Με άρθρο του στο ergasia-press.gr (11.1.2021) ο πρώην υπουργός (επί Καραμανλή) καθηγητής Μαργαρίτης Τζίμας, καταθέτει τις απόψεις του για την δημοσιογραφία.
Δεν έχει ακόμα ερευνηθεί ψυχολογικά σε τι συνίσταται η καθημερινή πλέον ανάγκη των πολιτών να καταδικάζουν ή να κάνουν μαθήματα δημοσιογραφίας στους δημοσιογράφους, η ενασχόληση όμως με το δημοσιογραφικό ζήτημα επιφανών πολιτικών, όπως ο Μαργαρίτης Τζίμας, δίνει μια πολύ ενδιαφέρουσα διάσταση στο μεγαλύτερο ίσως ζήτημα του καιρού μας.
Παραθέτω εδώ αυτούσιο το άρθρο του για να το σχολιάσω:
Η δημοσιογραφία είναι η ψυχή της δημοκρατίας λένε πολλοί. Ποια όμως δημοσιογραφία; Η αδέσμευτη, η ανεξάρτητη, η αντικειμενική. Υπάρχει όμως και η άλλη δημοσιογραφία, υπάρχουν και οι μη αντικειμενικοί και κατευθυνόμενοι δήθεν δημοσιογράφοι.
Λένε πως η πολιτική και οι πολιτικοί είναι αναξιόπιστοι. Δεν έχουν άδικο. Όχι όλοι. Πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις. Το ίδιο ισχύει και με τους δημοσιογράφους.
Είναι κρίμα η πένα να είναι στρατευμένη στο βωμό του ψεύδους και της συκοφαντίας. Η δημοσιογραφία έχει υποχρέωση να υπηρετεί την αλήθεια και οι δημοσιογράφοι να είναι υπηρέτες των πολιτών. Ο πολίτης έχει δικαίωμα να ενημερώνεται σωστά. Και ο δημοσιογράφος υποχρεώνεται να τον ενημερώνει αντικειμενικά. Ο δημοσιογράφος επιτελεί λειτούργημα όταν υπηρετεί την αλήθεια.
Δεν μπορεί να υπηρετεί κόμματα, κυβερνήσεις, Δημάρχους και άλλα συμφέροντα.
Είναι πολλά τα παραδείγματα στρεβλής ενημέρωσης και δολοφονίας χαρακτήρων σε ολόκληρο τον κόσμο. Όπως οι πολίτες απομονώνουν τους κακούς πολιτικούς έτσι πρέπει να απομονώνουν και τους κακούς δημοσιογράφους. Υπάρχουν παραδείγματα υψηλής δημοσιογραφικής παρουσίας και ηθικής αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις δημοσιογραφικής κατάντιας. Ο εκβιασμός και το μπούλινγκ πρέπει να είναι ξένο σε μια υγιή δημοσιογραφία. Μπορεί να είναι υγιής δημοσιογραφία ο εκβιασμός; Δεν είναι δυνατόν το “ωσανά” να μετατρέπεται σε Σταύρωσον… μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Ειδικά στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ χρειάζεται μεγάλη προσοχή γιατί ήδη ο κόσμος άρχισε να τα αποστρέφεται λέγοντας πως χάνουν καθημερινά την αξιοπιστία τους.
Κοινωνία και δημοκρατία χωρίς υγιή δημοσιογραφία δεν μπορεί να υπάρξει. Η εξουσία πάντοτε θέλει υποχείριο της τη δημοσιογραφία και τους δημοσιογράφους. Αυτοί με τη σειρά τους πρέπει να αντιστέκονται στη χειραγώγηση αυτή. Για να συμβεί αυτό όμως χρειάζονται ισχυρές εργασιακές σχέσεις και καλοί μισθοί των εργαζομένων δημοσιογράφων. Και φυσικά εξασφάλιση της ανεξαρτησίας της γραφής.
Θεωρώ πως στη σημερινή εποχή που σχεδόν όλα χάνουν την αξία και αξιοπιστία τους η δημοσιογραφία μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στη δημιουργία μιας ελπιδοφόρας κοινωνίας με αξίες και ιδανικά.
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ
Είναι λυπηρό να βλέπεις ότι πολιτικοί με μακρά θητεία στα δημόσια πράγματα, είναι αποκαρδιωτικό να διαπιστώνεις, ότι έχουν επιδερμική έως ανούσια επαφή με τον βασικότερο πυλώνα της Δημοκρατίας, την οποία – κατά τ’ άλλα – “με τη βούλα” υπηρετούν.
Θα προσπεράσω τις γενικολογίες και τις “χιλιομασημένες τσίχλες” του περισπούδαστου άρθρου για να φτάσω στην λύση του προβλήματος που προτείνει ο Μαργαρίτης Τζίμας, όταν λέει:
“… Χρειάζονται ισχυρές εργασιακές σχέσεις και καλοί μισθοί των εργαζομένων δημοσιογράφων. Και φυσικά εξασφάλιση της ανεξαρτησίας της γραφής”.
Ωραίο είναι αυτό που λέει ο καθηγητής κι ακούγεται ωραία στ’ αυτιά όλων, ακόμα και των δημοσιογράφων που λοιδορεί. Δε μας λέει όμως… πώς θ’ ανταποκριθεί σ’ αυτό το προαπαιτούμενο μια Ανεξάρτητη Επιχείρηση Ενημέρωσης…
Από πού δηλαδή αντλούνται τα κεφάλαια για να υπάρχουν “ισχυρές εργασιακές σχέσεις και καλοί μισθοί των εργαζομένων δημοσιογράφων”. Όταν πληρώνονταν με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ το χρόνο οι μεγαλοδημοσιογράφοι της πάντα κρατικοδίαιτης ΕΡΤ, ας πούμε, είχαμε (από την ΕΡΤ) ανεξαρτησία γραφής;
Για πόσο ακόμα θα κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας; Για πόσο ακόμα θα ξεχνάμε τι μάπα φάγαμε χθες;
Ο κ. καθηγητής απαιτεί τον όρο του καλού μισθού από την εργοδοσία. Η εργοδοσία όμως… από πού θα εξασφαλίσει τα απαιτούμενα κεφάλαια; Από το γαλαντόμο κράτος, όπως έκανε και κάνει η ΕΡΤ; Ή από τον Μαρινάκη; Μήπως από τον Σαββίδη; Κι εδώ που τα λέμε… ο ΔΟΛ μας μάρανε, που ξήλωσε ο ΣΥΡΙΖΑ…
Αποσιωπά ο κ. Τζίμας (ή δεν γνωρίζει;) ότι τα κεφάλαια αυτά (στο μεγαλύτερο ποσοστό τους) αντλούνται τις τελευταίες δεκαετίες από… το κράτος! Μέσω της κρατικής διαφήμισης. Άρα η ιδιοκτησία των Μέσων Ενημέρωσης είναι αιχμάλωτη των πολιτικών (και του ιδίου) καθότι οι πολιτικοί διαχειρίζονται το Δημόσιο Ταμείο και το διανέμουν κατά βούληση στους “κολλητούς”.
Τι θέλει τώρα ο κ. Τζίμας; Ζητάει (μήπως απαιτεί κιόλας;) από τους “κολλητούς” ΤΟΥ να συνάψουν “ισχυρές εργασιακές σχέσεις” και να δώσουν καλούς μισθούς στους δημοσιογράφους που εργάζονται στα Μέσα Ενημέρωσης;
Τι κάνει τον κ. Τζίμα να πιστεύει ότι, αν οι δημοσιογράφοι πάρουν καλούς μισθούς, θ’ εξασκήσουν όντως “ανεξάρτητη γραφή”;
Ότι ο Μαργαρίτης Τζίμας είναι ιδρυτικό μέλος της Νέας Δημοκρατίας έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Διότι οι αχυροειδείς απόψεις του δεν διαφέρουν καθόλου στην πράξη, μα καθόλου, από εκείνες του ΚΚΕ. Ο νεοφιλελευθερισμός που οι Συριζαίοι αποδίδουν στον Τζίμα και τους ομοίους του, δεν είναι παρά ένας αστικός μύθος. Διότι, ολοφάνερα, η σοβιετική κουλτούρα στην Δημόσια Διοίκηση (όπως διατυπώνεται με εκπληκτική σαφήνεια από τον – ανυποψίαστο γι’ αυτά – Μαργαρίτη Τζίμα) έχει διαποτίσει ΟΛΑ τα πολιτικά κόμματα στη χώρα. Μα όλα. Φυσικά και η Νέα Δημοκρατία.
Μπορεί η σοβιετική φιλοσοφία να κατέρρευσε το 1989 στη Ρωσία, στην Ελλάδα όμως επιζεί και βασιλεύει. Με όχημα τους “συνδικαλιστικούς αγώνες”, μπήκε στο πετσί της Δημόσιας Διοίκησης και είναι εκεί. Δε λέει να φύγει. Δεν θα φύγει, ακόμα και αν κυβερνήσει η Χρυσή Αυγή… Γιατί, πλέον, η πολιτική αυτή αντίληψη έχει γίνει θρησκεία.
Με λίγα λόγια, η λύση που προτείνει ο Νεοδημοκράτης Μαργαρίτης Τζίμας, είναι ακριβώς ίδια (λαϊκίστικη πέρα για πέρα) ίδια μ’ εκείνη που ζητούν ΟΛΑ – μηδενός εξαιρουμένου – τα συνδικαλιστικά Σωματεία των (αποϊδεολογικοποιημένων βέβαια) δημοσιογράφων. Λύση, η οποία δεν είναι μόνο ανέφικτη, αλλά και ηλίθια. Εάν ήταν εφικτή, θα ήταν αδιέξοδη. Και θα κατέρρεε, όπως κατέρρευσε η χώρα με τα μνημόνια. Ίδια κι απαράλλαχτα.
Δεν είναι μόνο ανέφικτη και ηλίθια, δεν είναι μόνο αδιέξοδη, είναι και βασική συνθήκη σήψης (όχι μόνο δημοσιογραφικής αλλά και κοινωνικής σήψης) μέχρι το κόκαλο.
Η μόνη λύση εξυγίανσης στο μεγάλο πράγματι “δημοσιογραφικό πρόβλημα” της χώρας είναι να περάσει η ιδιοκτησία των Μέσων Ενημέρωσης από τους μεσίτες επενδυτές στους άμεσα ενδιαφερόμενους αναγνώστες ή θεατές. Διά νόμου ή όχι. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά κλαμπ της Ευρώπης: Ανώνυμες Εταιρείες Λαϊκής Βάσης. Οι οποίες είναι στην κορυφή του κόσμου, μεγαλουργούν. Όπως θα μπορούσε να μεγαλουργήσει αντίστοιχα και ο Τύπος αν οι πολιτικοί σαν τον κ. Τζίμα δεν τον ήθελαν αιχμάλωτο στις (αντιφατικές πάντα) κομματικές πολιτικές τους.
Τότε, κύριε Τζίμα μου, μόνο τότε, με μια απλή διάταξη νόμου, θα εξασφαλιστεί η περιλάλητη ανεξαρτησία της γραφής. Όλα τ’ άλλα είναι κατινίστικες κουβεντούλες για να περνά η ώρα…