Απ’ τα (πολλά, είν’ αλήθεια) γραπτά μου, είδα μια ενόχληση που μου κέντρισε το ενδιαφέρον: Είδα ότι δεν ενοχλήθηκε κανείς για τα επιχειρήματά μου, ούτε για τις απόψεις μου, ενοχλήθηκαν όμως πολλοί γιατί “πήρα εργολαβικά”, λέει, την υπεράσπιση των δημοσιογράφων.
Σ’ αυτό κόλλησα και την άλλη διαπίστωση που είχα ήδη κάνει, ότι, εξ αιτίας της επιμονής μου αυτής, μ’ εγκατέλειψαν πολλοί αναγνώστες.
Έτσι ακριβώς είναι, όπως το λέω.
Που σημαίνει ότι θα ήμουν “εντάξει”, αν το είχα βουλώσει το ρημάδι… Συμπεραίνω ότι το πρόβλημα που δημιούργησα, έχει να κάνει με τον κυματοθραύστη, πάνω στον οποίο προσκρούει η σχεδιασμένη – διαφημιστικά – επίθεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι η επίθεση αυτή έχει πολιτικό στόχο, άρα δεν έχει σχέση με την αλήθεια που αφορά τους δημοσιογράφους. Αλλά, και πάλι, θα το πάρουμε κι αυτό ως δεδομένο, στην προσπάθειά μας να γίνουμε εκατό τοις εκατό ρεαλιστές.
Λοιπόν, θα παραδεχτώ αυτό που ισχυρίζεται η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, ότι η δημοσιογραφία πέθανε. Ψόφησε. Το δε πτώμα της πρέπει να ταφεί για να μη ζέχνει. Ξεκινάω απ’ αυτό. Δέχομαι ότι δεν έχουμε δημοσιογραφία. Αφού σ’ αυτό συμφωνεί το 92% του λαού (και όχι 80% που λένε) ποιος είμ’ εγώ που θα το αμφισβητήσω;
Θα θέσω ένα ερώτημα, που, πάντως… δεν ενδιαφέρει κανέναν. Και δεν ενδιαφέρει κανέναν, γιατί ΟΛΟΙ όσοι κόπτονται για την αλήθεια και καλά, ΒΟΛΕΥΟΝΤΑΙ από την κατάσταση που καταγγέλλουν. Αυτοί που φωνάζουν για την κακή δημοσιογραφία, τη θέλουν εκεί, όρθια. Για να έχουν έναν εχθρό.
Με άλλα λόγια, τι θα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς το Sky; Αν ο Sky χαθεί, ο ΣΥΡΙΖΑ θα εφεύρει άλλον στη θέση του.
Το ερώτημα λοιπόν είναι τούτο: Αφού η δημοσιογραφία πέθανε, τι πρέπει να κάνουμε;
Μήπως να παραδεχτούμε ότι ΔΕΝ χρειάζεται καθόλου, ώστε να ξεμπερδεύουμε μ’ αυτόν τον συρφετό; Ή να την γεννήσουμε από την αρχή;
Θέλω να πιστεύω ότι όλοι θ’ απαντήσουν το δεύτερο, θα είναι και ειλικρινείς στην απάντησή τους.
Ωραία!
Ερωτώ λοιπόν: Γιατί ποτέ κανείς δεν συγκινήθηκε κατ’ ελάχιστο με την δημόσια πρότασή μου (από το 2005 ακόμα) να καταργηθεί διά νόμου ο επενδυτής στα Μέσα Ενημέρωσης και όλα τα Μέσα Ενημέρωσης να έχουν ιδιοκτήτη μια Εταιρεία Λαϊκής Βάσης; Γιατί δεν συγκινήθηκε ποτέ κανείς με την ιδέα να είναι ιδιοκτήτης της εφημερίδας ο ίδιος ο αναγνώστης;
Κανείς. Το τονίζω: ΚΑΝΕΙΣ.
Αλλά γιατί; Μήπως ΑΥΤΟ δεν είναι το πρόβλημα; Ο Μαρινάκης δεν είναι το πρόβλημα; Ο Αλαφούζος δεν είναι το πρόβλημα; Ο Μπόμπολας δεν είναι το πρόβλημα; Ε, ναι. Γιατί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να τους αντικαταστήσει όλους αυτούς με τον Σαββίδη και τον Καλογρίτσα; Αν το πετύχαινε, θα είχαμε καλή δημοσιογραφία; Και όσοι δούλευαν γι’ αυτούς, θα ήταν καλοί δημοσιογράφοι;
Εν ολίγοις: Η συζήτηση για τον Τύπο (ακόμα μία φορά) γίνεται, επειδή η αντιπολίτευση δεν μπορεί να αρθρώσει πολιτικό λόγο απέναντι στην κυβέρνηση. Αυτό είναι το μυστικό.
Άρα η δημοσιογραφία ΔΕΝ χρειάζεται να πεθάνει και να ξαναγεννηθεί. Χρειάζεται μόνο μια ασπιρίνη για να της φύγει ο πονοκέφαλος. Όσοι “κόβουν φλέβες” στην πιάτσα, κι είναι πολλοί, δε νοιάζονται ούτε για την δημοσιογραφία, ούτε για τους δημοσιογράφους. Για τον κωλάκη τους νοιάζονται. Που θα γίνει πάλι εξουσία. Έτσι νομίζουν… Άρα η παχιά τούτη συζήτηση που διεξάγεται, δεν διαφέρει από το κουτσομπολιό των κατίνων.