Μια φορά κι έναν καιρό, προχθές την Κυριακή (10 Ιουνίου, μια καυτή μέρα, οι Αγρινιώτες είχαν φύγει στις παραλίες…) διέσχισα το άδειο Αγρίνιο και μπήκα στο γεμάτο “Βιβλιοτρόπιο”.
Πήγα να δω την παρουσίαση του νέου παραμυθιού της Ελένης Πριοβόλου, ν’ ακούσω την αφήγηση του παραμυθιού της από τη Μαίρη Τσιρώνη.
Πηγαίνοντας, δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα τρυφέρευα τόσο μια συνηθισμένη Κυριακή πρωί, μετά τον καφέ!
Η Μαίρη Τσιρώνη έστησε ένα θεατρικό δρώμενο με όποιον και ό,τι βρέθηκε μπροστά της… μοίρασε ρόλους σε παιδιά, μαμάδες και μπαμπάδες!
Και τι να δω…
Είδα μαμάδες και μπαμπάδες να παίζουν με τα παιδιά τους την κάμπια και την πεταλούδα… Είδα, και τι δεν είδα! Είδα μαμάδες να δίνουν αληθινή μάχη με τα φωνακλάδικα παιδάκια τους και να την κερδίζουν! Είδα μαμάδες να φτερουγίζουν σαν πεταλούδες και να μην ενοχλούνται από τις τσιρίδες που εμπόδιζαν ν’ ακουστούν τα λόγια του παραμυθιού… ήξεραν αυτές από παιδιά… είδα μπαμπάδες δίπλα στην σύντροφό τους να δηλώνουν αθόρυβα την ήσυχη και στέρεη δύναμή τους, και άλλους να έρπουν ως κάμπιες με το κοριτσάκι τους…
Μεγάλοι και μικροί είχαν γίνει ένας θίασος που έπαιζε… Μια κοινότητα μπαμπάδων και μαμάδων που δρόσιζαν με σταγόνες αθωότητας τα βλαστάρια τους…
Μα… υπάρχουν τέτοιες μαμάδες και τέτοιοι μπαμπάδες τη σήμερον ημέρα; Στο Αγρίνιο;
Θαύμασα!
Αυτοί οι άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι… μπορούν λοιπόν να στήσουν ξαφνικά μια τόσο τρυφερή κοινότητα; Μπορούν τόσο εύκολα να δραπετεύσουν από την στεγνή καθημερινότητα;
Ξαφνικά ένιωσα να βρίσκομαι σε άλλη διάσταση, μπορεί σε άλλο σύμπαν!
Είδα και τη Ματίνα όρθια να παρακολουθεί το παιγνίδι και να χαίρεται!
Κι ύστερα.. άκουσα την συγγραφέα ν’ αφηγείται το παραμύθι του παραμυθιού της: “Η κάμπια η Μαριγώ που έκοψε το -γώ”…
Και ήταν ωραία!
Τόσο ωραία που έφτιαξε η μέρα μου και κράτησε… “μια στιγμή, ένα λεπτό, μπορεί και μια ολόκληρη μέρα! Γιατί στις κάμπιες ο χρόνος αλλιώς μετρά”…
“Αναγγελία” 755 – 15.6.2018