Ναι, όντως, η δημοσιογραφία πέθανε. Όπως πεθαίνει κάθε ζωντανός οργανισμός που θάβεται κάτω από τόνους λάσπη. Η ιδιότητα του δημοσιογράφου δεν διαφέρει πλέον από κείνη του απατεώνα ή του λωποδύτη.
Αυτό καμία δύναμη δε μπορεί να τ’ αλλάξει πια.
Παρακολουθώ την ηδονή αμέτρητων ανθρώπων γύρω μου, ακόμα και φίλων, όταν μιλούν με πεποίθηση για τους αλήτες και τους ρουφιάνους δημοσιογράφους. Το σύνθημα που χάλκεψε η ηττημένη χούντα του Παπαδόπουλου το 1974, πέτυχε περισσότερο απ’ όσο μπορούσαν να φανταστούν οι διεστραμμένοι εμπνευστές του, αφού υιοθετήθηκε από τον εχθρό της χούντας, το έκαμε σημαία της, ποιος… η αριστερά!
Να θρηνήσει κανείς σήμερα γι’ αυτό, δεν είναι απλώς άσοφο, είναι κι ανόητο. Να πω μόνο ότι οι επιπτώσεις αυτής της ήττας που υπέστη η Δημοκρατία (και όχι ο Τύπος) θα μεγαλώσουν το πολιτισμικό και, κατά συνέπεια, το οικονομικό χάσμα μεταξύ της Ελλάδας και των άλλων χωρών. Αλλ’ αυτό είναι άλλης ώρας ζήτημα.
Κατεδαφίζοντας την εγχώρια δημοσιογραφία, το κοινό θα υποταχθεί σύντομα στην Διεθνή δημοσιογραφία. Έτσι θα καλυφθεί το κενό. Τα ξένα κέντρα “ενημέρωσης” (που έφτασαν ήδη στην ολοκλήρωσή τους) θα διοχετεύουν στην Ελληνική μάζα ό,τι θέλουν να φυτέψουν στο μυαλό της. Αυτοί που σήμερα μάχονται σαν ταλιμπάν κατά της δημοσιογραφίας και των δημοσιογράφων δεν συνειδητοποιούν τι ακριβώς κάνουν… Ότι έγιναν όργανα του “σατανά”, δεν το ξέρουν.
Αυτό, πρακτικά, σημαίνει ότι η παγκοσμιοποίηση θα κερδίσει πολλούς πόντους στη διαδρομή της για την τελική επικράτηση. Δεν είναι βέβαια η πρώτη ήττα του ανθρώπου αυτή. Προηγήθηκε η παγκοσμιοποίηση μέσω του χρήματος. Πριν δε κι απ’ αυτό, έγινε η παγκοσμιοποίηση μέσω του Χόλιγουντ.
Είδα τελευταία πολλές σειρές του Netflix. Το έκαμα για να σχηματίσω άποψη. Αναζητούσα το πολιτιστικό στίγμα του αύριο. Ε, λοιπόν, ναι, ο πολιτισμικός πυρήνας της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας (θα) είναι η δύναμη, το αίμα, το κτηνώδες σεξ, ο φόβος, η υποταγή. Το πνεύμα δεν (θα) έχει καμία θέση στη ζωή του ανθρώπου.
Ένας άψυχος κόσμος ανατέλλει. Ο έμψυχος κόσμος φυλακίζεται στα τάρταρα.
Να σταθούμε λίγο εδώ:
Η δημοσιογραφία πέθανε, όντως, αλλά μη χαίρεστε, σύντροφοι! Ο δημοσιογράφοι που τόσο μοχθηρά λοιδορείτε, δεν πέθαναν, ούτε θα πεθάνουν. Για να επιβιώσουν ως εργαζόμενοι, θα βρουν καταφύγιο στο απρόσωπο αλλά πανίσχυρο κέντρο εξουσίας που (θα) ελέγχεται από διεθνοποιημένες δυνάμεις. Από οικονομική άποψη, θα είναι κερδισμένοι, μην αμφιβάλλετε. Θα πληρώνονται καλά και δεν θα “πουλιούνται” για ένα κομμάτι ψωμί, όπως κάνουν σήμερα…
Για να είμαι ακριβής, να το πω και λαϊκά, για να το χωνέψετε, κατά το κοινώς λεγόμενο “τη βάψατε”. Γιατί θα καταπίνετε στο εξής την παραποιημένη πραγματικότητα, θα λέτε κι “ευχαριστώ” από πάνω. Εσείς που σήμερα μου κάνετε τον καμπόσο, αύριο θα κάθεστε κότες, με άλλα λόγια, θα είστε τα μεγαλύτερα κορόιδα του πλανήτη.
Για όσους πάντως (λίγους) αντιστέκονται σ’ αυτή τη χαμάρα και καταλαβαίνουν τι λέω, έχω να πω το εξής απλό:
Το μόνο Μέσο Ενημέρωσης που μπορεί να επιβιώσει απ’ αυτή τη “σφαγή”, είναι η “εφημερίδα πόλης”. Όχι η τοπική εφημερίδα, ούτε φυσικά η “εφημερίδα γνώμης” (πάει αυτό, ψόφησε), αλλά η “εφημερίδα πόλης”. Η οποία δεν θα έχει οικονομικό ενδιαφέρον για τους “επενδυτές”, γι’ αυτό και θα την αφήνει να ψωμοζεί. Δεν θα την υπολογίζει κανείς, γιατί δεν θα έχει πολιτική δύναμη, κι έτσι ασήμαντη, θα είναι η μόνη φωνή της Κοινότητας.
Με άλλα λόγια, θα είναι μια εφημεριδούλα χωρίς γνώμη (δεν θα μπορεί να έχει γνώμη, όχι γιατί θα την απαγορεύει κάποιος, αλλά γιατί δεν θα την εκτιμά κανείς) θα έχει μόνο πληροφορίες. Και ειδήσεις. Πληροφορίες και ειδήσεις της πόλης. Τίποτε άλλο. Καλογραμμένες όμως, λιτές, στεγνές, χωρίς ίχνος εύνοιας για κανέναν. Άχρωμες, άοσμες, άηχες. Αλλά χρήσιμες για τη ζωή της πολυκατοικίας…
Για τα sites δεν το συζητώ… Θα εξαερωθούν. Μόνο οι σελίδες του facebook θα συνεχίσουν να παίζουν το ρόλο τους. Αυτές θ’ ανεβάζουν και θα κατεβάζουν κυβερνήσεις κι εννοείται ότι θα είναι χειραγωγημένες από τους ηλεκτρονικούς ατσίδες…
Ένα τέτοιο “πείραμα μέλλοντος” είναι (προνοητικά) η “Αναγγελία”. Που εκδίδεται στο Αγρίνιο. Περνώντας ερευνητικά επί εικοσαετία απ’ όλες τις Σχολές Δημοσιογραφικής Σκέψης, κατέληξε στο μοντέλο αυτό. Μένει να δούμε (να δουν οι επόμενοι) αν – σε πείσμα των κάφρων – θα εμβολίσει το δυσοίωνο μέλλον του Τύπου.