Οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σα να έχουν όλα τα δίκια με το μέρος τους και οι κυβερνήτες όλα τα άδικα.
Κι εγώ σου λέω ότι είναι έτσι.
Δίκιο έχουν οι άνθρωποι….
Για μένα όμως (και για κανέναν άλλο) βάζω ένα θέμα. Μου λέω:
“Χρειάζεσαι μία πάγια στάση απέναντι στα πρόσωπα και τα πράγματα”.
Επεξηγώντας, μου λέω ότι:
“Μεγάλε, χρειάζεσαι έναν λόγο και μία πράξη απέναντι στον ένοχο και τον αθώο, απέναντι στα καλά γεγονότα και στα κακά”.
Επεξηγώντας ακόμα περισσότερα, μου λέω:
“Πολύ μεγάλε, χρειάζεσαι ένα κριτήριο, πες ένα ζύγι, για να κρίνεις με λογική αυτά που κάνουν οι άλλοι κι αυτά που συμβαίνουν γύρω σου”.
Εκεί είμαι.
Βρίσκομαι στην αναζήτηση ενός λογικού κριτηρίου, βάσει του οποίου θα σταθμίζω καθημερινά την λεκτική και την άλεκτη συμπεριφορά μου απέναντι σε ό,τι διαβάζω στο Τύπο ή στα social media, σε ό,τι βλέπω στην τηλεόραση, σε ό,τι ακούω από το ραδιόφωνο, σε ό,τι ακούω από το στόμα ενός φίλου που μου τηλεφωνεί.
Συγγνώμη κιόλας, αλλ’ αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι πολύ σπουδαιότερο από το να μου εξέδιδε βιβλίο ένας μεγάλος Εκδοτικός Οίκος και να μεταφραζόταν, λέει, να εκδιδόταν κιόλας, στις μεγαλύτερες ξένες γλώσσες…
Ε, ακόμα κι αν μου χάριζαν αυτή τη μεγάλη επιτυχία, θα μπορούσα να της γυρίσω την πλάτη, αν με έβαζαν να διαλέξω ανάμεσα σ’ αυτήν και το αλάνθαστο κριτήριο που χρειάζομαι για να κρίνω και να ταξινομώ τέλεια τα επεισόδια του καιρού.
Διότι:
Οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι, οι καλλιτέχνες και οι επιστήμονες, όλοι αυτοί που – με τον έναν ή τον άλλο τρόπο – έχουν κάποιο λόγο πάνω στη ζωή μου, κάνουν αυτό που κάνουν, εντάξει, το παίρνω σαν δεδομένο. Ο παπάς που χτυπάει την καμπάνα και με ξυπνάει χαράματα, καλεί τους πιστούς του στην εκκλησία, και καλά κάνει, ταράζει όμως εκείνους που είναι κουρασμένοι από τη δουλειά ή την αρρώστια τους και θέλουν (το χρειάζονται πολύ) να κοιμηθούν. Ότι αδιαφορεί γι’ αυτούς, ότι “τους γράφει στα παλιά του τα παπούτσια”, ότι καλεί να πάνε όλοι στην εκκλησία, ακόμα κι εκείνοι που δεν ανήκουν στο δόγμα του, είναι ένας καθημερινός φασισμός, τον οποίο εγώ πρέπει να πάρω ως δεδομένο, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που παίρνω ως δεδομένο το κόμμα που είναι στην κυβέρνηση (σήμερα αυτό, χθες το άλλο, αύριο ένα άλλο) ή τον νόμο που διέπει τον επαγγελματικό μου κλάδο, ο οποίος είναι ρε παιδί μου… τουρλού, εν τέλει δε άδικος, αλλά εγώ πρέπει να τον εφαρμόζω σα να ήταν ο σοφότερος νόμος όλων.
Με άλλα λόγια, χρειάζομαι μία πάγια καθημερινή συμπεριφορά που να με χαρακτηρίζει ως άνθρωπο και να με διαχωρίζει από το ζώον.
Ο μέγας Steve Jobs (ιδρυτής της Αpple) λίγο πριν πεθάνει (στα 56 του, από καρκίνο στο πάγκρεας) στο κρεβάτι του νοσοκομείου έγραψε ένα σημείωμα, όπου, μεταξύ άλλων, έλεγε: “Υπάρχει διαφορά στο να είσαι άνθρωπος, με το να φέρεσαι ανθρώπινα. Λίγοι το καταλαβαίνουν αυτό”.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι πρέπει να σεβαστώ τον παπά που με διαολίζει, να σεβαστώ επίσης το κόμμα που κυβερνά, αν και με διαολίζει όσο και ο παπάς, να σεβαστώ με απόλυτους όρους και το νόμο που διέπει τον επαγγελματικό μου κλάδο, αν και είναι δυσλειτουργικός για να μην πω τώρα κάτι χειρότερο…
Για να μην πολυλογώ… ποιο είναι αυτό το κριτήριο της συμπεριφοράς μου απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, που θα με καταχωρούσε στους ανθρώπους και όχι στα ζώα;
Εδώ σε θέλω…
Καθότι οι συμπεριφορές που καταγράφονται στα Μέσα Ενημέρωσης και τα social media κάθε μέρα στο στενό και το ευρύτερο περιβάλλον, στο εγχώριο και το παγκόσμιο, δίνουν την ποικιλοτρόπως επιβεβαιωμένη εντύπωση ότι ανήκουν ευθέως στο βασίλειο των ζώων, ενίοτε δε στο κολαστήριο των τεράτων.
Κι άλλο δεν έχω να κάνω καλύτερο από το να βυθίζομαι ολοένα και περισσότερο μέσα μου, ψάχνοντας εξαντλητικά εκείνο το κριτήριο που λέγαμε στην αρχή…
Εδώ που τα λέμε, δεν κατάφερα και πολλά. Ό,τι όμως κι αν βρήκα, δεν έχει καμιάν αξία να σας το πω. Διότι: Ό,τι βρει ο καθένας, ισχύει μόνο για τον εαυτό του. Υπάρχει όμως κάτι συγκλονιστικό σε αυτό:
Αυτό που βρίσκει ο καθένας μέσα του, αν είναι αληθινό, δεν διαφέρει από το εύρημα κανενός άλλου. Και, ναι, αυτό είναι το κριτήριο που λέγαμε…