Έντυπος Λόγος

Φτάσαμε ήδη στην ωραία εποχή που ο δημοσιογράφος πρέπει να καταγράφει και να μεταδίδει μόνο τα γεγονότα. Αληθινή Δημοσιογραφία στο εξής θα είναι αυτό και μόνο αυτό. Παραγωγή και μετάδοση γεγονότος απαλλαγμένου από κάθε σχόλιο. Και είναι καλό που θα είναι μόνο αυτό. Η δημοσιογραφία όπως την ξέρουμε, πέθανε. Δεν έχει μέλλον… Χρεωμένη (δικαίως) την […]

Το θέμα δεν είναι αν γράφεις καλά, ούτε αν γράφεις την αλήθεια… Το θέμα είναι αν γράφεις για “το θέμα της ημέρας”, για το βιτριόλι της κυράτσας π.χ. ή για τη ζαρντινιέρα του Μπακογιάννη. Ακόμα καλύτερα θα ήταν να γράφεις για τον Τζορτζ Φλόιντ. Με άλλα λόγια, όλο το θέμα για το λαό είναι αν

Σε απάντηση των δημοσιογραφικών συνωμοσιολογιών που ανθίζουν στις μέρες μας, αναδημοσιεύω ένα άρθρο που (δεκαπέντε χρόνια πριν, την εποχή των παχιών αγελάδων, όχι σήμερα, στην εποχή των ισχνών, που ανακάλυψαν όλοι το πρόβλημα της δημοσιογραφίας και των δημοσιογράφων, αλλά τότε, που “έζωναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα”) ένα ριζοσπαστικό άρθρο που δημοσιεύτηκε σε τρεις συνέχειες,

Ο κόσμος δεν είναι τόσο ανήθικος όσο λένε. Θα έλεγα το αντίθετο κιόλας, αν δεν κινδύνευα να θεωρηθώ υπερβολικός. Η ανηθικότητα που λένε και διατυμπανίζουν ότι κυριαρχεί στην εποχή μας, προφανώς δεν ισχύει για όσους την επικαλούνται, είναι μια καταγγελία για τους άλλους. Έτσι δεν είναι; Αλλά… ποιους άλλους; Ποιοι άραγε είναι αυτοί “οι άλλοι”,

Σε γκάλοπ μεταξύ των αναγνωστών της η Athens Voice καταγράφει τη γνώμη του κοινού. Η ερώτηση είναι: Συμφωνείτε ή όχι με το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ για τους δημοσιογράφους; Το 85% των αναγνωστών λέει ΝΑΙ. Το 15% λέει ΟΧΙ. Το σχόλιο που κάνουν οι ενδιαφερόμενοι είναι εύλογο: “Ο κόσμος ξέρει”. Εμείς όμως ξέρουμε άλλα: Ξέρουμε ότι

Ναι, όντως, η δημοσιογραφία πέθανε. Όπως πεθαίνει κάθε ζωντανός οργανισμός που θάβεται κάτω από τόνους λάσπη. Η ιδιότητα του δημοσιογράφου δεν διαφέρει πλέον από κείνη του απατεώνα ή του λωποδύτη. Αυτό καμία δύναμη δε μπορεί να τ’ αλλάξει πια. Παρακολουθώ την ηδονή αμέτρητων ανθρώπων γύρω μου, ακόμα και φίλων, όταν μιλούν με πεποίθηση για τους

Απ’ τα (πολλά, είν’ αλήθεια) γραπτά μου, είδα μια ενόχληση που μου κέντρισε το ενδιαφέρον: Είδα ότι δεν ενοχλήθηκε κανείς για τα επιχειρήματά μου, ούτε για τις απόψεις μου, ενοχλήθηκαν όμως πολλοί γιατί “πήρα εργολαβικά”, λέει, την υπεράσπιση των δημοσιογράφων. Σ’ αυτό κόλλησα και την άλλη διαπίστωση που είχα ήδη κάνει, ότι, εξ αιτίας της

Η συζήτηση με φίλο γινόταν στο Γραφείο μου. “Εσύ τι πιστεύεις, Παντελή;”, με ρώτησε. “Τα παίρνουν ή δεν τα παίρνουν οι δημοσιογράφοι;”. “Κάποιοι τα παίρνουν, κάποιοι δεν τα παίρνουν”, απάντησα. “Οι περισσότεροι όμως τα παίρνουν”, είπε. “Εκτιμώ, ναι, οι περισσότεροι τα παίρνουν”. Ήταν φανερά ικανοποιημένος από την απάντησή μου. “Τότε μη διαμαρτύρεσαι γι’ αυτά που

Ε, λοιπόν, ΔΕ χρειάζεται να τα εκτιμά το κοινό για να υπάρχουν και ν’ ανθίζουν τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης, τα ΜΜΕ ντε… Όσο πιο πολύ τα υβρίζει ο κόσμος, τόσο αυτά δυναμώνουν. Και είναι απλό γιατί: Ο κόσμος που δαιμονοποίησε τους δημοσιογράφους, είναι ο ίδιος που δεν κάνει χωρίς τα ΜΜΕ. Άρα… ποιος θα τα

Απέναντι στην εξουσία ήμουν πάντα. Ήμουν από τότε που – αμούστακο παιδί – έφυγα απ’ το χωριό μου για την Αθήνα, με ό,τι φορούσα (Σεπτέμβριο μήνα) χωρίς να υπολογίζω ότι θα έρθει χειμώνας και δεν θα έχω τι να φορέσω. Στα χέρια μου κρατούσα μία νάιλον τσάντα και είχα μέσα ένα ζευγάρι εσώρουχα τυλιγμένα σε