“Έχω μια απάντηση, έχεις μια ερώτηση;”, είχε πει ο Τζον Λένον. Ωραία το είπε, αλλά τι απάντηση να δώσει κανείς σ’ ένα ερώτημα που δεν τίθεται ποτέ από τους άλλους;
Αυτό είναι το δικό μου κουσούρι: Ν’ απαντώ σε πράματα που δε με ρωτάει κανείς, όπως μου είχε πει κάποτε (επικριτικά) ένας φίλος.
Ε, λοιπόν, όχι, δεν είναι λογικό ν’ αφορίζεις την πολιτική, χωρίς να έχεις κάποια έστω αφετηρία σκέψης για την πολιτική, ένα ζύγι.
Όχι, δεν είναι λογικό να κρίνεις – πολλώ δε μάλλον ν’ αφορίζεις – τους πολιτικούς, χωρίς να έχεις μια στάση ζωής για τον ίδιο τον εαυτό σου που γίνεται κάθε τόσο κριτής, ένα μέτρο.
Θυμάμαι τους διανοούμενους την τελευταία δεκαετία του προηγούμενου αιώνα και την πρώτη δεκαετία του τρέχοντος να λένε απαξιωτικά:
“Εγώ δεν ασχολούμαι με την πολιτική, με την πολιτική ασχολούνται οι αγύρτες”.
Εμ, οι αγύρτες που – απουσία ημών – ασχολούνταν ασύδοτα με την πολιτική, μας οδήγησαν στην δεύτερη και μαρτυρική δεκαετία του τρέχοντος αιώνος, έτσι δεν είναι;
Είναι δε περιττό να σημειώσω ότι, αυτοί που… δεν ασχολούνταν με την πολιτική, προσέτρεχαν στους πολιτικούς για τα πάντα, ακόμα και για να σβήσουν μία κλήση της Τροχαίας…
Ποια λογική λοιπόν υπάρχει στην διαφημισμένη κιόλας στάση ζωής που λέει “εγώ δε λερώνω τα χέρια μου, άσε να τα λερώνουν οι άλλοι”;
Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, πρέπει να έχουμε “πολιτική θέση”. Το “φλου” είναι για τους ασόβαρους.
Αν ξεκινάμε από την αρχή ότι πρέπει να πας στην κάλπη οπωσδήποτε, ακόμα κι αν δεν συμπαθείς κανένα από τα πολιτικά κόμματα που διεκδικούν την εξουσία ή έστω την είσοδό τους στη Βουλή, ε, τότε, πρέπει να κάνεις μια πολιτική επιλογή, ακόμα κι αν η επιλογή που θα κάνεις κάθε φορά, έρχεται σε αντίθεση (μπορεί και σε σύγκρουση) με την επιλογή που έκαμαν αγαπημένοι φίλοι και συγγενείς.
Εν ολίγοις, στον αντιφατικό καιρό μας όπου κανένα κόμμα δε μπορεί να ικανοποιεί τα ελάχιστα ζητούμενα του καθενός, χρειαζόμαστε μια πολιτική θέση, έναν ίσκιο στην ερημιά για ν’ απαλύνουμε τον καύσωνα. Ο Αριστοτέλης έλεγε άλλωστε ότι ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον.
Μιλώ για τ’ απλά εκείνα καθημερινά μεν, αντιδημοφιλή δε πράματα, με τα οποία στον καιρό μας (από περιφρόνηση) δεν ασχολείται κανείς…
Κι επειδή πάντα πάω στην κάλπη από πεποίθηση κι επειδή δεν θέλω να έχω κενά στα γραπτά που έχω καταθέσει για το – άχαρο πάντα – πολιτικό ζήτημα, αισθάνομαι πού και πού την ανάγκη να διατυπώνω μια – διαρκώς βελτιούμενη – άποψη:
Θα ήθελα να πηγαίνω στην κάλπη και να μην ξινίζω τα μούτρα μου, όταν επιλέγω ψηφοδέλτιο.
Ξέρω πως, για να γίνει αυτό, θα πρέπει ο ίδιος να εργαστώ για ένα τέτοιο στόχο. Πώς; Μα… με τον τρόπο που λέει ο ποιητής: “Ο καθείς και τα όπλα του”. Έτσι.
Το δικό μου όπλο είναι σας μιλώ από δω… Φτάνει νομίζω…
Ξέρω πως όταν ξεκίνησαν την πορεία τους οι Ναζί, ήταν εφτά άτομα όλοι κι όλοι σ’ ένα δωμάτιο. Φρονώ ότι το ίδιο μπορεί να γίνει και για το ακριβώς αντίθετο εκείνων.
Χρειαζόμαστε, νομίζω, μία πολιτική θέση για τα βασικά χαρακτηριστικά ενός (νέου και απενοχοποιημένου) πολιτικού κόμματος.
Μιλώντας – με την άδειά σας – σε πρώτο ενικό (το κάνω άλλωστε για να μιλώ απλά, δε μ’ αρέσουν τα βαρύγδουπα και τ’ ακαταλαβίστικα) θα πω ότι:
Θέλω ένα κόμμα χωρίς θρησκεία και χωρίς ιδεολογία.
Με άλλη διατύπωση: Θέλω ένα κόμμα που δεν θα αμύνεται σε κανέναν εχθρό. Δεν θα ξοδεύεται σε αντιστάσεις, αλλά σε θετικότητες.
Νισάφι πια με τις κάθε είδους αγκούτσες, δεξιές και αριστερές…
Αφού η πίστη του πολίτη στο Θεό ΔΕΝ είναι πολιτικό θέμα, γιατί να εμπλέκεται το πολιτικό κόμμα σ’ αυτό; Γιατί να εμπλέκεται η θρησκεία στο κράτος;
Αφού η όποια ιδεολογία ή πεποίθηση του πολίτη είναι ατομικό δικαίωμα, γιατί να εμπλέκεται το πολιτικό κόμμα σ’ αυτό; Και γιατί να εμπλέκεται η πολιτική ιδεολογία στην διακυβέρνηση του κράτους;
Έτσι γίνεται, αλλά είναι καταστροφικό που γίνεται…
Εφ’ όσον μας ενδιαφέρει ακόμα η Δημοκρατία κάτι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτήν.
Θέλω, με άλλα λόγια, ένα πολιτικό κόμμα που να εστιάζει μόνο στα καθημερινά πρακτικά θέματα του πολίτη. Σε τίποτε άλλο. Ένα κόμμα που να φροντίζει για το φως, το νερό, το τηλέφωνο, την κυκλοφορία των οχημάτων, την ηχορύπανση, τη μόλυνση του περιβάλλοντος από τις ανθρώπινες δραστηριότητες, θέλω ένα κόμμα να φροντίζει την λειτουργία των Σχολείων, των Μουσείων, βάλτε δίπλα όλα τ’ άλλα μόνοι σας…
Ό,τι όμως και να προσθέσετε σε αυτά, να έχει σχέση με την Πολιτική, να ΜΗΝ έχει οποιαδήποτε σχέση με θρησκευτική πίστη, χριστιανική ή άλλη, και πολιτική ιδεολογία, δεξιά ή αριστερή, αδιάφορο.
Το μόνο κοινό σημείο που χρειάζεται μια πολιτική παρέα, είναι ένας “κανονισμός πολυκατοικίας”, ένα καταστατικό της κοινής ζωής στο ίδιο κτήριο, αφετηρία του οποίου είναι η αρχή ότι όλοι έχουν το δικαίωμα της αυτονομίας στο σπίτι τους, να έχει ο καθένας το χόμπι του, τη θρησκεία του, την ομάδα του, αλλά κανείς δεν έχει δικαίωμα να ενοχλεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο κανέναν γείτονα.
Ένα τέτοιο πολιτικό κόμμα, ναι, θα το ήθελα. Ένα τέτοιο κόμμα, ναι, θα πήγαινα στην κάλπη και θα το ψήφιζα με χαρά.
Για τον κοινό δε στόχο εκείνων που θ’ αγαπούσαν ένα τέτοιο κόμμα, ναι, θα εργαζόμουν νυχθημερόν για να μπει στη Βουλή…
Αλήθεια, μπορεί να γίνει ένα τόσο απλό, αλλά τόσο χρήσιμο πολιτικό κόμμα;
Δεν ξέρω.
Ξέρω μόνο ότι το έχουμε ανάγκη. Διότι, αν δεν γίνει κάποτε ένα τέτοιο κόμμα, το κενό στη Δημοκρατία θα το καλύψει η νομοτέλεια με ό,τι βρει μπροστά της διαθέσιμο. Καθώς έγινε δηλαδή και τότε (όχι πολύ μακριά από σήμερα) που οι διανοούμενοι και οι ποιητές δεν λέρωναν τα χέρια τους με την πολιτική…