Έντυπος Λόγος

Το 1993 είχα γνωρίσει ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της Ελληνικής Δημοσιογραφίας, τον Νίκο Χρυσαφόπουλο, με μια καριέρα στα Αθηναϊκά Μέσα Ενημέρωσης που άλλοι δεν προλαβαίνουν να την κάνουν ολόκληρη ζωή. Ο Νίκος έφυγε νωρίς, μόλις στα 35 του. Είχε κατενθουσιαστεί με τον “αραμπά” και αυτό μου χάρισε μια μεγάλη συζήτηση μαζί του, από την […]

Ένας παλιός μου συμμαθητής (εξ αυτού δε πολύ αγαπητός) έμπορος κατά το επάγγελμα, έγραφε αυτές τις μέρες για τους “εμπόρους της ενημέρωσης”. Ο άλλος ανέβασε στο facebook φωτογραφία των βιβλίων από τις προσφορές των εφημερίδων της Κυριακής και θεώρησε αναγκαίο να σημειώσει ότι “οι εφημερίδες πήγαν φυσικά στον κάδο σκουπιδιών, εκεί που ανήκουν”. Δεν θα

Έπιανα τους συνομιλητές μου “αδιάβαστους” κι απορούσα. Στην αρχή δεν καταλάβαινα… Όταν πρωτοεντόπισα το πρόβλημα, δεν είχα εξήγηση. Πώς είναι δυνατόν, έλεγα, στην εποχή που οι πληροφορίες ρέουν όπως έρεε μέλι και γάλα στη Γη της Επαγγελίας, πώς είναι δυνατόν να μην είναι ενημερωμένος ο κόσμος; Πώς είναι δυνατόν ν’ αγνοεί ακόμα και τα στοιχειώδη;

Τα θέματα που απασχολούν την σκέψη μας μέσα στη μέρα, είναι ένα, δύο, το πολύ τρία. Είναι τα θέματα που “παίζουν” τα κανάλια και τα μεγάλα sites. Όμως αυτό σημαίνει ότι ΔΕΝ μας απασχολούν τ’ άλλα. Δεν έχουν χώρο ούτε στη σκέψη μας, ούτε στο αίσθημά μας, άρα ούτε στην λογική μας. Επί των δύο,

Τι σας λέω τώρα… Ό,τι πιο κουραστικό, ξέρω… Όμως… αυτές τις μικρές αλήθειες περιφρονήσαμε κι ύστερα… χάσαμε τις μεγάλες… Στα απόνερα μιας απόπειρας δολοφονίας κατά δημοσιογράφου (όποιος κι αν ήταν, όποια κι αν είναι η ποιότητα της δουλειάς του, στη Δημοκρατία αυτό ΔΕΝ θα έπρεπε να ποινικοποιείται) δε μπορώ να ξεφύγω από την επίμονη σκέψη

Πώς γράφεται η λέξη “Δήμος”; Με κεφαλαίο (Δήμος) ή με μικρό (δήμος); Εξ αυτού δε… πώς γράφεται η λέξη “Δημοκρατία”; Με κεφαλαίο (Δημοκρατία) ή με μικρό (δημοκρατία); Σημαίνει κάτι το ένα ή το άλλο ή… δεν έχει σημασία τι σημαίνει, αν σημαίνει; Σημαίνει άραγε κάτι να γράφεις τη λέξη “Ελληνικός” με ε (ελληνικός) ή τη

Αν και πέρασαν τρία χρόνια, δεν το ξέχασα. Ποτέ δεν θα ξεχάσω ένα τέτοιο επεισόδιο, ασήμαντο για τους πολλούς, επιτρέψτε μου όμως εγώ να το αξιολογώ αλλιώς. Μου τηλεφώνησε μία κυρία και, πολύ θυμωμένη, μου είπε: “Είμαι υπεύθυνη επικοινωνίας του Συλλόγου τάδε… Και θέλω να διαμαρτυρηθώ για κάτι”… “Παρακαλώ”… “Στέλνουμε στην εφημερίδα σας Δελτία Τύπου,

Μπήκα στην δημοσιογραφία τον Φεβρουάριο του 1990. Ο μισθός του εργαζόμενου όμως στο τοπικό ραδιόφωνο που εργαζόμουν, δεν έφτανε για να ζήσω την τετραμελή οικογένειά μου. Τον Αύγουστο του 1991 αποφάσισα να γίνω εργοδότης του εαυτού μου. Έπρεπε να διεκδικήσω το εισόδημα που χρειαζόμουν. Έγινα εκδότης εντύπου. Με τις εξής αρχές: α΄). Δεν θα κάνω

Κάποτε νόμιζα ότι αυτό το αξίωμα ήταν ακλόνητο … νόμιζα ότι… αυτός που κατηγορείται για κάτι, άντε, αυτός που διώκεται για κάτι, είναι “αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου”. Όρος απαράβατος για ολόκληρη την κοινωνία, που όριζε και την στάση της, κυρίως όμως την στάση των θεσμών της Δημοκρατίας, απέναντί του. Οι σχετικές ειδήσεις, ακόμα σήμερα

Ένα τραγικό λάθος που κάνει η κυβέρνηση στο θέμα της “λίστας Πέτσα”, είναι ότι τσουβαλιάζει στον ίδιο πίνακα τα Αθηναϊκά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ΜΑΖΙ με τα Τοπικά Μέσα Ενημέρωσης. Ενώ ΟΛΟΙ οι νόμοι για τον Τύπο βλέπουν από άλλη οπτική τα Περιφερειακά Μέσα Ενημέρωσης (που είναι τοπικής εμβέλειας) και τα ΔΙΑΧΩΡΙΖΟΥΝ από τα Αθηναϊκά Μέσα