2021

Κάθε μέρα “συζητιούνται” εξαντλητικά στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης τρία, τέσσερα, το πολύ πέντε, θέματα, όχι έξι. Επί των πέντε αυτών καθημερινών θεμάτων αποφαίνονται άπαντες. Με γνώμη και άποψη. Στον παλλαϊκό αυτόν σχολιασμό (που δεν διαφέρει από γύφτικο πανηγύρι) δε μένει τίποτε όρθιο. Ισοπεδώνονται τα πάντα. Κάθε βδομάδα τα πέντε κυρίαρχα θέματα αλλάζουν. Όχι όλα μαζί. […]

Πίσω από το ακαταμάχητο πλέον ανάθεμα κατά των δημοσιογράφων δεν είναι η δίκαιη, ούτε καν η επιβεβλημένη κριτική κατά της δημοσιογραφίας. Είναι η Γκεμπελική τακτική που ασκεί η αριστερά κατά του συστήματος (!) και καλά… Πρώτον: Είναι η γνωστή αλλεργία της (κρατικοδίαιτης από πεποίθηση) αριστεράς για οτιδήποτε ιδιωτικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι, παρά την ποταπή δημοσιογραφία

Θαύμαζα και θαυμάζω έναν συνομήλικό μου ηθοποιό. Τον ξέρω από παιδί. Το ταλέντο του στην υποκριτική αναμφισβήτητο, ισάξιο των καλύτερων και των ενδοξότερων ηθοποιών που έλαμψαν κατά καιρούς για το μοναδικό τους ταλέντο. Παρ’ όλα αυτά δεν είναι γνωστός στο ευρύ κοινό. Τέσσερις δεκαετίες θητεύει στο θέατρο, αλλά πάντα σε δεύτερους και τρίτους ρόλους. Πρωταγωνιστής

Στην δεκαετία που προηγήθηκε του 2012 είχε διαδοθεί μια εσχατολογία, καθόλου διαφορετική στον μηχανισμό της από πολλές προηγούμενες στην Ιστορία. Η “κρίσιμη” ημερομηνία ήταν τότε η 21.12.2012. Σα να λέμε ότι… το τέλος του κόσμου θα έρθει στις 21.12.2021, ένα πράμα… Υπήρξαν τότε συγγραφείς βιβλίων και blogers που έδιναν ραντεβού στους Δελφούς για να υποδεχτούν

Στη θέση του καπιταλισμού που κατέρρευσε το 2008 και στη θέση του σοσιαλισμού που κατέρρευσε το 1989, οικοδομείται ήδη ένα νέο σύστημα που οι αριστεροί ονομάζουν νεοφιλελευθερισμό, στην πραγματικότητα όμως η μετάλλαξη του συστήματος δεν απόκτησε ακόμα όνομα. Και δεν απόκτησε ακόμα όνομα, επειδή δεν έχει καμία σχέση, ούτε με τον φιλελευθερισμό, ούτε με τον

Οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σα να έχουν όλα τα δίκια με το μέρος τους και οι κυβερνήτες όλα τα άδικα. Κι εγώ σου λέω ότι είναι έτσι. Δίκιο έχουν οι άνθρωποι…. Για μένα όμως (και για κανέναν άλλο) βάζω ένα θέμα. Μου λέω: “Χρειάζεσαι μία πάγια στάση απέναντι στα πρόσωπα και τα πράγματα”. Επεξηγώντας, μου λέω

Η ΕΙΔΗΣΗ: Οι κάμερες που είναι συνδεδεμένες είτε με τον ηλεκτρονικό σας υπολογιστή είτε με το laptop σας, αποτελούν ένα αδύναμο κρίκο στην ασφάλειά του. Δίνουν τη δυνατότητα σε χάκερς και κακόβουλα λογισμικά να τις ενεργοποιούν χωρίς να χρειάζεται η άδεια του χρήστη τους και έτσι να παρακολουθούν όλα όσα συμβαίνουν στο οπτικό πεδίο που

“Δέχεσαι όμως ότι τα πήραν;”, έβαλε το ακαταμάχητο ερώτημα ο φίλος μου. “Ναι, το δέχομαι”, είπα. Η ικανοποίηση φάνηκε ολοκάθαρα στο πρόσωπό του. Η παραδοχή μου αυτή δικαιολογούσε όλες τις ενστάσεις όλων των φίλων μου, ενστάσεις στα επίμονα γραπτά, με τα οποία εναντιωνόμουν – χρόνια τώρα – στην γενική πεποίθηση ότι “οι δημοσιογράφοι τα παίρνουν”.

Τώρα, μάλλον πείσθηκαν όλοι: Βεβαιότητες δεν υπάρχουν. Ούτε για τη δουλειά, ούτε για την διασκέδαση, προπάντων δε, για το μέλλον. Με τις σιγουριές της ευμάρειας είχαν ανδρωθεί γενιές και γενιές, ξαφνικά όμως όλα ξεφούσκωσαν όπως το μπαλόνι που πέφτει πάνω στ’ αγκάθι. Το εμπεδώσαμε πλέον άπαντες: Όλα είναι ρευστά. Και όλα… “πάνε κατά διαόλου”… Η

Ναι, ξέρω, τα θέματα της ημερήσιας ατζέντας του 92% του λαού είναι οι καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση των ηθοποιών από τους θιασάρχες. Αυτά τα θέματα συζητούν στο facebook και στην τηλεόραση από το πρωί ως το βράδυ. Κι όταν τελειώσει αυτό, θα έρθει ένα άλλο, πάντα πιπεράτο, πάντα προκλητικό… Τι κάνω τώρα εγώ μιλώντας για