Έρχονται χρόνια δύσκολα που έλεγε κι ο Καζαντζίδης

Παρατηρώντας τα καιρικά φαινόμενα, η επιστήμη μπορεί να προβλέψει την κακοκαιρία. Και προειδοποιεί για την λήψη μέτρων προστασίας. Η μετεωρολογία στις μέρες μας είναι μια εξαιρετικά κρίσιμη επιστήμη.

Μήπως όμως, παρατηρώντας τα πολιτικά φαινόμενα, μπορούμε να προβλέψουμε αντίστοιχα και τα πολιτικά δεινά που ΘΑ έρθουν;

Η απάντηση είναι: Ναι.

Αποδείχτηκε άλλωστε πολλές φορές στην Ιστορία ότι τα πολιτικά δεινά είναι απολύτως προβλέψιμα. Η κρίση του 2008 στην Αμερική (αυτή που οδήγησε στα επαχθή μνημόνια την Ελλάδα, το 2010) είχε περιγραφεί από πολλούς πριν συμβεί.

Και η μνημειώδης κατάρρευση της Ελλάδας είχε επίσης προβλεφθεί (πολλά χρόνια πριν συμβεί) από εγχώριους πολιτικούς (ή μη) αναλυτές.

Οι προβλέψεις των καιρικών (και όχι μόνο) φαινομένων βασίζονται στα μοντέλα που – με τη σειρά τους – βασίζονται σε δεδομένα. Τα μοντέλα συλλέγουν τα μοτίβα που προηγούνται του φαινομένου και πραγματοποιούν “χημικές ενώσεις” μεταξύ τους. Με τον τρόπο αυτό αγγίζουν πολλές φορές το μέγιστο της ακρίβειας στην πρόβλεψή τους.

Η “φιλοσοφία της Ιστορίας” είναι η θεωρητική (συνάμα δε και πρακτική) επιστήμη και μας επιτρέπει να εντοπίσουμε τα μοτίβα που προηγούνται κάθε επώδυνης πολιτικής εξέλιξης.

Θ’ αναφερθώ σε δύο μόνο μεγάλα ιστορικά γεγονότα που και τα δύο προηγήθηκαν μεγάλων δεινών:

Στην άνοδό του προς την εξουσία, ο Χίτλερ χρειαζόταν έναν εχθρό. Κι επειδή δεν είχε, τον κατασκεύασε: Οι Εβραίοι. Χωρίς τον “εθνικό κίνδυνο” από τη “μόλυνση” των Εβραίων, ο Χίτλερ δεν θα έπαιρνε ποτέ την εξουσία.

Το ίδιο συνέβη και στα καθ’ ημάς με την άνοδο του Γιώργου Παπαδόπουλου στην εξουσία. Χρειαζόταν κι αυτός έναν εχθρό. Κι επειδή δεν είχε, τον κατασκεύασε: Οι κομμουνιστές. Χωρίς τον “εθνικό κίνδυνο” από τον Βορά, η Απριλιανή χούντα δεν θα έπαιρνε ποτέ την εξουσία.

Ο κίνδυνος που επικαλούνται πάντα οι δικτάτορες, είναι αυτό που τα πολιτικά κόμματα λένε σήμερα “διακύβευμα”.

Ο εχθρός είναι αναγκαίος για το στήσιμο του θεατρικού έργου της εξουσίας, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το παραμύθι χρειάζεται δράκο για να είναι νόστιμο.

Τι έχουμε εδώ;

Έχουμε ένα μοτίβο.

Το “ξυπνάτε Έλληνες” που “έδωσε και πήρε” τα τελευταία δέκα χρόνια στο διαδίκτυο, αλλά και στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις, είναι ίδιο, πανομοιότυπο βρε, με το “ξύπνα Γερμανία” της δεκαετίας του ’30.

Ίδιο σημαίνει όμως… ίδια λογική, μεσσιανική, αν μη τι άλλο…

Ιδού τα μοτίβα!

Όλως τυχαίως ο “εχθρός” απειλεί το έθνος, απειλεί την πατρίδα, πάνω δε απ’ όλα απειλεί την ηθική. Ο εχθρός (εξωτερικός ή εσωτερικός εχθρός) σε όλες τις περιπτώσεις που έχει να μας αφηγηθεί η Ιστορία, είναι πάντα ένα μίασμα.

Κάθε δύναμη που θέλει να πάρει την εξουσία, χρειάζεται τον εχθρό, επειδή με αυτόν απλοποιεί την διακίνηση των στερεοτυπιών στο λαό, τον οποίο βέβαια μεταχειρίζεται απλοϊκά, ως μάζα, επειδή η μάζα θέλει ένα συνθηματικό για να πάει από δω ή από κει, όπως κάνει ο τσοπάνης με το κοπάδι του, χρησιμοποιεί μια κραυγή ή ένα σφύριγμα, για να τ’ οδηγήσει τα πρόβατα στη στάνη ή στη βοσκή.

Με άλλα λόγια, κάθε επίδοξος δικτάτορας χρειάζεται έναν αφορισμό στη φαρέτρα του.

Λοιπόν, στις μέρες μας, έχουμε πάλι έναν τέτοιο ιστορικό αφορισμό. Για την ώρα, δεν ξέρουμε ποιος τον έχει στη φαρέτρα του και για ποιον σκοπό. Ξέρουμε όμως ότι ο αφορισμός αυτός έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με όλους όσους προηγήθηκαν.

Ο νέος κίνδυνος για την ηθική μας λέγεται “δημοσιογράφοι”. Και ΜΜΕ.

Αυτή τη φορά όμως συμβαίνει κάτι πρόσθετο, κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ στο παρελθόν:

Οι δημοσιογράφοι δεν συνιστούν εθνικό, αλλά παγκόσμιο κίνδυνο. Αυτό στοιχειοθετεί πρωτόγνωρη διαφορά με όλους τους προηγούμενους αφορισμούς, οι οποίοι οδήγησαν σε δικτατορίες.

Από το εθνικό στοιχείο όλων των προηγούμενων αφορισμών περνάμε στο διεθνικό, δηλαδή στο παγκόσμιο.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το πράμα συμβαίνει στον ίδιο χώρο και στον ίδιο χρόνο σε όλο τον κόσμο, συμπίπτει απόλυτα με την παράλληλη πορεία της ανθρωπότητας προς την παγκοσμιοποίηση. Δε μπορεί να είναι σύμπτωση, γιατί το ένα φαινόμενο έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με το άλλο, άρα προέρχονται από την ίδια μήτρα.

Κοιτάξτε τα μοτίβα:

Το φαινόμενο Τραμπ στην Αμερική και το φαινόμενο Τσίπρα στην Ελλάδα (ως προς τον εχθρό που λέγαμε) δεν είναι μόνο παράλληλα, είναι ακριβώς ίδια, πανομοιότυπα, με την ίδια ορολογία, με την ίδια συμπεριφορά των οπαδών του “κινήματος”.

Το ίδιο φαινόμενο, στον ίδιο χρόνο, εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη, με πρώτη και καλύτερη την Αγγλία.

Είν’ ένα μοτίβο σαν όλα τ’ άλλα. Είναι άραγε κι ένα μοτίβο που θα οδηγήσει σε μια παγκόσμια δικτατορία;

Η απάντηση είναι: Ναι.

Διότι αυτή η παγκόσμια δικτατορία είναι ορατή σήμερα όσο ποτέ άλλοτε. Έχει άξονά της την οικονομία. Δεν της λείπουν ούτε καν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όταν τα σπίτια των ανθρώπων μετατρέπονται σε Άουσβιτς και Νταχάου (λόγω πανδημίας) όταν η μάσκα είναι κοινή σε όλα τα κράτη της γης, τι άλλο μπορεί ο καθένας να σκεφτεί;

Το μόνο που δεν έχει γίνει ακόμα, είναι τα γκουλάγκ για τους δημοσιογράφους. Δεν έχουν γίνει ακόμα, επειδή τα γκουλάγκ δεν χρειάζονται πριν, αλλά μετά την εγκατάσταση του καθεστώτος, όπως ακριβώς συνέβη το 1918 στην Σοβιετική Ένωση.

Όταν η παγκόσμια δικτατορία που χτίζουν ολοκληρωθεί, εκεί θα πάνε οι αντιφρονούντες που τρελάθηκαν. Αυτή τη φορά δεν θα είναι ούτε οι Εβραίοι, ούτε οι κομμουνιστές, αλλά οι δημοσιογράφοι. Όσοι δηλαδή μείνουν μέχρι τότε…

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top