Το θέμα δεν είναι αν γράφεις καλά, ούτε αν γράφεις την αλήθεια… Το θέμα είναι αν γράφεις για “το θέμα της ημέρας”, για το βιτριόλι της κυράτσας π.χ. ή για τη ζαρντινιέρα του Μπακογιάννη. Ακόμα καλύτερα θα ήταν να γράφεις για τον Τζορτζ Φλόιντ.
Με άλλα λόγια, όλο το θέμα για το λαό είναι αν συμμετέχεις στον ηλεκτρονικό διάλογο “επί του ενός θέματος”, την συζήτηση επί οποίου καθοδηγεί το κέντρο της μίας ή της άλλης κομματικής προπαγάνδας και στην οποία (για λόγους στυγνής τηλεθέασης) συμμετέχουν φυσικά τα κανάλια και τα άθλια πρωτοσέλιδα των Αθηναϊκών εφημερίδων.
Αν εσύ δεν γράφεις τίποτε απ’ αυτά, γιατί επιλέγεις να γράψεις για το θάνατο του Τσαρλς Γουέμπ, ας πούμε (ποιος είναι αυτός;) ε, δεν είσαι καλός δημοσιογράφος. Άσε που πρέπει να γράψεις κι αυτά που θέλει η μάζα να γράψεις. Αν γράψεις αυτά που θέλεις εσύ, ε, φως φανάρι, “τα παίρνεις” από τον Μητσοτάκη για να γράφεις ό,τι θέλει αυτός…
Τόσο καλά…
Ότι όλοι αυτοί που παίρνουν θέση επί του πρώτου θέματος της μαζικής ατζέντας, “γίνονται από δεκαοχτώ χωριά” κάθε μέρα στα social media, ότι συμμετέχουν σε μία κακόγουστη φάρσα της Δημοκρατίας, δεν παίρνει κανείς χαμπάρι… Κι αν το πεις, γίνεσαι κακός από πάνω.
Ότι το site που διευθύνεις, στερείται τη μισή επισκεψιμότητα (κρίσιμο μέγεθος για έναν διαφημιστικό πόρο) επειδή εσύ, από επιλογή ΔΕΝ “παίζεις” το βιτριόλι, τον Τζορτζ Φλόιντ, τη Λαγούδη, δεν βάζεις κώλους και βυζιά για να διπλασιάσεις την επισκεψιμότητα, είναι σα να μην το κάνεις…
Αντί ν’ ασχολούμαι, λέει, με τον Άρη Βελουχιώτη (και είναι ντροπή μου που το έκαμα) “κοίτα καλύτερα σήμερα πως αυτή η χώρα κυβερνιέται από τον απόγονο ενός δοσίλογου, μαυραγορίτη, αρχαιοκάπηλου”, μου έγραψε μια οργισμένη κυρία.
Λοιπόν, ακούγοντας με τον πρέποντα σεβασμό την παραίνεση της σεβαστής κυρίας, λέω, να κάνω αυτό που είπα ήδη ότι θα κάνω στο εξής: Να σταματήσω την δημοσιογραφική μου ενασχόληση και να καταπιαστώ με την συγγραφική που – επί τρεις δεκαετίες – απώθησα. Αυτή άλλωστε είναι ήδη και η βασική θεματική μου στο blog.
Τι νόημα έχει να παριστάνω τον δημοσιογράφο; Τι νόημα έχει να λέω και να ξαναλέω ότι ο δημοσιογράφος μιας τοπικής εφημερίδας έχει την ίδια σχέση με τον Ευαγγελάτο και τον Χατζηνικολάου, όσο ο Φάντης με το ρετσινόλαδο;
Όχι. Έχεις. Πώς δεν έχεις;
Αυτός / Αυτή… ξέρει ότι έχεις. Τι μας λες τώρα εσύ… Ίδια κουμάσια είστε όλοι.
Υπερασπίζομαι σθεναρά την τοπική δημοσιογραφία, ως πυλώνα της Δημοκρατίας, κι αυτοί (συστηματικοί διαστρεβλωτές των λόγων που δεν εξυπηρετούν τη “γραμμή” τους) επιμένουν ότι… όχι, υπερασπίζεσαι τον Ευαγγελάτο!
Ακόμα και όρκο να πάρω για το τι εννοώ με τα κείμενά μου υπέρ της δημοσιογραφίας, θα τον γράψουν στ’ αρχίδια τους. Τόσο έχει δηλητηριαστεί η “Κοινή Γνώμη”! Κι έρχομαι τώρα να πιστέψω αυτό που έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις: «H κοινή γνώμη είναι μια κοινή, χωρίς γνώμη».
Λυπούμαι να πω ότι – σ’ αυτό το αηδές ιδεολογικό πλαίσιο που κινείται η ανανεωτική (ε;) αριστερά κι έχει επιβάλλει ως πνεύμα δημόσιου διαλόγου στη χώρα – δεν έχει κανένα νόημα να είναι κανείς έντιμος, αν δεν συνοδεύει την εντιμότητά του με δημόσια δήλωση υποταγής στο ηλίθιο κόμμα…
Λοιπόν, σύντροφοι, με την ίδια ζέση που στάθηκα απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση, όχι μονάχα ως δημοσιογράφος, αλλά και ως σκεπτόμενος πολίτης, με την ίδια ζέση στέκομαι απέναντι σ’ εσάς, είτε είστε στην εξουσία, είτε στην αντιπολίτευση. Γιατί εγώ δεν πολέμησα ποτέ κανένα κόμμα, ούτε το δικό σας, ούτε του αντιπάλου σας, πολέμησα όμως κάθε Σχολή Σκέψης, πολιτική ή θρησκευτική, όσο δεν τολμήσατε ποτέ να κάνετε εσείς, γιατί εσείς που σήμερα ξιφουλκείτε, θα είστε οι ίδιοι που αύριο θα τάξετε εαυτόν στον νικητή των εκλογών, όποιος κι αν είναι, ο δικός σας ή ο… αντίπαλος, γιατί εσείς οι ίδιοι είστε που ήσασταν με τον νικητή των προηγούμενων και των πιο προηγούμενων εκλογών, σας θυμάμαι όλους έναν προς έναν… έχω μνήμη ελέφαντα, όμως εγώ είμαι σταθερά εναντίον ΟΠΟΙΑΣ πολιτικής ή θρησκευτικής σκέψης στερεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο την ελευθερία της σκέψης μου, του λόγου μου και της γραφής μου. Άντε γεια λοιπόν… Δεν αξίζει να συνομιλεί κανείς μαζί σας…