Προφητείες δεν κάνουν μόνο οι προφήτες, κάνουν και οι λογικοί άνθρωποι. Οι οποίοι συνεκτιμούν τα σημάδια των καιρών, λύνουν τον “κύβο του Ρούμπικ” και βγάζουν πόρισμα. Που μοιάζει με προφητεία, αλλά δεν είναι. Οι περισσότερες άλλωστε προφητείες, δεν είναι προφητείες, υπό την έννοια ότι δεν “τις έστειλε ο Θεός στον άγιο”. Είναι “μετεωρολογικές προγνώσεις καιρού”. Που τις κάνει ο επιστήμονας ή, απλά, κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος.
Τον Δεκέμβριο του 2002, δημοσίευα στην “Αναγγελία” ένα άρθρο με τίτλο: “Το κύκνειο άσμα των μικρών επιχειρήσεων”. Μεταξύ άλλων έγραφα τα εξής:
“… Τα μικρομάγαζα θα χαθούν. Η Αγορά συγκεντρώνεται. Είμαστε ήδη μέσα στη δίνη των μεγάλων γεγονότων και δεν το βλέπουμε. Οι καταστηματάρχες που αγωνίζονται να σώσουν τη μικρή τους επιχείρηση, ΔΕΝ θα το πετύχουν. Όσο γρηγορότερα κλείσουν, τόσο το καλύτερο γι’ αυτούς, επειδή, εκτός της ανεργίας, θα έχουν μετά και τα χρέη από τη μάταιη προσπάθεια της διάσωσης…”
“… Οι μαγαζάτορες… με μαθηματική ακρίβεια οδηγούνται στην πτώχευση. Όχι γιατί δεν υπάρχουν πελάτες. Όχι γιατί δεν υπάρχει χρήμα. Όχι γιατί έκαμαν κάποιο λάθος οι ίδιοι. Όχι γιατί δεν είναι καλοί επαγγελματίες. Υπάρχει κάτι άλλο, πέρα από τις δυνάμεις τους, πέρα από τις προθέσεις της κυβέρνησης, πέρα από τις δυνατότητες της πολιτικής βούλησης, πέρα από την καλή ή την κακή διαχείριση της κεντρικής και της τοπικής εξουσίας: Η Αγορά περνάει από το μικρό στο μεγάλο. Συγκεντρώνεται. Φεύγουν οι πολλοί κι έρχονται οι λίγοι. Οι πολλοί θα μείνουν απλά καταναλωτές. Οι λίγοι θα γίνουν καταναλωτές των καταναλωτών. Αυτή η μετάλλαξη της Αγοράς από το μικρό στο μεγάλο θα σημάνει την απαρχή μιας νέας εποχής, στην οποία το πλήθος θα υπηρετεί την οικονομική κάστα…”
“… Το μέλλον της ανθρωπότητας θ’ αναζητηθεί στις μικρές κοινωνίες. Η επιστροφή στην οικιακή μικροοικονομία. Η επιστροφή του πλήθους στην πρωτογένεια της οικονομίας. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Για το πλήθος δεν υπάρχει άλλος δρόμος…”
“… Η μόρφωση των παιδιών θα επιστρέψει ως δυνατότητα των ολίγων. Όχι των αστών, που είναι σήμερα, αλλά των λίγων. Εκείνων τουλάχιστον που για μια μικρή περίοδο της ζωής τους θα τους χρειάζεται το σύστημα. Το σύστημα δεν θέλει κανέναν εφ’ όρου ζωής. Θα παίρνει ό,τι καλύτερο έχει το άτομο, θα το μασά και μετά θα το φτύνει. Θα το αντικαθιστά με κάτι άλλο. Οι άνθρωποι θα γίνουν καταναλωτικά προϊόντα. Θα γίνουν ένας χυλός, μία μάζα και στα κιτάπια του συστήματος θα εξισωθούν με τα προϊόντα που θα παράγουν…”
“… Μη χρεώνεστε περισσότερο. Μην ακούτε τις στρογγυλές κουβέντες των πολιτικών. Δεν υπάρχει ελπίδα να σώσετε τη μικρή σας επιχείρηση. Κάντε κάτι και γρήγορα. Κάντε κάτι άλλο. Όχι πάντως νέο μαγαζί. Μην ψάχνετε για διορισμό στο Δημόσιο. Πάει κι αυτό. Τελείωσε. Μην ψάχνετε γενικώς και αορίστως για δουλειά. Δεν υπάρχει…”
“… Τι θα κάνουμε; Μακάρι να ήξερα να σας πω. Από απελπισία, θα έλεγα, μετακομίστε στο χωριό απ’ όπου φύγατε, φτιάξτε προσωρινά τον κήπο σας, φτιάξτε κοτέτσι, πάρτε κουνέλια, γίδες, κλαδέψτε το λιοστάσι, για να έχετε τουλάχιστον φαγητό και στέγη. Ξεψαχνίστε τη γιαγιά πώς παστώνουν τα λουκάνικα και κάνουν τοματοπολτό, πώς μαζεύουν σπόρια για να κάνουν και την άλλη χρονιά τον κήπο. Προσωρινά πάντα. Όσο για το φροντιστήριο των παιδιών; Δεν θα σας πω τίποτα γι’ αυτό. Δεν τολμώ να πω αυτή την πικρή αλήθεια. Α, με την ευκαιρία, βάλτε τη γιαγιά να σας πει και κάνα παραμύθι. Να σας το πει και να το μάθετε. Να το λέτε κι εσείς. Θα χρειαστεί τις κρύες νύχτες του χειμώνα, δίπλα στο τζάκι…”