Δεν συμμερίζομαι τις θριαμβολογίες της αριστεράς – όλως τυχαίως και της ακροδεξιάς – για την ήττα του Μακρόν στις βουλευτικές εκλογές της Γαλλίας.
Δεν ηττήθηκε ο νεοφιλελευθερισμός, όπως διατείνονται με παχιά λόγια οι σύντροφοι. Ούτε νίκησε η ενωμένη αριστερά που έγινε αξιωματική αντιπολίτευση.
Νίκησε η αποχή.
Νίκησε το 51,5% των εκλογέων που δεν πήγαν στην κάλπη. Νίκησε η αδιαφορία για τα κοινά, για να μην πω η αφασία και (για να χρησιμοποιήσω μια λέξη από το λεξικό της εποχής) ο “σταρχιδισμός”.
Πράγματι, η Δυτικού τύπου Δημοκρατία πνέει τα λοίσθια. Όχι όμως για τους λόγους που μοστράρουν οι τυχοδιώκτες της πολιτικής στον αγώνα τους να κερδίσουν μια έδρα παραπάνω. Καθόλου.
Η Δυτικού τύπου Δημοκρατία πνέει τα λοίσθια, επειδή αδιαφορεί γι’ αυτήν το 50% του πληθυσμού κάθε χώρας.
Μπορεί να βαυκαλιζόμαστε με τυποποιημένα τσιτάτα, ότι τάχα “κυβέρνηση βγάζουν όσοι πάνε να ψηφίσουν”, αλλά όχι, δεν είν’ έτσι.
Όταν συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει πρακτικά (όχι ιδεολογικά, ούτε θεωρητικά) όταν κατανοήσουμε τι σημαίνει στην καθημερινότητά μας η απόρριψη του λόγου μας από τους μισούς φίλους που πίνουμε παρέα καφέ, πολλώ δε μάλλον όταν το 50% γίνει 60% ή 70% (που θα γίνει), θα τρομάξουμε και θα πούμε ότι έπρεπε να έχουμε τρομάξει από τότε που η αποχή σημείωνε ποσοστά της τάξης του 25%.
Η αποχή των ψηφοφόρων από την κάλπη οδηγεί αρχικά στο κυβερνητικό χάος κι αμέσως μετά στην ανάγκη μιας κυβέρνησης μειοψηφίας, όπως αυτή που θα σχηματιστεί τώρα στη Γαλλία. Ίσον αστάθεια.
Την αστάθεια στην κοινωνία είναι σχετικά εύκολο να την διαχειριστούμε. Την αστάθεια όμως στην Οικονομία, είναι δύσκολο, έως ανέφικτο.
Επόμενο βήμα η δικτατορία μιας κάποιας ολιγαρχίας. Με δημοκρατικό ή μη δημοκρατικό πρόσωπο, αδιάφορο. Το κρίσιμο είναι ότι – σ’ εκείνη τη φάση – θα ξεχνάμε όλοι ότι αφετηρία όλων των δεινών, ήταν η αποχή από τις εκλογές.
Δε μου διαφεύγει ότι την αποχή την επικαλούνται στις μέρες μας ευάριθμοι συμπολίτες που αυτοπροσδιορίζονται ως επαναστάτες, ενίοτε δε και αναρχικοί.
Για τα τραγικά και άλυτα αδιέξοδα της Δυτικής Δημοκρατίας που πλησιάζουν απειλητικά, σε πρόσφατο άρθρο μου υπό τον τίτλο “η νέα πολιτική αστάθεια που έρχεται δε μας αξίζει”, έγραφα για τα δικά μας δεδομένα:
“Θα υπήρχε σωτηρία, αν ψηφιζόταν ένας πάγιος εκλογικός νόμος ο οποίος να είχε μία και μόνο μία διάταξη: Να παίρνει 151 έδρες το πρώτο κόμμα, όποιο κι αν είναι, όποιο ποσοστό και αν πάρει στις εκλογές”.
Μετά τα αποτελέσματα στις Γαλλικές εκλογές θέλω να προσθέσω στο σημείο αυτό ότι:
Το πρώτο κόμμα να μην παίρνει 151 έδρες, επειδή ο κάθε 151ος θα μεταμορφώνεται σε εκβιαστή της ηγεσίας. Κι όπως είναι γνωστό, ο δημοκρατικός διάλογος δεν επιδέχεται εκβιασμούς, όποια μορφή και αν έχουν.
Βελτιώνω την πρόταση εκείνη προσθέτοντας μερικές έδρες ακόμα. Προσθέστε εσείς όσες θέλετε, δεν θα τα χαλάσουμε… Αρκεί να επιτυγχάνεται ο σχηματισμός κυβέρνησης.
Το λέω αυτό, επειδή το χάος της ακυβερνησίας απειλεί ευθέως και την Ελλάδα.
Σε ό,τι αφορά το κόμμα που θ’ αδικηθεί στις εκλογές καταλαμβάνοντας λιγότερες έδρες από όσες θα του αναλογούν, υπάρχουν πολλοί τρόποι για ν’ αποκατασταθεί η αδικία. Ιδού ένας:
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει θεσμοθετημένο προνόμιο λόγου στα Μέσα Ενημέρωσης και μάλιστα σε ίσο δημοσιογραφικό χρόνο ή χώρο με τον λόγο των κυβερνητικών αξιωματούχων. Έτσι ο λαός έχει την απόλυτη ευχέρεια να επιλέγει στις εκλογές το κόμμα (και τον αρχηγό) που τον πείθει, να καταδικάζει δε το κόμμα (και τον αρχηγό) που τον εξαπατά.
Όσον αφορά τα μικρότερα κόμματα; Τίποτα δεν τα εμποδίζει να γίνουν μεγάλα. Αρκεί να διαθέτουν επιχειρήματα που θα εκθέτουν με σαφήνεια στην πιάτσα.
Πού θίγεται λοιπόν η Δημοκρατία, εάν το πρώτο κόμμα παίρνει 160 έδρες στις εκλογές και τις υπόλοιπες 140 τις μοιράζονται τ’ άλλα κόμματα;
Θα είναι τάχα δημοκρατικότερη μια κυβέρνηση μειοψηφίας που θα παραπαίει στο πιο απαλό φύσημα του αέρα;
Απαντήστε ειλικρινά και στα εξής απλά ερωτήματα:
Μήπως θα είναι καλύτερη η Δημοκρατία εάν το δεύτερο κόμμα έχει μερικές έδρες περισσότερες ή μήπως θα είναι χειρότερη, αν έχει μερικές έδρες λιγότερες;
Εγώ λέω: Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Αλλά κι αν είναι έτσι, γιατί να μη διαλέγουμε οι ίδιοι το τίμημα που θα πληρώσουμε, αν είναι να έχουμε σταθερότητα στις δουλειές μας, δηλαδή στην Οικονομία της χώρας;