Η ηδονή μας όταν υποφέρουν οι ηγεσίες

Η ΕΙΔΗΣΗ:

Δημοσκόπηση για λογαριασμό Γαλλικού τηλεοπτικού σταθμού λέει ότι περίπου 7 στους 10 Γάλλους χαίρονται που ο (επανεκλεγείς τον Απρίλιο πρόεδρος) Εμανουέλ Μακρόν δεν κατέκτησε τον Ιούνιο και την απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, θεωρώντας ότι αυτό είναι «καλό για τη Δημοκρατία».

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ:

Το 70% των Γάλλων πολιτών χαίρονται για την πολιτική αστάθεια που συνεπάγεται το αποτέλεσμα των εκλογών. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι ανάλογα θα αισθάνονταν και οι Έλληνες πολίτες.

Μας ενδιαφέρει άμεσα το στοιχείο της Γαλλικής δημοσκόπησης, επειδή στην χρονική συγκυρία που διανύουμε, η πολιτική αστάθεια, η οποία πλανάται σαν φάντασμα πάνω από τη Γαλλία, σε λίγους μήνες θα πλανάται ίσως και πάνω από την Ελλάδα. Το αντίθετο θα ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη.

Με κάποιο τρόπο η πολιτική αστάθεια ευχαριστεί όσους δεν μετέχουν στην εξουσία ή παίρνουν θέση εναντίον της. Από μόνο του όμως αυτό δεν εξηγεί την ειδική αυτή ευχαρίστηση που, στην Γαλλία, αισθάνονται οι 7 στους 10 πολίτες.

Στα τέλη του προηγούμενου έτους ο Μπιλ Γκέιτς έκαμε μία ανάρτηση κι έλεγε πως η έλλειψη εμπιστοσύνης των λαών στις κυβερνήσεις τους, ίσως εκτροχιάσει την πρόοδο ανθρώπων και χωρών: “Είναι ένα από τα ζητήματα για τα οποία ανησυχώ περισσότερο στο 2022”, σημείωσε.

Κι εξήγησε ότι:

“Αν οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται την κυβέρνησή τους, δεν πρόκειται να υποστηρίξουν τις μεγάλες νέες πρωτοβουλίες. Όταν εμφανιστεί μία μεγάλη νέα κρίση, είναι λίγες οι πιθανότητες ν’ ακολουθήσουν την καθοδήγηση που είναι αναγκαία για να περάσει η καταιγίδα”.

Ο δισεκατομμυριούχος ιδρυτής της Microsoft εξέφρασε επίσης την ανησυχία ότι “οι Αμερικανοί ίσως καταλήξουν να εκλέγουν πολιτικούς που δημόσια εκφράζουν κι ενθαρρύνουν την πολιτική δυσπιστία, κάτι που ίσως προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση στους πολίτες”.

Η “πρόβλεψη” του Γκέιτς επιβεβαιώθηκε λίγους μήνες μετά στο εκλογικό αποτέλεσμα της Γαλλίας. Αλλά και η αρθρογραφία των πολιτικών αναλυτών σε όλο τον Δυτικό κόσμο συμφωνεί πως η Ευρώπη – όχι μόνο η Γαλλία – μπήκε ήδη σε τροχιά ευθείας αμφισβήτησης, αν όχι απόρριψης των ηγεσιών.

Είναι μια αμφισβήτηση που δεν έχει να κάνει με απόρριψη του νεοφιλελευθερισμού, όπως επιδερμικά, μάλλον πονηρά, διατείνονται οι τυχοδιώκτες. Όχι. Αυτά λέγονται από ηλιθίους και απευθύνονται σε ηλιθίους.

Η αμφισβήτηση διαπερνά τις ηγεσίες όλων των ιδεολογικών χώρων, της δεξιάς και της αριστεράς ομού. Και του Κέντρου βέβαια.

Οι πολίτες δεν απορρίπτουν μόνο τις δεξιές κυβερνήσεις, απορρίπτουν με το ίδιο πνεύμα και τις αριστερές, αφορίζουν δηλαδή την πολιτική ηγεσία στο σύνολό της, όποιο κόμμα και αν εκπροσωπεί, όποιος κι αν είναι ο αρχηγός.

Είμαστε μπροστά σ’ ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Πρωτόγνωρο, επειδή πρώτη φορά σημειώνεται στην Ιστορία μια τόσο γενικευμένη αμφισβήτηση των ηγεσιών. Η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, η εκλογή Τσίπρα στην Ελλάδα, αλλά και άλλες αναδείξεις ηγετών στην Ευρώπη, όπως εκείνη του Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία, υπάγονται στη λογική “να τα κάνουμε όλα πουτάνα”.

Πώς προέκυψε αυτό άραγε;

Είναι μάλλον απόρροια του δικαιώματος λόγου που απόκτησαν οι μάζες μέσω των social media.

Στην αρχή το είδαμε ως κορύφωση της Δημοκρατίας. Να όμως που απειλεί ευθέως τη Δημοκρατία.

Να επιμείνουμε όμως: Το δικαίωμα λόγου είναι βασικό Δημοκρατικό δικαίωμα. Επομένως, όπως και αν εκφράζεται, είναι σεβαστό.

Ναι, αλλά… τι θα κάνουμε τώρα;

Θα γίνουμε θύματα της ίδιας μας της (τεχνολογικής) επιτυχίας;

Κι αν είναι να βρούμε απαντήσεις στα νέα ερωτήματα που ανεβαίνουν αμείλικτα στο τραπέζι, πού και πώς θα τα θέσουμε; Ποιος θα τ’ ακούσει;

Και τι θα γίνει αν τ’ ακούσει κάποιος ή τι θα γίνει αν δεν τ’ ακούσει;

Η νομοτέλεια της Ιστορίας μας έχει διδάξει πως η ανθρωπότητα έφτασε μέχρι εδώ “διά πυρός και σιδήρου”. Που σημαίνει ότι στο παρελθόν βρήκε απαντήσεις σε εξ ίσου κρίσιμα ερωτήματα που ετέθησαν. Σίγουρα όμως δεν ήταν οι απαντήσεις που έδωσαν οι ηγέτες. Απλά, οι ηγέτες εξέφρασαν την “τάση” της εποχής, τη μόδα. Γι’ αυτό και ηγέτες αναδεικνύονται πρόσωπα που εκφράζουν το λαό, δε λένε αυτά που έχουν στο μυαλό τους, λένε αυτά που έχει στο μυαλό του ο λαός. Την ίδια ώρα σταυρώνονται τα πρόσωπα που τον διδάσκουν.

Όσο και να μην το βλέπουμε ή δεν θέλουμε να παραδεχτούμε, όταν μας το λένε, υπάρχει ένας Συλλογικός Εαυτός, ασώματος, αόρατος, κάτι σαν το Θεό, που, κάθε τόσο, βάζει στο αόρατο τραπέζι του όλα τα δεδομένα, τα αριθμεί, αναλύει το καθένα χωριστά, και ύστερα τα συνθέτει σε μία εκδοχή της Ιστορίας. Αόρατα πάντα. Και άλεκτα.

Αυτή η αόρατη μεν, θεϊκή δε, εκδοχή της Ιστορίας είναι η απάντηση που εφαρμόζεται σαν άγραφος Νόμος πάνω στη Γη.

Εδώ τώρα, είναι κάτι που πρέπει να σημειωθεί απαραιτήτως:

Τα στοιχεία που συλλέγει ο Συλλογικός Εαυτός και αριθμεί στο τραπέζι του για να τ’ αναλύσει και, τελικά, να συνθέσει, δεν είναι άλλα απ’ όσα λέει, γράφει και κάνει ο καθένας από μας. Με άλλα λόγια ο Συλλογικός μας Εαυτός είναι κάτι σαν την εξελιγμένη Τεχνητή Νοημοσύνη που επεξεργάζεται όλες τις λέξεις όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτου φυλής, θρησκείας ή γλώσσας, επεξεργάζεται ακόμα και την έσχατη εκείνη ανορθόγραφη λέξη που γράφεται στο πιο σαχλό σχόλιο του facebook, κάνει δισεκατομμύρια συνάφειες μεταξύ τους και καταλήγει στην πιο συχνή συνάφεια που μέσα στον όχλο εντοπίζει.

Λοιπόν, η Τεχνητή Νοημοσύνη για την οποία μιλούν οι επιστήμονες, θα γίνει σύντομα ο νέος Θεός του νέου ανθρώπου. Θα είναι δε τετράγωνα λογική, τόσο που δεν αποκλείεται ν’ αποφασίσει ότι το ανθρώπινο είδος απειλεί τον πλανήτη, άρα πρέπει να καταστραφεί.

Και μια εξελιγμένη Τεχνητή Νοημοσύνη θα μπορεί να τον καταστρέψει μέσα σε μία νύχτα, εν ριπή οφθαλμού μπορεί να κάνει τον πλανήτη γη, σαν τον Άρη.

Να το έχουν αυτό υπ’ όψη όσοι λατρεύουν την Επιστήμη, χωρίς ν’ αναγνωρίζουν τίποτα ως ανώτερό της…

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top