Δεν αντέχεται πια τόση μαζική και ατομική ανοησία.
Τόση βλακεία μαζεμένη σε τόσα μυαλά, τόση τυραννική βλακεία σε καθημερινή δράση, δεν εξηγείται με επιχειρήματα του τύπου “είναι θέμα παιδείας”, ούτε με την δημοφιλή θεωρία ότι “η εξουσία αφήνει απαίδευτο τον λαό για να τον ελέγχει”.
Άλλο συμβαίνει.
Τόσης έκτασης σκοταδισμός στην μεταβιομηχανική εποχή; Πώς είναι δυνατόν;
Έχω γνωρίσει αγράμματους γέροντες και αγράμματες γριές που δεν ξέρουν να γράψουν ούτε τ’ όνομά τους, αλλά η κουβέντα τους και η στάση τους στη ζωή, γεμάτη από λεβεντιά και σοφία, σε κάνει ν’ ανατριχιάζεις από συγκίνηση.
Τόσης έκτασης αφορισμός στη σύγχρονη γενιά; Πώς είναι δυνατόν;
Όχι, δεν είναι “τα γράμματα” που μορφώνουν τον άνθρωπο, δεν είναι η μουσική που εκπολιτίζει τις γενιές, κι ας αδειάζουν τα δημόσια ταμεία για να χρηματοδοτούνται οι (εκπολιτιστικές, ε…) συναυλίες.
Άλλο συμβαίνει. Σίγουρα.
Αυτό που βιώνουμε, δεν είναι η λογική του αγράμματου, δεν είναι καν η συμπεριφορά του ξύλου του απελέκητου. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την λογική του αλόγου.
Μην πάει ο νους σας στον ίππο…
Είναι προσβολή για τον ίππο να τον λέμε “άλογο”!
Λέγοντας “άλογο” μιλάμε για το ον που ΔΕΝ έχει λογική. Μιλάμε για το ον που δεν έχει λόγο. Αν θέλετε να πείτε ότι “δεν έχει και μπέσα”, μέσα θα πέσετε…
Αν όμως το ον δεν έχει λόγο, σημαίνει ότι ανήκει στο ζωικό και όχι στο ανθρώπινο βασίλειο. Διότι ο λόγος (ίσον, η λογική) είναι αυτό που ξεχωρίζει τα άλογα από τα έλλογα. Έτσι δε μαθαίναμε κάποτε στο σχολείο;
Έτσι. Ακριβώς έτσι.
Μην το προσπερνάμε τώρα…
Δυστυχώς η γνωμάτευση επιβεβαιώνεται από το αδιαφιλονίκητο εύρημα ότι η μάζα σκέπτεται και συμπεριφέρεται με την εικόνα, καθόλου με το λόγο. Ζει, με άλλα λόγια, την εικονική της πραγματικότητα. Δρα με το Φαίνεσθαι, όχι με το Είναι.
Και μόνο ότι αυτά τα θέματα είναι αδιάφορα για τους πολλούς, όταν διατυπώνονται, συνιστά τρανταχτή απόδειξη των λεγομένων.
Για να μην πολυλογούμε – δεδομένης και της τελευταίας φράσης – να πούμε κάτι πάρα πολύ απλό:
Η “κυρίαρχη ιδέα” του κόσμου μας (όχι μόνο η ιδέα της εξουσίας, αλλά κι εκείνη της αντιεξουσίας) είναι η λογική του εικονικού ανθρώπου.
Ο Λόγος αντικαταστάθηκε στην κοινωνική ζωή από την Εικόνα.
Η παρακμή της λογοτεχνίας (του θεάτρου, της ποίησης και της πεζογραφίας) κυρίως όμως της έντυπης δημοσιογραφίας, ήταν τα πρώτα συμπτώματα.
Λίγο νιονιό αν είχαμε, θα έπρεπε να μας τρομοκρατήσουν αυτά τα πρώτα συμπτώματα της ασθένειας.
Αντίθετα, εμείς, με τον λόγο μας και με την πράξη μας, επιταχύναμε την πτώση τους. Πατάμε τώρα κι επί των πτωμάτων τους…
Φτάσαμε όμως στο σημείο να πεθαίνουν άνθρωποι μόνοι στα νοσοκομεία, χωρίς ν’ αποχαιρετούν τους αγαπημένους τους, κι ο λαός να ΜΗΝ πιστεύει ότι αυτό συμβαίνει πράγματι δίπλα του, στους ίδιους του τους οικείους… Δεν το πιστεύει, επειδή το λένε οι δημοσιογράφοι…
Η φρίκη που βιώνουμε, είναι απόληξη της απολίτικης εξέγερσης της μάζας που στην Ελλάδα εξέφρασε ο Τσίπρας, στις ΗΠΑ ο Τραμπ και στην Αγγλία ο Τζόνσον. Γεγονός που καθιστά το φαινόμενο υπερεθνικό, αλλά, ως τέτοιο, κατευθυνόμενο.
Από ποιον κατευθυνόμενο και γιατί… ας βγάλει τα συμπεράσματά του ο καθένας. Έτσι κι αλλιώς θα ήταν ανόητο να πει κάποιος δημόσια τη γνώμη του… Κι αυτό είναι μια προχωρημένης τάξεως λογοκρισία (να το πεις φίμωμα) στον αιώνα της αχαλίνωτης “ελευθερίας”.