Η συζήτηση με φίλο γινόταν στο Γραφείο μου.
“Εσύ τι πιστεύεις, Παντελή;”, με ρώτησε. “Τα παίρνουν ή δεν τα παίρνουν οι δημοσιογράφοι;”.
“Κάποιοι τα παίρνουν, κάποιοι δεν τα παίρνουν”, απάντησα.
“Οι περισσότεροι όμως τα παίρνουν”, είπε.
“Εκτιμώ, ναι, οι περισσότεροι τα παίρνουν”.
Ήταν φανερά ικανοποιημένος από την απάντησή μου.
“Τότε μη διαμαρτύρεσαι γι’ αυτά που λέει ο κόσμος”, είπε μετά.
“Μπορεί να έχεις δίκιο”, είπα.
Το είπα για να σταματήσω εκεί την άχαρη συζήτηση. Να έκανα τι; Να υπερασπιστώ τους λίγους που δεν “τα παίρνουν”;
“Το ζήτημα για μένα δεν είναι οι δημοσιογράφοι, αλλά η δημοσιογραφία”, είπα μόνο.
“Α, τότε, συμφωνώ”, είπε.
Συμφώνησε, αλλά το θέμα δε λύθηκε. Και δεν λύθηκε, διότι, σύμφωνα με την οπτική του, αφού το θέμα δεν είναι οι δημοσιογράφοι, αλλά η δημοσιογραφία, εγώ έπρεπε να κάνω την καλή (δημοσιογραφική) δουλειά μου και ν’ αφήνω τους άλλους να κρίνουν.
Στην αρχή, το σκέφτηκα. Μπορεί να είχε δίκιο και να είχα άδικο. Μπορεί όλο αυτό το βάρος που επίμονα σηκώνω για άλλους, να είναι μια σκέτη βλακεία, καθώς υποστήριξε άλλος φίλος, σε άλλη κουβέντα. Ήθελε να πει ότι ήταν άσοφο εκ μέρους μου να υπερασπίζομαι την τάξη των δημοσιογράφων, γιατί – με δική μου ευθύνη – ο κόσμος με ταυτίζει μαζί τους, αλλά χρησιμοποίησε την λαϊκή εκδοχή της ασοφίας αυτής.
Η ασοφία πάντως που εννοούσε, με πείραξε περισσότερο από τη βλακεία που είπε.
Το ίδιο βράδυ, στη νοερή συζήτηση που είχα στην αγρυπνία μου με τον ίδιο φίλο για το ίδιο θέμα, του έκαμα την εξής ερώτηση:
“Αν είναι σωστό να κάνω την καλή δημοσιογραφική δουλειά μου και, σιωπώντας, ν’ αφήνω τους άλλους να με κρίνουν” γιατί να μην κάνω το ίδιο σε όλα”;
“Τι εννοείς;”, ρώτησε.
“Εννοώ, να κάνω τη δουλειά μου και να ΜΗΝ κρίνω τα θρησκευτικά ζητήματα. Εννοώ, να κάνω τη δουλειά μου και να ΜΗΝ κρίνω τα πολιτικά ζητήματα. Εννοώ να…”…
“Όπα, όπα”, είπε… “Κατάλαβα τι εννοείς”…
“Αφού λοιπόν κατάλαβες τι εννοώ, πρέπει να καταλάβεις και αυτό που κάνω: Εγώ στέκομαι απέναντι στο 92% των πολιτών αυτής της χώρας που δεν εμπιστεύεται τους δημοσιογράφους. Νομίζεις ότι το κάνω από συμφέρον; Το συμφέρον μου θα ήταν να πάω με τη γνώμη τους, όχι κόντρα στη γνώμη τους. Έτσι δεν είναι;”.
“Σωστά”.
“Ποιος θα πήγαινε κόντρα στο 92% του λαού”;
“Μόνο ένας τρελός”.
“Σωστά. Γιατί το κάνω λοιπόν; Είμαι τρελός και το κάνω; Ή βλάκας;”.
“Πες μου”…
“Το κάνω, επειδή υπηρετώ τις αρχές μου. Τόσο απλά”…
“Που λένε ότι…”…
“Λένε ότι το 92% του λαού κάνει καλά που ΔΕΝ εμπιστεύεται τους δημοσιογράφους. Κάνει καλά επίσης που λέει ότι “τα παίρνουν”. Αυτά λέει ο κόσμος και είναι σεβαστά. Όμως εγώ λέω άλλο: Λέω ότι αυτό “το πράμα” είναι νοσηρό, είναι άρρωστο, πρέπει να γιάνει, αυτή η μαζική διαταραχή πρέπει ν’ αποκατασταθεί. Κι αφού είναι ανάγκη ν’ αποκατασταθεί, βάζω το ερώτημα: Πώς θα γίνει; Μετά, στύβω την κεφάλα μου να κάνει σκέψεις, να κατεβάσει ιδέες, και διατυπώνω προτάσεις. Τις καταθέτω στα συνδικαλιστικά όργανα, χρόνια τώρα, γράφω άρθρα, κυρίως όμως, δεν αφήνω να πάρει έκταση η σκατίλα που αμολάνε σε βάρος της δημοσιογραφίας οι κατσαπλιάδες. Αυτό κάνω”.
Η νοερή συζήτηση σταμάτησε κάπου εκεί. Έχουν αυτό το κακό οι νοερές συζητήσεις. Μπορεί όμως να είναι και καλό που σταματάνε απότομα… Σ’ αφήνουν ήσυχο να πας για ύπνο…