Συλλέγω λέξεις και φράσεις.
Μερικές φορές δεν είναι ούτε λέξεις, ούτε φράσεις, αλλά μυρουδιές ή χρώματα, ενίοτε δε βοές ή κρότοι, ακόμα και υπόηχοι.
Δεν καταγράφω.
Απομνημονεύω.
Κατά καιρούς, στύβω τα ευρήματα της νοερής συλλογής μου και πίνω το χυμό τους.
Όσο πικρός κι αν είναι ο χυμός στο ποτήρι μου, τον πίνω, είναι η δική μου πικρή μεταλαβιά, διότι έτσι γίνομαι κι εγώ μέρος του κόσμου τούτου.
Είναι η δική μου στατιστική έρευνα για το πώς σκέπτεται ή αισθάνεται ο κόσμος γύρω. Είν’ ένας τρόπος για να το περνώ στο πετσί μου.
Αν δεν βιώσεις αυτό που θέλεις να γνωρίσεις, τι νόημα έχει να ζεις πάνω στη γη;
Έκπληκτος ανακάλυψα ότι, τελευταία, ο χυμός στο ποτήρι μου είναι βόρβορος, σκέτη χολή.
Όταν ανοίγει ένα στόμα και αρχίζει να μιλά ή να γράφει, έχεις την αίσθηση ότι σηκώθηκε το καπάκι κάποιου βόθρου.
Κάπου και πού φυτρώνει κάνα αγριολούλουδο πάνω στην τέφρα του ηφαιστειακού τοπίου, αλλά – μέσα στο μαύρο – φαντάζει ακόμα πιο πολύ μόνο…
Επιστρατεύεις τα ευρήματα της συλλογής, τα μετατρέπεις σε περισυλλογή, τα κάνεις ερμηνευτικά εργαλεία, σκάβεις, και ανακαλύπτεις άφωνος τι…
Ανακαλύπτεις ότι “χάθηκε ο μπούσουλας”.
Τι λέω;
Ανακαλύπτεις ότι ξύπνησε ο δράκοντας και αναβλύζει από την κοιλιά του η δυσωδία. Που μπορεί να έχει τη μορφή λέξεων, εκφάνσεων του λόγου, φαντάζει δηλαδή λογική, δεν “το πιάνεις” με την πρώτη, αν τις στύψεις όμως, μαζεύεις το βόρβορο στο ποτήρι σαν χυμό σάπιου πορτοκαλιού.
Απέναντι σ’ αυτό που θεωρείται ανταλλαγή απόψεων, μπορεί και διάλογος, καταλαβαίνεις ότι δεν έχει νόημα να επιμείνεις, εκτός…
… εκτός αν ψάχνεις για κείνο το μοναχικό αγριολούλουδο πάνω στην τέφρα του ηφαιστειακού τοπίου…
Δεν έχεις άλλο τρόπο για να το βρεις.
Πρέπει να περπατήσεις πάνω στην παγωμένη λάβα του ηφαιστείου, έτοιμος να πατήσεις σε καμιά λεπτή φλούδα στάχτης και να σε καταπιεί ο κλίβανος.
Μόνο που το θέμα δεν είσαι εσύ.
Το θέμα είναι ότι η κοιλιά του δράκοντα που όζει, ανοίγει μια φορά στα χίλια χρόνια.
Τι σύμπτωση!
Χίλια χρόνια κοιμάται και η μαγεμένη βασιλοπούλα.
Και ξυπνούν μαζί. Την ίδια στιγμή.
Αυτό δεν μας το λένε τα παραμύθια, μπορούμε όμως να το εικάσουμε.
Μπορούμε να δούμε ότι το κάλλος και η ασχήμια ξυπνούν μαζί.
Και ξυπνούν μαζί γιατί επίκειται η τελική αναμέτρηση ανάμεσα στο κάλλος και την ασχήμια.
Κάλλος…
Ομορφιά…
Τι σημαίνει “ομορφιά”;
“Ομορφιά” είναι ιδιότητα του Όμορφου. Δηλαδή του Έμμορφου. Δηλαδή αυτού που έχει μορφή.
Και τι σημαίνει “ασχήμια”.
“Ασχήμια” είναι ιδιότητα του Άσχημου. Δηλαδή του ασχημάτιστου. Δηλαδή αυτού που ΔΕΝ πήρε ακόμα μορφή. Ο άμορφος. Που είναι “ξύλο απελέκητο”.
Όπου “μορφή”, μπορεί να είναι και η ψυχή, αν θέλεις, αυτό που λέμε “συνείδηση”.
Ίσον, όμορφος είναι αυτός που έχει συνείδηση, άσχημος είναι αυτός που δεν έχει.
Ποιος λοιπόν είναι αυτός που παράγει όλη αυτή τη μπόχα και τη δυσωδία;
Ο άσχημος. Ο οποίος τα βλέπει γύρω του όλα όπως τον εαυτό του στον καθρέφτη.
Ακόμα και τον όμορφο, άσχημο τον βλέπει.
Ο Χριστός ο ίδιος να κατέβει και να σταθεί απέναντί του, σαν τα μούτρα του θα τον δει: Άσχημο. Και θα του αλλάξει τα φώτα.
Όχι γιατί του έκαμε κάτι. Αλλά γιατί ο άσχημος, ο άμορφος δηλαδή, δεν αντέχει τον εαυτό του στον καθρέφτη.
Δε σταυρώνει τον όμορφο. Τον εαυτό του σταυρώνει.