Σε μια συνάντηση που είχα με μια θεατρική ομάδα είκοσι μαθητών Γυμνασίου που έγινε τον Μάιο του 2017 στη Νεάπολη Αγρινίου, συνέβη ένα τυχαίο επεισόδιο:
Στην αρχή της συζήτησης για το θεατρικό έργο που θα έπαιζαν, ζήτησα να κάνουμε έναν κύκλο με τις καρέκλες μας, μπήκαμε όλοι σ’ αυτόν κι αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε.
Η συζήτηση έφτασε στο άτομο που, όταν δημιουργεί κάτι, οτιδήποτε, επηρεάζει όλους τους ανθρώπους γύρω του, γνωστούς και αγνώστους, κοντινούς και μακρινούς, τις περισσότερες φορές χωρίς να το καταλαβαίνει. Αν τα έργα του είναι θετικά, επηρεάζει το περιβάλλον του θετικά. Κι αν τα έργα του είναι αρνητικά, επηρεάζει το περιβάλλον του αρνητικά.
Εκείνη ακριβώς την στιγμή μπήκε στην αίθουσα ένα αργοπορημένο παιδί, πήρε μια καρέκλα κι έκατσε έξω από τον κύκλο.
Του λέω “έλα μέσα στον κύκλο”.
Ζήτησα από τους συμμαθητές του να παραμερίσουν λίγο, να κάνουν χώρο για να βάλει και την δική του καρέκλα στον κύκλο, να μην κάθεται απέξω.
Αλλά για να του κάνουν χώρο δύο, ώστε να χωθεί ανάμεσά τους, χρειάστηκε να μετακινηθούμε όλοι στον κύκλο! Μετακινηθήκαμε όλοι από λίγο για να μπει η νέα καρέκλα και να κάτσει ο νεοφερμένος.
“Είδατε τι έγινε τώρα;”, είπα στα παιδιά. “Όταν ένα άτομο μπαίνει στον κύκλο, πρέπει να μετακινηθούν όλοι για να χωρέσει. Μία απλή άφιξη, μία απλή ενσωμάτωση, μία προσθήκη, επηρέασε όλους μας. Έτσι επηρεάζει την ζωή όλων η εμφάνιση του καινούριου, η παρουσία ή το δημιούργημα ενός ατόμου, είτε το ξέρει, είτε δεν το ξέρει”.