Οι ιστορίες των διπλανών που δεν ειπώθηκαν ποτέ

Νιώθω δυστυχής, όταν σκέφτομαι ότι δεν πρόλαβα να διαβάσω τα βιβλία που έβγαλαν φίλοι που εκτιμώ, σέβομαι, και άλλοι που αγαπώ.

Νιώθω δυστυχής, όταν σκέφτομαι ότι δεν πρόλαβα να διαβάσω τα βιβλία που έβγαλαν φίλοι που δεν εκτιμώ, δεν σέβομαι, ούτε τους αγαπώ, δημιουργούν όμως εδώ, στον περιφρονημένο τόπο, όπου δημιουργώ κι εγώ.

Ακόμα περισσότερο νιώθω δυστυχής, όταν μαθαίνω για μυθιστορηματικούς τύπους ανθρώπων που ζουν ανάμεσά μας, όλοι όμως τους θεωρούμε κοινούς, συνήθεις, κάτι σαν εμάς, εν τέλει δε, ανάξιους λόγου.

Κι όμως…

Έχω ακούσει ιστορίες ανθρώπων “της διπλανής πόρτας” που με συγκίνησαν βαθιά και, αν είχα βρει τον συγγραφικό μου δρόμο, θα τους έκανα ήρωες για να μείνει ο λόγος και η πράξη τους στις επόμενες γενιές.

Το βασικό είναι όμως άλλο:

Εδώ, δίπλα μας, στη γειτονιά ή στην άλλη γειτονιά, υπάρχουν άνθρωποι που συνιστούν μια αδήλωτη μεν, εξέχουσα δε Κοινότητα, βασικά χαρακτηριστικά της οποίας είναι η θυμοσοφία (όχι απαραιτήτως η αρετή, μπορεί να είναι ακόμα και η αλητεία) μια Κοινότητα που, αν μπορούσαμε να τη δούμε, αν μπορούσαμε να εκτιμήσουμε, θ’ αλλάζαμε την πόλη, χωρίς καμία επανάσταση…

Όχι όμως…

Ακόμα και αν τολμούσα να γράψω την τελευταία ιστορία (που άκουσα την Παρασκευή, 21 Μαΐου 2021) το μόνο που θα πετύχαινα, θα ήταν να έρθω σε κάθετη σύγκρουση με μια σειρά “θεσμούς”.

Και μη νομίσετε ότι σιωπώ από δειλία… Ξέρετε, νομίζω, ότι μόνο δειλός δεν υπήρξα. Υπολογίζω, απλά, τις συνέπειες που θα προκαλούσα στην καθημερινή Αγρινιώτικη ζωή του ήρωά μου…

Τα τριάντα χρόνια που πέρασαν, έμαθα στο πετσί μου πως ο κόσμος γύρω ΔΕΝ θέλει να μάθει αυτό που όντως συμβαίνει, αλλά μόνο αυτό που θέλει ΑΥΤΟΣ ν’ ακούσει.

Ο κόσμος που ξιφουλκεί κατά των δημοσιογράφων, επειδή δεν γράφουν την αλήθεια, ο ίδιος κόσμος φρίττει εναντίον όποιου δημοσιογράφου ή συγγραφέα τολμήσει να τη γράψει.

Ειλικρινά, δεν περίμενα ότι θα φτάσω στην ανάγκη να επιβάλλω ο ίδιος λογοκρισία στον εαυτό μου. Πέρασα ολόκληρη ζωή μηρυκάζοντας το απαίσιο εκείνο αξίωμα “όλα είναι πολιτική”, δεν είχα καταλάβει πως εννοούσαν ότι για όλα φταίει η εξουσία. Κι ήρθε τώρα, εν έτει 2021, να κατανοήσω το ακατανόητο: Η λογοκρισία του δημοσιογράφου δε γίνεται μόνο από την εξουσία, ίδια γίνεται και από την αντιεξουσία.

Συμπέρασμα:

Ο σκεπτόμενος πολίτης, αυτός που κάποτε λέγαμε “διανοούμενο”, δεν έχει άλλη καταφυγή, εκτός από την σκήτη του. Στο Άγιο όρος ή στην πόλη, δεν έχει διαφορά.

Για το ποια σκήτη προτιμώ εγώ, μάλλον είναι ολοφάνερο.

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top