Να γκρινιάξει κανείς για την παρακμή της γλώσσας, είναι μάταιο, αν όχι ανόητο. Ποιος θα τον άκουγε; Ή θα εξέταζε κανείς αν υπάρχει όντως θέμα, πρέπει επομένως να προσέξει τι του λες;
Όχι.
Μερικά πράγματα έγιναν ήδη δεδομένα, πέρασαν δυναμικά στην άβατη περιοχή του αυτονόητου.
Δε μιλάμε για τις Αγγλικές ή τις Γαλλικές ή τις Γερμανικές λέξεις που ενσωματώνονται φυσιολογικά στην Ελληνική γλώσσα, λόγω των συναλλαγών, των συναναστροφών ή των διεθνικών δραστηριοτήτων, στις οποίες επιδίδονται οι άνθρωποι. Όχι. Μιλάμε για την βάρβαρη και μαζική εισβολή λέξεων και όρων στα καθημερινά πράματα. Μιλάμε για μια επιβολή. Όταν είναι αυτονόητος ο Αγγλικός τίτλος της Ελληνικής εφημερίδας, όταν θεωρείται ήδη παρακατιανός ο οποιοσδήποτε Ελληνικός τίτλος της, σημαίνει ότι η γλώσσα μας αλλοιώθηκε ήδη ανεπιστρεπτί, δεν πέρασε στην περιοχή του αυτονόητου, αλλά στην περιοχή της πολιτισμικής αποικιοκρατίας.
Η γλώσσα;
Όχι η γλώσσα.
Ο πολιτισμός μας να πεις, η εθνική μας ύπαρξη να πεις. Η εισβολή των Αγγλικών όρων στην καθημερινότητά μας (να μην αναφερθώ σε λίστα τέτοιων όρων, ε…) δεν διαφέρει καθόλου από την εισβολή Αφρικανών και Ασιατών στα νησιά του Αιγαίου και τον Έβρο. Είναι το ίδιο πράμα. Και (θα) έχουν το ίδιο πολιτισμικό (εν τέλει δε και πολιτικό) αποτέλεσμα.
Καλό ή κακό, δεν θα το κρίνω εδώ. Δεν θ’ αφήσω τον εαυτό μου να αισθανθεί απειλή ούτε από το ένα, ούτε από το άλλο. Γιατί (ως προς τις συνέπειες) μπορεί (σ’ αυτή τη φάση) να κάνω λάθος και στα δύο, δεδομένου ότι ανήκουν στην περιοχή της μελλοντολογίας.
Διεκδικώ πεισματικά όμως το δικαίωμα να καταγράψω ως δεδομένο την (κοινωνιολογικά) κοινή κατάληξη των δύο εισβολών: Η ταυτότητα του έθνους, όπως την ξέραμε τα τελευταία διακόσια χρόνια, σε λίγο θ’ αλλοιωθεί σε τέτοιο βαθμό που κανείς δεν θ’ αναγνωρίζει τίποτε απ’ όσα εμείς αποδίδουμε σήμερα στον “Έλληνα”.
Στην ουσία πρόκειται για κάτι πολύ πιο τραγικό απ’ αυτό που σημαίνουν οι λέξεις: Ο “Ομφαλός της Γης” υφίσταται στον καιρό μας μια επικαιροποιημένη διπλή εισβολή… Περσών και Γαλατών! Όπως στην αρχαιότητα εισέβαλαν στον Ελληνικό χώρο η Ανατολή με τους Πέρσες και η Δύση με τους Γαλάτες, έτσι και σήμερα, πανομοιότυπα, εισβάλουν στη χώρα η Ανατολή με τους Ασιάτες και η Δύση με την Αγγλική γλώσσα.
“Τι ‘χες Γιάννη μ’, τ’ είχα πάντα”… ή…“Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου”. Ό,τι προτιμάτε.
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται και, σε πείσμα του Καρόλου Μαρξ, ΔΕΝ επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
Πάντως, ούτε και γι’ αυτό θα έκανα λόγο, δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου ν’ ανησυχεί εκ των προτέρων για κάτι που θα ολοκληρωθεί στο απώτερο μέλλον, αν δε βάραγε βάναυσα στα εσωτερικά τοιχώματα του κρανίου μου ένα σφυρί, ο χτύπος του οποίου μεταφρασμένος σε λέξεις, λέει απλά:
“Ποιος θα διαβάζει σε τριάντα χρόνια νεοελληνική λογοτεχνία;”.
Η απάντηση είναι: Κανείς.
Έχω ένα ειδικό ενδιαφέρον για την λογοτεχνία. Βλέπω ότι τα έργα της σύγχρονης (και της πρότερης βέβαια) λογοτεχνικής παραγωγής θα χαθούν. Η συγγραφική τέχνη, η ποίηση και η πεζογραφία, ο διάλογος που χρειάζεται το θέατρο, η στιχουργική που χρειάζεται η μουσική, έργα που αναπτύχθηκαν τα τελευταία εκατό χρόνια, σε είκοσι – τριάντα χρόνια θ’ αραχνιάζουν σε κάποιο λογοτεχνικό μουσείο, αν όχι απευθείας στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας, σίγουρα όμως θα βιώσουν τη μέγιστη περιφρόνηση του κοινού. Του λαού, αν θες, σύντροφε!
Το γεγονός δημιουργεί μέγα υπαρξιακό πρόβλημα στους δημιουργούς, η βεβαιωμένη κατάθλιψη των οποίων δεν οφείλεται στο ότι αγνοούνται από την εποχή και τους θεσμούς της, αλλά στο ότι θα έρθει μια εποχή με άλλον, εντελώς άλλον γλωσσικό κώδικα (καλόν ή κακό, δεν έχει σημασία, δεν θα το κρίνω, το δήλωσα) στον οποίο (πάντως) τα σημερινά έργα δεν θα έχουν καμία – μα καμία – πρόσβαση.
Ο πνευματικός θάνατος των δημιουργών που συντελείται αυτή την εποχή, αν και γίνεται βουβά (μπορείς να πεις: ανεπαίσθητα) είναι μαζικός, συνάμα δε τραγικός, που τρομάζει εκείνους (τους λίγους) που τυχαίνει να βλέπουν “πέρ’ από τη μύτη τους”.
Όπως καταλαβαίνετε, το θέμα μου είναι καθαρά λογοτεχνικό, σε καμία περίπτωση πολιτικό, όχι μωρέ, δεν είναι ιδεολογικό, δεν ερμηνεύονται όλα ντε και καλά βάσει του νεοφιλελευθερισμού και του αντινεοφιλελευθερισμού… Δεν κουραστήκατε μ’ αυτό;
Ναι, όσο και να μη μου φαίνεται, νοιάζομαι μόνο για τα γραπτά που αφήνει (ή θ’ αφήσει) πίσω της η σύγχρονη συγγραφική γενιά. Γιατί όλα δείχνουν ότι τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας ΔΕΝ θα μπορούν να τα διαβάσουν, όπως εμείς σήμερα ΔΕΝ μπορούμε να διαβάσουμε τα έργα του Παπαδιαμάντη και του Ροΐδη στο πρωτότυπο. Ακριβώς έτσι ΘΑ γίνει. Αυτό είναι το πρόβλημά μου, μόνο αυτό…
Μόνο που (αυτό το πρόβλημα) στοιχειώνει, αλλά δεν σηματοδοτεί τον πνευματικό θάνατο των συγχρόνων δημιουργών. Έτσι όπως κυνηγήθηκαν οι λύκοι του Γιέλοουστοουν και είδαν να εκλείπουν τα… δέντρα, έτσι θα εκλείψουν τα στοιχειώδη κάποτε στην δική μας κοινωνία, γιατί άρχισαν ήδη να εκλείπουν οι συγγραφείς και οι δημοσιογράφοι.
Πώς; Γιατί;
Ακούστε το εκπληκτικό:
Όταν εξέλιπαν οι λύκοι από το Γιέλοουστοουν, άρχισαν φυσιολογικότατα να πληθαίνουν τα ελάφια που ήταν η βορά τους. Ο τρομακτικά αυξημένος πληθυσμός των ακυνήγητων πια ελαφιών έτρωγε τα νέα δεντράκια που φύτρωναν, δεν προλάβαιναν να μεγαλώσουν για να γίνουν ασφαλή από τα φυτοφάγα ζώα, οπότε το Γιέλοουστοουν άρχισε να γίνεται έρημος. Και θα γινόταν Σαχάρα, αν κάποιο μυαλό δεν καταλάβαινε κάποια ώρα τι συνέβη και εισηγήθηκε την εμφύτευση μιας μικρής αγέλης λύκων στο πάρκο.
Μέσα σε λίγες δεκαετίες το Γιέλοουστοουν άρχισε να πρασινίζει, να γίνεται όπως παλιά, δυνατό και ακμαίο. Σήμερα λάμπει στις δόξες του…
Έτσι συμβαίνει και με τούτα τα πράματα… Σήμερα εξαφανίζονται από τον πολιτισμικό χάρτη οι μεγάλοι συγγραφείς και οι καλοί δημοσιογράφοι. Κανείς δεν πονάει γι’ αυτό… Στη θέση τους έρχονται “ποιητές” και λογοποιοί που αδιαφορούν για την ορθογραφία και το συντακτικό, έρχονται μουσικοί που περιφρονούν την Ελληνικότητα των στίχων που μελοποιούν, συγγραφείς και μουσικοί απευθύνονται στο “μεγάλο κοινό”…
Τρίχες.
Αυτό που κάνουν οι “έλα μωρέ”, τα σκατά που παράγουν οι κατσαρίδες και τα οποία λιμπίζονται οι μύγες του διαδικτύου… αυτό που γίνεται γύρω μας (για να συντομεύω) είναι ο τάφος της Ελλάδας.
Οι δημοσιογράφοι, οι συγγραφείς, οι ποιητές, οι μουσικοί, οι ηθοποιοί, και βάλε, είναι αυτοί που κάνουν τη μεγαλύτερη πολιτιστική (εν τέλει δε, πολιτική – για να μιλήσω με την ορολογία τους όμως και – οικονομική) ζημιά στην Ελλάδα, απείρως μεγαλύτερη από εκείνη που κάνουν οι μετανάστες και οι πρόσφυγες που εισβάλλουν από το Αιγαίο ή τον Έβρο και θα ενσωματωθούν κάποτε (πολύ σύντομα) στην κοινωνία μας, όπως ενσωματώθηκαν ήδη οι Αλβανοί που εισέβαλαν το 1990…