουν με ακρίβεια. Διαπερνούν τα κάστρα που έχτισες γύρω

Είχα σήμερα τη χαρά και την τιμή να βρεθώ με την ιδιότητα του συγγραφέα στο Μουσείο Ιστορίας της Εκπαίδευσης Αιτωλοακαρνανίας που στεγάζεται στο παλαιό Σχολείο Αγγελοκάστρου. Προσκεκλημένος του Υπεύθυνου Σχολικών Δραστηριοτήτων Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Θοδωρή Τσιλίκα και του Διευθυντή του Δημοτικού Σχολείου Αγγελοκάστρου Γιώργου Βουγιουκλίδη, στο πλαίσιο του Β΄ Φεστιβάλ Παιδικής Λογοτεχνίας που διοργανώνει η Κοινωφελής

Σε μια συνάντηση που είχα με μια θεατρική ομάδα είκοσι μαθητών Γυμνασίου που έγινε τον Μάιο του 2017 στη Νεάπολη Αγρινίου, συνέβη ένα τυχαίο επεισόδιο: Στην αρχή της συζήτησης για το θεατρικό έργο που θα έπαιζαν, ζήτησα να κάνουμε έναν κύκλο με τις καρέκλες μας, μπήκαμε όλοι σ’ αυτόν κι αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε. Η συζήτηση

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ Όταν το 2010 έσκασε η φούσκα της Μεταπολίτευσης, στην Ελλάδα και στον πλανήτη, αναρωτήθηκαν όλοι: «Τι έφταιξε;». Μια απάντηση δίνει η αληθινή ιστορία του Πύρρου Λαμπράκη που πάει πίσω, στη ρίζα όλων των δεινών. Η Οδύσσειά του αρχίζει το 1970, μεσούσης της δικτατορίας, όταν, έφηβος, φεύγει απ’ το χωριό του. Βιώνει την πορεία της

ανάρτηση στο facebook: Είναι άλλο πράγμα να γράφεις στο εργαστήριό σου παραμύθια για παιδιά και άλλο, εντελώς άλλο να μιλάς μαζί τους στην αίθουσα του Σχολείου τους… Αυτή τη μεγάλη διαφορά την έζησα δύο φορές. Το 2003, όταν το Μουσικό Σχολείο Αγρινίου ανέβασε το θεατρικό μου έργο “ο βασιλικός του βασιλιά Βασίλη” και μίλησα με

Το κείμενο που ακολουθεί πρωτοδημοσιεύτηκε ως “σημείωμα του συγγραφέα” στην επανέκδοση της “Πολιτείας των λουλουδιών”, το 2016. Έγραψα την “πολιτεία των λουλουδιών” το 1980, όταν ήμουν 25 χρονών, πολύ μικρή ηλικία δηλαδή για συγγραφέα παιδικών βιβλίων! Αλλά 36 χρόνια μετά, το 2016, θυμήθηκα τον Μάνο Χατζιδάκι που πήρε τις “άγουρες” μουσικά μελωδίες του Βασίλη Τσιτσάνη

Μπορεί ο παραμυθάς να μεταχειρίζεται σύμβολα, αλληγορίες, μεταφορές, κρυπτικές ή αμφίσημες εκφράσεις, αλλά τελικά ρέπει προς τη διαφάνεια, όχι τη θολούρα και τη σύγχυση. Η αγωνία του είναι να φτάσει στην αλήθεια έστω κι αν η απόλυτη αλήθεια στην έκλαμψή της τυφλώνει.

Αγαπητέ κύριε Φλωρόπουλε, μόλις πριν από λίγες ημέρες ολοκλήρωσα την ανάγνωση του βιβλίου σας, νωρίτερα απ` όσο υπολόγιζα, είναι αλήθεια, κι αυτό γιατί ο ”Παραμυθόκηπός” σας κράτησε το ενδιαφέρον μου ζωντανό μέχρι την τελευταία του σελίδα. Περιπλανήθηκα γοητευμένος ανάμεσα στις βραγιές του και έδρεψα τους καρπούς του με μεγάλη ευχαρίστηση. Ξεκινώντας από τον πρόλογο του

Ένα μελωδικό CD με τίτλο «ιστορίες της πόλης» έχει δώσει στο φιλόμουσο κοινό ο Δημήτρης Κουζής. Μεταξύ των δέκα τραγουδιών είναι και τα «ίχνη» που έγραψε το 1972, στα εφηβικά του χρόνια ο Παντελής Φλωρόπουλος. Είναι το πρώτο τραγούδι που ηχογραφεί με τη μελωδική φωνή της η πρωτοεμφανιζόμενη Τέτη Κασσιώνη, ενώ είναι και το πρώτο