Θα ήταν μάταιο ν’ αξιολογήσουμε την σύνταξη και την ορθογραφία ενός πλήθους σχολιαστών του διαδικτύου, αν και είναι φριχτή, ακόμα και όταν διαβάζεις στο facebook κείμενα εκπαιδευτικών, οι οποίοι εξ ορισμού πρέπει να γράφουν καλά Ελληνικά. Αν και δεν μπορείς ν’ αποφύγεις την απορία “τι είδους Ελληνικά μαθαίνουν αυτοί οι εκπαιδευτικοί στους μαθητές τους;”, τ’ αφήνεις…
Όχι.
Με δεδομένο ότι η δημοσιογραφία και η λογοτεχνία είναι εν δυνάμει η Διαρκής Σχολή Γλωσσομάθειας του λαού, ας μιλήσουμε για την ορθογραφία και την σύνταξη δημοσιογράφων και συγγραφέων που δεν γράφουν μόνο στον προσωπικό τους λογαριασμό στο facebook, όπου έχουν δικαίωμα να γράφουν ό,τι και όπως θέλουν) αλλ’ αρθρογραφούν σε μεγάλα (“έγκυρα”) sites, από τα οποία ενημερώνεται (και ασκείται γλωσσικά) ο κόσμος όλος…
Να μιλήσουμε επίσης για την φριχτή ορθογραφία και την φριχτότερη ακόμα σύνταξη των Δελτίων Τύπου, τα οποία συντάσσουν δημοσιογράφοι – κατά το επάγγελμα – και διανέμουν στα Μέσα Ενημέρωσης τα Γραφεία βουλευτών, Περιφερειαρχών, Δημάρχων κλπ.
Να μην πούμε καθόλου για τους Δημάρχους που ενημερώνουν το κοινό για τα Δημοτικά έργα από τον προσωπικό τους λογαριασμό στο facebook, γιατί θα πάει αλλού…
Ζούμε, πώς να το πεις, μια πρωτόγνωρη απαξία της εθνικής γλώσσας.
Όταν το ένθετο περιοδικό μιας ιστορικής εφημερίδας όπως “τα Νέα” έχει τίτλο “DownTown” και από τα 35 θέματα που πραγματεύεται στις σελίδες του, τα 32 έχουν τους τίτλους στ’ Αγγλικά, αντιλαμβάνεσαι ότι η γλώσσα που μιλάς, τείνει ανεπαισθήτως προς εξαφάνιση. Είναι θέμα λίγων δεκαετιών για να εκλείψει.
Αυτό σημαίνει ότι η ποίηση που γράφηκε σ’ αυτήν τα 200 τελευταία χρόνια, θα χαθεί. Μαζί της, θα χαθούν τα δημοτικά τραγούδια και τα παραμύθια που κουβάλησε ο λαός για αιώνες. Αλλά το κακό δεν σταματάει εκεί. Θα χαθούν τα τραγούδια που γράφηκαν και τραγουδήθηκαν στις γιορτές, μαζί με αυτά θα σβήσει ολόκληρη η λογοτεχνία που παρήχθη αυτούς τους δύο τελευταίους αιώνες.
Με άλλα λόγια, θα χαθεί το βασικό εργαλείο έκφρασης των ιδεών και των αισθημάτων…
Ένα έθνος που αναστήθηκε από τις στάχτες του, περνάει τις τελευταίες του μέρες. Παγκοσμιοποιείται.
Δεν ξέρουμε τι είναι χειρότερο πια: Η κλιματική αλλαγή ή μήπως η γλωσσική αλλαγή;
Κι αν πεις, τελοσπάντων, ότι αυτό συνιστά εξέλιξη (το υποστηρίζουν άλλωστε και οι γλωσσολόγοι, οπότε πρέπει να καταπιείς την κάμηλον) πώς να εξηγήσεις τις αφόρητες διαταραχές που αναδύονται μέσα από ένα δημοσιευμένο κείμενο δημοσιογράφου ή συγγραφέα;
Πώς να εξηγήσεις ότι οι λέξεις που γράφονταν κάποτε με Κεφαλαίο αρχικό, τώρα γράφονται με μικρό και οι λέξεις που γράφονταν με μικρό αρχικό, τώρα γράφονται με κεφαλαίο; Σε τι συνίσταται αυτό το αναποδογύρισμα; Μπορούμε να το πούμε εξέλιξη αυτό;
Όχι. Δεν είναι εξέλιξη, αλλά μια επιμελημένη αυθαιρεσία. Είναι κάτι που δεν συνιστά άγνοια της ορθογραφίας. Είναι κάτι που συνιστά κατευθυνόμενη αντιστροφή της.
Αν ήταν μια εξέλιξη της γλώσσας, όπως ισχυρίζονται μηχανιστικά οι γλωσσολόγοι, θα έλεγες “εντάξει”, τι να κάνουμε… Είναι εξέλιξη, δε μπορείς να πας κόντρα στην εξέλιξη…
Αλλά δεν είναι εξέλιξη. Είναι – θα το επαναλάβω – κατευθυνόμενη αντιστροφή της ορθογραφίας. Με σκοπό την κατάργησή της.
Υπάρχει δολιότητα εδώ. Δολιότητα που εκπορεύεται από αδήλωτες Σχολές Σκέψης τσιχλοθρεμμένων.
Πώς να εξηγήσεις όμως στους καλοπροαίρετους ότι η κατακρήμνιση της διαφοράς ανάμεσα στο σημαίνον και το σημαινόμενον μπορεί να οδηγεί στην χρηστική ανάγκη της Αγγλικής γλώσσας, ισοπεδώνει όμως τα βουνά και τους λόφους της Ελλάδας;
Λίγα μπορείς να πεις, μεταξύ των οποίων και τούτο:
Αυτή η “σύγχρονη” γραφή των μοδάτων δημοσιογράφων και συγγραφέων της Νέας Σχολής, αυτός ο νέος πιθηκισμός, αυτή η νέα βλαχιά, συνιστά εγκατάλειψη της Ελληνικής γλώσσας και άνευ όρων προσχώρηση στην Αγγλική.
Έτσι όμως δουλεύουν όλοι (ακόμα και οι διανοούμενοι) για την παγκοσμιοποίηση και μάλιστα χωρίς να παίρνουν χαμπάρι, δουλεύουν νυχθημερόν για την τσιμεντοποίηση φυλών και πολιτισμών, ακόμα και όταν καταγγέλλουν αυτόν τον φασισμό. Που δεν είναι φασισμός, είναι κάτι απείρως χειρότερο από τον ναζισμό.
Ο Ελβετός γλωσσολόγος Φερντινάν ντε Σωσσύρ ήταν ένας από τους δύο ιδρυτές της Σημειωτικής. Το βιβλίο του “Μαθήματα Γενικής Γλωσσολογίας” θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία που δημοσιεύθηκαν τον εικοστό αιώνα. Ο Σωσσύρ διατύπωσε την θεωρία ότι η γλωσσολογία έπρεπε να είναι ένας κλάδος της ευρύτερης επιστήμης της Σημειωτικής και ότι ένα σημείο δεν ήταν μόνο ένας ήχος – εικόνα, αλλά και μια έννοια / ιδέα / αντίληψη. Έτσι χωρίζονται τα σημεία σε δύο κατηγορίες: Το σημαίνον (ή “ήχος – εικόνα”) και το σημαινόμενο (ή “έννοια, ιδέα, αντίληψη”)…. Σήμερα, το σημαίνον ερμηνεύεται ως η υλική μορφή (κάτι που μπορεί κάποιος να δει, ν’ ακούσει, ν’ αγγίξει, να μυρίσει ή να γευτεί) ενώ το σημαινόμενο ως μια πνευματική έννοια.
Σκέψου μόνο ότι η Ελληνική συνείδηση διεσώθη και πέρασε μέσα από την Τουρκοκρατία τραγουδώντας τα δημοτικά τραγούδια και λέγοντας αρχαία παραμύθια στο τζάκι.
Τι είδους άραγε ελευθερία απέκτησε το Ελληνικό έθνος το 1821, τι είδους ελευθερία είναι αυτή που οδηγεί το έθνος στην απεμπόληση της γλώσσας του;
Τι είδους ελευθερία δύο αιώνων γιορτάζουμε το 2021, όταν υποτασσόμαστε αμαχητί σ’ έναν αδήλωτο κατακτητή, η εξουσία του οποίου αρχίζει από την απώλεια της συνείδησής μας;