Η ΕΙΔΗΣΗ:
Στον αέρα του τηλεοπτικού σταθμού «Tsargrad TV» κληρικός της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας ο Πρωθιερέας Ανδρέας Τκατσιόφ εξήγησε γιατί το σχέδιο των Ουκρανικών αρχών «Πάσχα στο σπίτι» μπορεί να οδηγήσει στο τέλος του χριστιανισμού:
“Ενθυμούμαι τα λόγια του Γρηγορίου του Παλαμά, ο οποίος λέει ότι, εάν δεν είμαστε σώφρονες κανείς δεν θα μας πιστέψει ότι ο Χριστός γεννήθηκε εκ της Παρθένου.
Συμφωνώ μαζί του. Ο ίδιος ο Γρηγόριος επίσης έλεγε ότι κανείς δεν θα πιστέψει ότι ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, αν το λέει κάποιος που φοβάται το θάνατο. Λοιπόν, εάν θα γιορτάσουμε την Ανάσταση στα σπίτια – και αυτό δεν αποκλείεται καθόλου – θα σημαίνει ότι όλα τα καταστρέψαμε. Διότι, από τον φόβο του θανάτου αρνηθήκαμε πραγματικά να πιστεύουμε στο Νικητή του θανάτου».
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ:
Ωραία το έθεσε ο Πρωθιερέας Ανδρέας Τκατσιόφ. Και με ειλικρίνεια δηλαδή. Γιατί ΑΥΤΟ είναι το θέμα τελικά:
Το δόγμα μένει ξαφνικά χωρίς το “κέντρο βάρους” που είχε. Σα να σηκώθηκε στον αέρα, σαν κάτι να “το πήρε και να το σήκωσε” δηλαδή…
Χωρίς την ανάσταση του Κυρίου (και των νεκρών) το ιερατείο που αιώνες τώρα διοικεί αυτοκρατορίες, πέφτει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.
Είναι σα να κόβεις στο ισόγειο την κεντρική κολόνα της πολυκατοικίας.
Για τους πιστούς που αρκούνται να υπακούουν τυφλά στις Εντολές του Κυρίου, κάθε προσέγγιση σαν αυτή του Τκατσιόφ είναι αδιάφορη και, φυσικά, περιττή.
Για τους άλλους όμως, εκείνους που θέλουν να κατανοούν τα πράγματα, για όσους δηλαδή αρνούνται το “πίστευε και μη ερεύνα”, το θέμα είναι αφορμή για αναστοχασμό.
Ξεκινάς από το απλό, λες ότι είναι αδύνατο να μην καταλαβαίνουν το πρόβλημα τόσοι μορφωμένοι άνθρωποι, άσε τους απλούς ανθρώπους.
Είναι δυνατόν οι μορφωμένοι άνθρωποι να ΜΗΝ καταλαβαίνουν το απλούστερο;
Εδώ σπάραξε ο πλανήτης ολόκληρος, αυτοί δεν το κατάλαβαν;
Γιατί επιμένουν λοιπόν;
Τι τους καίει; Γιατί… κάτι τους καίει!
Από γνώση ή από ένστικτο, εκδηλώνουν μια συμπεριφορά που νιώθεις ότι δεν είναι κάποια έκφανση αφέλειας ή εμμονής. Είναι κάποιος φόβος. Αισθάνονται μια απειλή.
Αλλά γιατί;
Κανείς από τους “διώκτες” της Εκκλησίας δεν αμφισβήτησε το δόγμα. Δεν είπε λέξη για την ανάσταση του Χριστού ή των νεκρών της Δευτέρας Παρουσίας. Κανείς δεν απαγόρευσε την πίστη κανενός.
Γιατί τόση αντράλα λοιπόν;
Όποιον κοινωνιολόγο και να ρωτήσεις θα σου πει πόσο πολύτιμη είναι η θρησκεία για τους πιστούς. Με βάση αυτή την θέση των κοινωνιολόγων συμπεριφέρονται οι πολιτικοί.
Γι’ αυτό ξεκινάνε από τον παπά, ό,τι κι αν θέλουν να πουν ή να κάνουν. Μέχρι κι ο Τσίπρας πήγε με τα νερά τους.
Ένας από τους πρώτους μεγάλους αγίους της Εκκλησίας, ο Άγιος Αντώνιος, έλεγε ότι η θρησκεία είναι για τους κατώτερους πιστούς. Για τους ανώτερους πιστούς είναι περιττή.
Για το λαό λοιπόν η θρησκεία είναι πολύτιμη. Και το ξέρουν καλύτερα απ’ όλους οι πολιτικοί. Το τελευταίο που θα έκαναν επομένως, θα ήταν να πλήξουν την θρησκεία που συντηρεί τους αρμούς του συστήματος. Ξέρουν ότι θα προέκυπτε χάος. Χάος που βέβαια δεν θέλει κανείς.
Γιατί λοιπόν να κυνηγήσει την Εκκλησία η κυβέρνηση; Χαζή είναι;
Γιατί να κυνηγήσουν την Εκκλησία οι μασόνοι; Μεγάλο ποσοστό της ανώτερης ιερατικής κάστας είναι μασόνοι. Τον εαυτό τους θα κυνηγήσουν;
Όχι, δεν υπάρχουν πολέμιοι του Χριστού, δεν υπάρχουν διώκτες. Μοναδικός εχθρός της Εκκλησίας είναι ο εαυτός της.
Αν βγει κάποιος στην κυβέρνηση και πει “κλείνω τους ναούς και απαγορεύω την πίστη”, οι Δημοκράτες (κι εγώ ανάμεσά τους) θα ταχθούν αυθωρεί και παραχρήμα στο πλευρό των θιγομένων.
Όχι, η Εκκλησία ΔΕΝ διώκεται από κανέναν, η πανδημία όμως την εκθέτει. Αλλά γι’ αυτήν δεν ευθύνεται κάποιος από μας, εναντίον των οποίων ξιφουλκεί το ιερατείο, ψάχνοντας τυφλά για ενόχους. Στην πραγματικότητα κοιτάει να τυλίξει το ντορό ρίχνοντας το ανάθεμα κάπου. Ακριβώς όπως το έκαναν οι Φαρισαίοι, όταν ενοχοποίησαν τον Χριστό απέναντι στην εξουσία των Ρωμαίων.
Μέχρι πριν ένα μήνα κανείς δεν περίμενε ότι μια πανδημία θα εκθέσει τόσο φωναχτά την Εκκλησία. Και την εκθέτει, γιατί αφήνει μετέωρο το μύθο για τη νίκη επί του θανάτου.
Αν δεν πάει ο πιστός στην ανάσταση, επειδή φοβάται τον ιό, δηλαδή το θάνατο, η ανάσταση (του Χριστού και, μελλοντικά, των νεκρών) χάνει το νόημά της.
Χωρίς το μύθο της, χωρίς τον πυρήνα του δόγματός της (που είναι η νίκη επί του θανάτου) η Εκκλησία δεν υφίσταται.
Κατανοητό λοιπόν το πάθος των διαπρυσίων κηρύκων! Αλλά, για νά ‘χουμε καλό ρώτημα, τι είναι “αθανασία”;
Είναι καιρός να το συζητήσουμε αυτό. Η ίδια η Εκκλησία προκάλεσε την συζήτηση. Κι από την έπαρσή της δεν υπολόγισε πού θα τη βγάλει.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Γιατί άραγε η Εκκλησία επιμένει στην αθανασία του σώματος που πρέπει να ταφεί, όπως λέει, και να μην καεί, ώστε ν’ αναστηθεί κατά τη Δευτέρα Παρουσία και να κριθεί απ’ τον Χριστό;
Είναι σα να λέμε ότι ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος θ’ αναστηθεί εν σώματι για να κριθεί μετά από 16 αιώνες για την σφαγή 7.000 Ελλήνων που έκαμε το 390 μ.Χ. στον ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης…
Η ανάσταση του νεκρού σώματος αποτελεί βασική δογματική αρχή της Εκκλησίας.
Εντάξει.
Ερώτηση τώρα:
Ανάσταση του σώματος ή της ψυχής;
Αν εννοούμε την ανάσταση της ψυχής, τίθεται ζήτημα:
Πότε ακριβώς πεθαίνει η ψυχή για ν’ αναστηθεί; Με το θάνατο;
Αν ΔΕΝ πεθαίνει με το θάνατο, πότε γεννήθηκε; Με τη γέννηση του σώματος;
Αν γεννήθηκε με την γέννηση του σώματος, με ποιο τρόπο γίνεται αθάνατη, ενώ το σώμα παραμένει θνητό;
Αν όντως η ψυχή δεν πεθαίνει, για ποια ανάσταση νεκρών μιλάμε; Δεν είναι αθάνατοι οι άνθρωποι που πεθαίνουν; Άρα, ως αθάνατοι, ως απέθαντοι δηλαδή κατά την ψυχή, πώς ανασταίνονται;
Και, αν η ψυχή μας είναι αθάνατη, καθώς λένε, τι πρόβλημα έχει στην άυλη κατάστασή της να πάρει μια οποιαδήποτε μορφή κατά την Δευτέρα Παρουσία;
Και γιατί θα πρέπει να πάρει μορφή; Μήπως θα δυσκολευτεί να την αναγνωρίσει ο κριτής Χριστός; Γιατί να πάρει ντε και καλά τη μορφή που έχει τώρα; Γιατί να πάρει μία μορφή, η οποία πρέπει να ταφεί, να λιώσει, να φαγωθεί από τα σκουλήκια, να γίνει χώμα, σποδός, όπως ήταν, κι ύστερα… ν’ αναστηθεί;
Προς τι η τόση φασαρία…
Κι αν η ψυχή είναι αθάνατη, όπως λένε, πού κατοικοεδρεύουν τα δισεκατομμύρια των ψυχών που εδώ κι αιώνες έχουν πεθάνει και περιμένουν τη Δευτέρα Παρουσία για να κριθούν;
Λιάζονται κάπου ή βολοδέρνουν σε κάνα μαύρο σκοτάδι, αθώοι κι ένοχοι αντάμα;
Εν πάση περιπτώσει, κρίνεται ή δεν κρίνεται κάθε ψυχή, όταν αποδημεί;
Αν ναι, σε τι συνίσταται η τελική κρίση, αφού η ψυχή έχει κριθεί μια φορά από τον Άγιο Πέτρο κατά τον καιρό της αποδημίας της;
Μήπως επειδή ο Άγιος Πέτρος δεν είναι και τόσο αξιόπιστος, οπότε για λόγους απόλυτης δικαιοσύνης πρέπει να διορθωθεί το λάθος του από τον Υπέρτατο κριτή μας;
Κι αν έκαμε κάνα λάθος ο Άγιος Πέτρος κι έβαλε μια ψυχή στην κόλαση, ενώ της άξιζε ο παράδεισος, ποια αποζημίωση προβλέπεται από το Ταμείο του Θεού;
Να μην πάρω την περίπτωση που το λάθος αυτό θα έβαζε μια ένοχη ψυχή στον παράδεισο για κάμποσους αιώνες…
Εν κατακλείδι:
Η Εκκλησία επιμένει στην ανάσταση του σώματος, δε μιλάει όμως καθόλου για την ανάσταση της ψυχής.
Γιατί;
Μήπως ξέρει κάτι και δε μας λέει;
Υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε πολλές, αλλά θα ήταν καλό να έχουμε τις απαντήσεις της στα παραπάνω ερωτήματα και ΔΕΝ τις έχουμε.
Ή μήπως άρπαξε από τους Έλληνες την έννοια της “ανάστασης” (βλ, τον Άδωνι και τον Διόνυσο για αρχή) και την ενέταξε στο οπλοστάσιό της (αυτό δηλαδή έγινε) δε μπόρεσε όμως ποτέ να νιώσει τι εννοούσαν οι Έλληνες με αυτήν;
Η Εκκλησία διαχειρίζεται την έννοια της ανάστασης χωρίς να την καταλαβαίνει.
Και δεν την καταλαβαίνει γιατί δεν είναι δική της υπόθεση.
Την έκλεψε.
Είναι δε τόσο άσοφη που δεν κατάλαβε καν ότι έκλεψε ένα σύμβολο και όχι ένα γεγονός.
Έκλεψε ένα σύμβολο του κύκλου της ζωής που δεν αποκωδικοποίησε ποτέ. Αλλά το εμφανίζει ως γεγονός.
Ψέμα!
Άλλο το “σύμβολο” και άλλο το “γεγονός”.
Και δεν το κατανοεί, επειδή αγνοεί την απάντηση στο ερώτημα “τι έστιν Αλήθεια”.
Αλήθεια είναι η Α λήθη, η μη λήθη, η μη λησμονιά, δηλαδή η Μνήμη.
Δε μιλάμε για τη Μνήμη της Ιστορίας.
Μιλάμε για τη Μνήμη του Ανθρώπου.
Μνήμη που ΔΕΝ διαθέτουν οι χωμάτινοι απόγονοι του Αδάμ και της Εύας.
Γι’ αυτό η Εκκλησία μιλά μόνο για “ανάσταση νεκρών”, ΔΕ μιλάει όμως ποτέ για “ανάσταση ψυχής”.
Η ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ. Η ψυχή του ανθρώπου είναι το αντίπαλο δέος της.
Μιλώ για τους ανθρώπους που ήταν στη γη ΠΡΙΝ από τον Αδάμ και την Εύα, όπως η ίδια η Παλαιά Διαθήκη παραδέχεται.
Εκείνοι ήταν οι έμψυχοι. Οι άνθρωποι. Ετούτοι είναι οι άψυχοι. Τ’ αντίγραφα των ανθρώπων. Που έγιναν “κατ’ εικόνα και ομοίωση” εκείνων.
Έτσι εξηγούνται όλα…
Τ’ αφήνω εδώ…
Από δω και πέρα, όποιος θέλει, μπορεί να συνεχίσει το μονοπάτι μοναχός του…