Στην ανέκδοτη ποιητική Συλλογή “το Π της Ποίησης” έχω εντάξει δύο ποιήματα.
Το πρώτο έχει τίτλο “Οι ιερές μονές μας”. Και λέω:
“Δεν πάει άλλο. / Ήρθε ο καιρός να ιδρύσουν / το μοναστήρι τους / οι Γραικοί // αφιερωμένο στις εννέα Μούσες και / βέβαια / στη “δέκατη μούσα” / τη Σαπφώ. // Δε θέλει πολύ. / Φτάνει ένας βράχος του Αιγαίου / ένα ακατοίκητο νησί. // Μια χάντρα στο γαλανό μάτι / τ’ ουρανού”.
Το δεύτερο ποίημα έχει τίτλο “το Ελληνικό όνειρο”. Και λέω:
“Να ιδρύσω Ελληνικό μοναστήρι / το σκέφτηκα. / Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές / το σκέφτηκα. // Ένα μοναστήρι με ανοιχτό πέτρινο θέατρο / – αντί ναού – / για τις συνελεύσεις / και τις ομιλίες / για τα ποιήματα που δεν στεγάστηκαν ποτέ // το σκέφτηκα. // Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές / το σκέφτηκα. // Να ιδρύσω Ελληνικό μοναστήρι / ακόμα το έχω κατά νου. // Δεν ξέρω πώς αλλιώς μπορούμε να σώσουμε / την Δημοκρατία”.
Διότι:
Αν αποδεχτούμε ότι “αυτός είναι ο κόσμος”, τότε… δεν έχουμε παρά να συμβιβαστούμε ήπια με την πραγματικότητα που δεν αμφισβητείται, να μπούμε στη βάρκα και να πάμε πέρα, όπου μας βγάλει το κύμα.
Όμως, αν η φωνή μέσα μας λέει “όχι, δεν είναι αυτός ο κόσμος”, τότε… δεν έχουμε παρά να διατηρήσουμε ζωντανά και να παραδώσουμε στην επόμενη γενιά σώα τα ιερά και τα όσια.
Είναι προφανές ότι “ο βράχος του Αιγαίου” που αναφέρεται συμβολικά στο ποίημα, μπορεί να είναι ο καθένας από μας, το έργο μας μπορεί να είναι η νησίδα στο δικό μας πέλαγο.
Κι αυτό, επειδή ο Ελληνικός Λόγος δε χρειάστηκε ποτέ την κρατική οντότητα για να φωτίσει το νου των ανθρώπων. Οι αμύητοι περί τα Ελληνικά, λένε (και το πιστεύουν) πως η διχόνοια είναι χαρακτηριστικό των Ελλήνων, απόδειξη ότι, ακόμα και στην ένδοξη αρχαιότητα, οι πόλεις – κράτη πολεμούσαν μεταξύ τους, άσε που εξόριζαν ή σκότωναν τους σοφούς τους.
Η προσεκτική ανάγνωση της Ιστορίας όμως παρέχει πληροφορίες που δεν αξιοποιήθηκαν ποτέ στην προσπάθεια για κατανόηση του Ελληνικού Πνεύματος.
Μια φορά, ένας φίλος από τη Θήβα μου ζήτησε να τον ξεναγήσω στ’ αρχαία του Θέρμου. Το έκαμα. Πήγαμε κι ήταν μια ηλιόλουστη μέρα. Ένας υπάλληλος του Αρχαιολογικού Μουσείου ξεναγούσε κάποιο Δημοτικό Σχολείο. Άθελά μας ακούγαμε τα λόγια που έλεγε στα παιδιά. Τους έδειχνε τα ερείπια του ναού του Λυσίου Απόλλωνος και τους είπε: “Εδώ έλυναν τα μάγια”.
Φαίνεται πως η φρίκη ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου γιατί ο φίλος με κράτησε από το χέρι προσπαθώντας να με συγκρατήσει. Τα παιδιά μάθαιναν ότι στο ναό του Λυσίου Απόλλωνος… οι αρχαίοι μάγοι έλυναν τα μάγια…
Ο υπάλληλος του Μουσείου δεν ήξερε το υποτυπώδες, ότι “Λύσιος” σημαίνει “απελευθερωτής”. Λύσιος λεγόταν δε και ο Διόνυσος.
Το ίδιο που πίστευε εκείνος ο αγράμματος υπάλληλος, ακριβώς το ίδιο πιστεύουν οι πολλοί και για τα Μαντεία. Γι’ αυτό άλλωστε ο Θεοδόσιος (347 – 395) έκλεισε το Μαντείο των Δελφών και όλα τα Μαντεία. Ως αποτέλεσμα δε αυτής της κατηχημένης μαζικής αντίληψης (η διαιώνιση της οποίας γίνεται στα… Ελληνικά Σχολεία) καθίσταται σήμερα παράδοξη έως απεχθής η πληροφορία ότι τα Μαντεία της αρχαίας Ελλάδας δεν ήταν τόποι λατρείας των ειδώλων, ούτε ναοί μάγων και μαγισσών, αλλά θησαυροφυλάκια επιστημονικών γνώσεων που διασώθηκαν από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα.
Είναι προφανές ότι η συνομιλία με τους ανελλήνιστους αυτούς ανθρώπους γύρω μας είναι ανέφικτη, ο δε διάλογος μαζί τους σκέτο μαρτύριο. Κι επειδή αυτοί αποτελούν στην Δημοκρατία την πλειοψηφία, χρειάζεται σίγουρα ένα μικρό μέρος για ν’ αποθησαυρίζεται η διαχρονική γνώση του ανθρώπου και να διασώζεται από τον κατακλυσμό της καφρίλας που ο σύγχρονος κόσμος υφίσταται.
Από το Αστυνομικό Δελτίο, την Πέμπτη 18 Μαρτίου 2021, μάθαμε την είδηση ότι το 16ο Δημοτικό Σχολείο Αγρινίου γνώρισε μέρες μεσαίωνα, όταν άγνωστοι έσπασαν τα παράθυρα, μπήκαν στις αίθουσες, έβαλαν φωτιά στα βιβλία κι έγραψαν συνθήματα κατά της Αστυνομίας στους τοίχους. Η Ελληνική σημαία βρέθηκε σχισμένη στον αύλειο χώρο…
Η Πυροσβεστική πρόλαβε κι έσβησε τη φωτιά, μπορεί όμως να φανταστεί κανείς τι θα συνέβαινε, αν δεν είχε προλάβει…
Οπότε λες… Γιατί ρε να διασωθεί η γνώση σ’ ένα βράχο του Αιγαίου, αφού αυτά τα πράματα ΔΕΝ τα θέλει η πλειοψηφία; Δημοκρατία δεν έχουμε;
Σωστό.
Δημοκρατία έχουμε… Μόνο που κάποτε έκαιγαν τα βιβλία κι έθαβαν τη γνώση του ανθρώπου οι μουσουλμάνοι σουλτάνοι, οι χριστιανοί αυτοκράτορες και οι κάθε λογής τύραννοι. Σήμερα καίνε τα βιβλία και θάβουν τη γνώση οι βέροι Δημοκράτες. Οπότε… ζητείται η διαφορά ανάμεσά τους…