Ο κόσμος δεν είναι τόσο ανήθικος όσο λένε. Θα έλεγα το αντίθετο κιόλας, αν δεν κινδύνευα να θεωρηθώ υπερβολικός.
Η ανηθικότητα που λένε και διατυμπανίζουν ότι κυριαρχεί στην εποχή μας, προφανώς δεν ισχύει για όσους την επικαλούνται, είναι μια καταγγελία για τους άλλους. Έτσι δεν είναι;
Αλλά… ποιους άλλους;
Ποιοι άραγε είναι αυτοί “οι άλλοι”, τους οποίους καταγγέλλουν οι ηθικοί ως ανήθικους;
Όλως τυχαίως, “οι άλλοι” είναι αυτοί που “χαλάνε τη μαγιά”. Αυτοί δηλαδή που, αν υπάρχουν και αναγνωρίζονται ως έντιμοι, γίνονται μέτρο σύγκρισης για τους ανέντιμους. Άρα ο μόνος τρόπος για να “κρύψουν τις πομπές τους” οι ανήθικοι, είναι “να περάσουν το μήνυμα”, ότι “οι άλλοι” είναι ανήθικοι, ιδίως αυτοί που “το παίζουν” έντιμοι, όλοι είναι ανήθικοι, άρα εκείνοι που μιλούν για εντιμότητα, είναι εξ ίσου ανέντιμοι με τους ανέντιμους, σα να μην έφτανε δε αυτό, είναι και υποκριτές από πάνω, εφόσον αρνούνται “να κάνουν αυτοκριτική”, αρνούνται να δεχτούν και την “κριτική”, άρα – σα να μην έφταναν όλα τ’ άλλα – είναι κι εγωιστές του κερατά…
Έτσι πλέκεται το γαϊτανάκι του δημόσιου διαλόγου. Τίμιοι και άτιμοι χορεύουν κατ’ ανάγκη στον ίδιο μουσικό ρυθμό, επομένως δεν διασώζεται κανείς. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι μεν τίμιοι θεωρούνται άτιμοι, οι δε άτιμοι μένουν ατιμώρητοι.
Δε θέλει πολύ για να καταλάβει ο νουνεχής ότι ένα σλόγκαν, σαν αυτό που λέει “τα παίρνουν”, δεν είναι παρά το προπέτασμα μελάνης που αφήνουν οι σουπιές για να διαφύγουν από τον κυνηγό τους. Όλο αυτό το λακριντί δεν είναι παρά το προκάλυμμα που χρησιμοποιούν οι κλέφτες του νοικοκυριού για να καταγγείλουν ως κλέφτη τον νοικοκύρη.
Έτσι είναι. Δεν είναι αλλιώς. Κι επειδή είναι έτσι, επειδή δεν είναι αλλιώς, η πολιτική αυτή νόσος θα μένει ανίατη εις το διηνεκές. Άμα δεν πατήσεις το φίδι στο κεφάλι, ό,τι και να κάνεις, ακόμα και να το κόψεις στη μέση, θα συνεχίσει να ζει.
Τώρα, ποιο είναι το φίδι που πρέπει να πατήσεις στο κεφάλι, θέλει πολλή κουβέντα, οπότε, ας μην την κάνουμε επί του παρόντος. Ας περιοριστούμε στην αδήριτη ανάγκη να διαφυλάξει ο αληθινά έντιμος την αξιοπρέπειά του. Αν όχι γι’ αυτόν, για την οικογένειά του. Που δε φταίει σε τίποτα να υποστεί την – ούτως ή άλλως άδικη – χλεύη. Πρέπει να το κάνει και δη μέσα στον βόρβορο, επομένως, ξέρει, θα πέσουν απάνω του οι πιτσιλιές, αναγκαστικά θα λερωθεί.
Ότι “το μέσα” του καθενός το βλέπει μονάχα ο Θεός, που λέει ο λόγος, είναι παρηγοριά, εύσημο κιόλας για τον σοφό, γιατί αυτός έχει την ευχέρεια να χαμογελά ειρωνικά απέναντι στην χειρότερη κατηγορία και να γοητεύει με την Ολύμπια ηρεμία του.
Για τον άλλο όμως, για τον καθημερινό άνθρωπος, τον ελεύθερο επαγγελματία, ας πούμε, που διεκδικεί κάθε μέρα το μεροκάματο στην πιάτσα, και στους πελάτες του επικαλείται αξιοπιστία, ποιότητα, εγκυρότητα κλπ, για το προϊόν που παράγει και πρέπει να πουλήσει, ε, δεν είν’ έτσι! Αν από έναν βιοτέχνη αφαιρέσεις “το καλό του όνομα” στην αγορά, ένα όνομα που το έχτισε με ιδρώτα και αίμα, καλύτερα να τον σκοτώσεις. Τι χειρότερο μπορείς να του κάνεις από το να τον δείχνεις στην πιάτσα ως λωποδύτη;
Ποιος όμως το κάνει αυτό; Ποιος στην πιάτσα δείχνει ως λωποδύτη έναν βιοτέχνη;
Ο ανταγωνισμός.
Για να κυριολεκτούμε: Ο ανήθικος ανταγωνισμός. Γιατί ο ηθικός ανταγωνισμός επιδίδεται να κάνει καλύτερο προϊόν, δεν συμπεριφέρεται σαν φίδι. Όποιος ΔΕ μπορεί να κάνει καλύτερο προϊόν για ν’ ανταγωνιστεί θεμιτά, δεν είναι μόνο ανίκανος, ναι, είναι φίδι κολοβό.
Ε, αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τους κατηγόρους των δημοσιογράφων: Αυτοί που καταγγέλλουν τους δημοσιογράφους ως πουλημένους, είναι οι ίδιοι που πουλήθηκαν στο ένα ή το άλλο κόμμα εξουσίας, για μια θεσούλα, για μια δουλίτσα, για κάποια προμήθεια… Ξέρουν καλά πώς γίνεται… Πώς λοιπόν να πιστέψουν ότι… σ’ αυτόν τον πλανήτη ζουν και αναπνέουν όντα που δεν είναι σαν τα μούτρα τους;