Στην δεκαετία που προηγήθηκε του 2012 είχε διαδοθεί μια εσχατολογία, καθόλου διαφορετική στον μηχανισμό της από πολλές προηγούμενες στην Ιστορία. Η “κρίσιμη” ημερομηνία ήταν τότε η 21.12.2012. Σα να λέμε ότι… το τέλος του κόσμου θα έρθει στις 21.12.2021, ένα πράμα…
Υπήρξαν τότε συγγραφείς βιβλίων και blogers που έδιναν ραντεβού στους Δελφούς για να υποδεχτούν τον Απόλλωνα που θα κατέβαινε, λέει, με το διαστημόπλοιό του.
Αλλά θα πεις, αυτά – με τη μία ή την άλλη μορφή – υπήρχαν πάντα.
Σωστά.
Και σήμερα υπάρχουν. Το εντυπωσιακό είναι ότι είναι τα ίδια εκείνα παλιά πράματα, ραφιναρισμένα όμως, προσαρμοσμένα στις νέες ψυχολογίες. Που σημαίνει κάποιοι φροντίζουν να προσαρμόζουν τα μοτίβα… Είναι σα να εξυπηρετούν κάποια “ψυχική ανάγκη” του παγκόσμιου πολιτικού συστήματος, διαπίστωση που συνδέει αυτούς τους “κάποιους” ευθέως με “το βαθύ σύστημα”.
Από την εκτεταμένη αυτή φλυαρία δεν λείπουν φυσικά οι δράκοι. Το ωραίο είναι ότι τώρα λέγονται “δράκοι” (αυτή είναι η κυρίαρχη ορολογία) πρόκειται όμως για εξευγενισμό των παλιών δρακονιανών στο πλαίσιο της αναβάθμισης που λέγαμε…
Οι θεωρίες συνωμοσίας θα ήταν για τα σκουπίδια, αν δεν εξυπηρετούσαν στρατηγικούς στόχους του βαθέος συστήματος και αν δεν ενίσχυαν μία πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνσή του. Ένας από αυτούς τους στόχους, πιθανόν ο κυριότερος, είναι η ανέγερση ενός νοητικού φράχτη που θα εμποδίσει την ανθρώπινη συνείδηση να φτάσει στην αποκαλυπτική αλήθεια, στην οποία ο άνθρωπος δεν έχει μόνο δικαίωμα, έχει και την φυσική δυνατότητα να το κάνει.
Πολλές από τις θεωρίες συνωμοσίας έχουν την πηγή τους κατευθείαν στις ταινίες του Χόλιγουντ. Άλλες όμως, οι πιο ύπουλες, γι’ αυτό και οι πιο επικίνδυνες, έχουν την πηγή τους στις προφητείες. Στα καθ’ ημάς ο Πατροκοσμάς, εσχάτως δε ο Παΐσιος, κάνουν θραύση.
Παρά ταύτα, και σε ό,τι αφορά την εσχατολογία, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ο πρώτος και μεγαλύτερος εσχατολόγος ήταν ο… Κάρολος Μαρξ.
Ο Μαρξ (1818 – 1883) πρόβλεψε την κατάρρευση του καπιταλισμού. Είπε συγκεκριμένα ότι ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει υπό το βάρος των εσωτερικών του αντιθέσεων. Ήξερε όμως ότι αυτό θ’ αργήσει πολύ. “Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι” σκέφτηκε.
Για να επιταχύνει λοιπόν την ιστορική διαδικασία (το προτσές) επινόησε το Κομμουνιστικό Κόμμα, την πεφωτισμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης που θα καθοδηγούσε το προλεταριάτο στην επανάσταση. Αυτή η αντίληψη του Μαρξ ήταν άλλωστε και η αιτία “να τα σπάσει” με τον Μιχαήλ Μπακούνιν (1814 – 1876) τον πρώτο μεγάλο αναρχικό και το μεγαλύτερο εκείνη την εποχή αστέρι του Κινήματος, μεγαλύτερο και από τον ίδιο τον Μαρξ… Το περίφημο “κομμουνιστικό μανιφέστο” που προοριζόταν να γίνει ο καταστατικός χάρτης της Α΄ Διεθνούς (1864) ήταν να το συντάξει αυτός… Αν (αχ, αυτά τα μικρά “αν του καραγκιόζη” που μας βασανίζουν μερικές φορές) αν έγραφε το “μανιφέστο” της Α΄ Διεθνούς ο Μπακούνιν και όχι ο Μαρξ, το “μανιφέστο” δεν θα ήταν κομμουνιστικό, αλλά αναρχικό. Η παγκόσμια Ιστορία των τελευταίων 150 χρόνων θα ήταν εντελώς διαφορετική.
Για να επιστρέψω στο προκείμενο, να σημειώσω με λίγα λόγια κι απλά ότι ο Μαρξ πέτυχε διάνα στο μέρος της προφητείας του που αφορούσε τον καπιταλισμό. Ο καπιταλισμός κατέρρευσε το 2008. Κατέρρευσε υπό το βάρος των εσωτερικών του αντιθέσεων. Όπως ακριβώς το είχε πει ο Κάρολος…
Διασώθηκαν πάντως τα συστημικά προσχήματα με… εθνικοποίηση πολυεθνικών τιτάνων που έκαμε (ποιος;) η Αμερικανική κυβέρνηση! Η μεγαλύτερη καπιταλιστική δύναμη της εποχής έλαβε… σοσιαλιστικά μέτρα για να διασωθεί! Αυτό πέρασε “στα ψιλά”, γιατί δεν συνέφερε να πάρει χαμπάρι ο πολύς κόσμος…
Σήμερα είναι απολύτως κατανοητό γιατί τα Αμερικανικά πανεπιστήμια μελετούσαν τον Κάρολο Μαρξ στην δεκαετία του ’90…
Ο Μαρξ πέτυχε σ’ αυτό, απέτυχε όμως στο άλλο. Απέτυχε στην πρόβλεψη ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα θα επιταχύνει την διαδικασία κατάρρευσης του καπιταλισμού. Όπου και αν το Κομμουνιστικό Κόμμα πήρε την εξουσία, απέτυχε οικτρά. Λες και το σύστημα έπρεπε να ολοκληρώσει τον κύκλο του όχι μόνο με την εγκαθίδρυσή του, αλλά και με τον πόλεμο ενάντια σε αυτήν. Πρόκειται για μια ιστορική ανάγκη ατσαλώματος ενός συστήματος που φαντάστηκε ότι θα είναι αιώνιο! Που σημαίνει πρακτικά ότι συμπεριέλαβε στα δομικά του στοιχεία ακόμα και “το αντίπαλο δέος”. Απόδειξη ότι ο λεγόμενος “ψυχρός πόλεμος” εξασφάλισε την “ισορροπία” του πλανήτη για ολόκληρο τον προηγούμενο αιώνα.
Πλην όμως… η ισορροπία αυτή θεμελιώθηκε πάνω στον τρόμο των πολεμικών εξοπλισμών. Και τώρα καταρρέει. Με απρόβλεπτες συνέπειες…
Είναι τόσο εύθραυστη η ισορροπία που βασίζεται στα όπλα, που πολλοί ειδικοί φοβούνται τον πυρηνικό όλεθρο, όχι από την εμφάνιση κάποιου νέου Χίτλερ, αλλ’ από ένα κάποιο ατύχημα σε κάποιο εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας που μπορεί να προέλθει από ένα απλό… βραχυκύκλωμα!
Με βάση αυτά, η επιτυχής πρόβλεψη του Μαρξ για κατάρρευση του καπιταλισμού πάει πολύ πιο πέρα απ’ όσο την έβλεπε εκείνος 150 χρόνια πριν. Εδώ τώρα μιλάμε για κατάρρευση του πλανήτη… Δεν μιλάμε ούτε για κατάρρευση του καπιταλισμού, ούτε για εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Πάνε αυτά. Μας τελείωσαν.
Κατά τούτο, οι ρητορείες των συγχρόνων πολιτικών που καταγγέλλουν τάχα τον… νεοφιλελευθερισμό, ακούγονται αν μη τι άλλο φαιδρές.
Εν κατακλείδι:
Όταν μιλάμε για το “τέλος του κόσμου”, δεν εννοούμε την Δευτέρα Παρουσία. Εννοούμε το τέλος του τρέχοντος Ιστορικού Κύκλου και την αρχή ενός άλλου.
Όταν μιλάμε για κατάρρευση του καπιταλισμού, εννοούμε ταυτόχρονα ΚΑΙ την κατάρρευση του σοσιαλισμού. Αυτό “στέλνει στον αγύριστο” ΟΛΕΣ τις κυρίαρχες ιδεολογίες, όπως και αν εξειδικεύονται, στη δεξιά ή την αριστερά.
Η περιβόητη “Νέα Τάξη Πραγμάτων” ΔΕΝ είναι δεδομένη. Μπορεί όντως “το παιγνίδι να είναι στημένο”, καθώς λένε πολλοί, αλλά δεν θα τους βγει. Δεν θα τους βγει γιατί το θεμελίωσαν πάνω στην άμμο. Όσο και αν ρετουσάρουν τα ελαττώματα του διπολικού συστήματος που κατέρρευσε σε δύο δόσεις (το 1989 και το 2008) δεν θα καταφέρουν να το εμψυχώσουν, γιατί ΔΕΝ διαθέτουν το αναγκαίο “πνευματικό υλικό” που απαιτείται. Τους λείπει το διακύβευμα…
Να το εξηγήσουμε κι αυτό:
Το διακύβευμα που είχαν οι δύο πόλοι του απερχόμενου συστήματος, ήταν ο Θεός από τη μια και η άρνηση του Θεού από την άλλη. Η θρησκεία δηλαδή και η αντιθρησκεία. Η αντιθρησκεία όμως μετουσιώθηκε σε πραγματική θρησκεία όπως γίνεται ιστορικά με κάθε “αντί”. Ότι στη θέση του Θεού μπαίνει το κόμμα, δεν έχει καμία διαφορά. Στο σύστημα που οραματίζονται, τη θέση του κόμματος θα καταλάβει η Παγκόσμια Τραπεζική ελίτ. Η Κίνα αποτελεί το καλύτερο υπόδειγμα αυτής της εξέλιξης.
Το νέο σύστημα (το μετακαπιταλιστικό και μετασοσιαλιστικό σύστημα που χτίζουν) έχει ενσωματώσει όλη την πείρα των δύο κραταιών μέχρι πρότινος πόλων, τα έχει όλα, εκτός από ένα: Την ψυχή. Ο Θεός και ο Αντίθεος έκλεισαν (και αυτοί) τον κύκλο τους μαζί με το σύστημα που γέννησαν, και άνθισε, ωρίμασε, γέρασε, αλλά… πέθανε.
Μη έχοντας λοιπόν να βάλουν κάτι στη θέση του Θεού και του Αντίθεου, “μένουν από καύσιμο”. Το νέο σύστημα είναι μια μηχανική κατασκευή, ένα ρομπότ, χωρίς νου, χωρίς συνείδηση. Γι’ αυτό και θα καταρρεύσει εν τη γενέσει του. Δε μπορεί να πάει μακριά.
Εκλαϊκευμένα λοιπόν και απλοποιημένα όσο γίνεται, ο επίλογος:
Η εποχή που έρχεται, θ’ ανακαλύψει νομοτελειακά την ψυχή του κόσμου. Γιατί, χωρίς αυτήν, ο πλανήτης θα τιναχτεί στον αέρα. Στα ερείπια του παλιού που πέθανε, αλλά και του νέου που χτίζεται, θ’ ανατείλει σαν ήλιος το πρωί η ψυχή του πλανήτη. Κι αυτή η ψυχή του κόσμου δεν είναι άλλη από την παρακαταθήκη που άφησαν οι Έλληνες στην ανθρωπότητα.