Διάβασα στον “Μαχητή” (13 Μαΐου 2020) ένα έξοχο άρθρο του Βλάση Αλμπάνη με τίτλο “η μεγαλύτερη εφημερίδα του κόσμου, ένας ολόκληρος κόσμος”.
Ο Βλάσης, πράκτορας διανομής εφημερίδων παλιότερα, συγγραφέας του βιβλίου “οι δρόμοι των εφημερίδων” (εκδόθηκε το 2018) ξέρει καλύτερα από τον καθένα τι σημαίνει εφημερίδα. Γνώρισε άλλωστε τους μεγαλύτερους εκδότες του Ελληνικού Τύπου και συνεργάστηκε μαζί τους.
Στο άρθρο του μιλάει για την “Ασάχι Σιμπούν”. Εφημερίδα του Τόκιο στην Ιαπωνία, η οποία πουλάει (κρατηθείτε, παρακαλώ) δωδεκάμισι εκατομμύρια φύλλα την ημέρα.
Παραθέτω ορισμένα αποσπάσματα του άρθρου:
…”Ασάχι” στα Γιαπωνέζικα σημαίνει “ανατέλλων ήλιος. “Ασάχι Σιμπούν” είναι επομένως “η εφημερίδα του ανατέλλοντος ηλίου”, σα να λέμε “η αιώνια εφημερίδα”.
… Από την ταράτσα του ουρανοξύστη (όπου είναι η έδρα της εφημερίδας) φεύγουν κάθε μέρα τέσσερα ελικόπτερα και από το αεροδρόμιο της πρωτεύουσας δύο ιδιωτικά τζετ. Αυτά συγκεντρώνουν καθημερινά ειδήσεις παντός είδους.
… Το σλόγκαν του διευθυντή της εφημερίδας Τοσιχίρο Χιτοτσουγιανάγκι (είναι) “αυστηρότητα για μας, ευημερία για την επιχείρηση”.
… Από το 1879 που γεννήθηκε, διατηρεί απαράγραπτα την πίστη ότι: “Ο δημοσιογράφος πρέπει να είναι αμερόληπτος, να υπηρετεί την αλήθεια, να αναφέρει τα γεγονότα αντικειμενικώς, να είναι ανεκτικός και να μη χάνει ποτέ την αίσθηση της ευθύνης ακόμα και στις πιο δύσκολες περιπτώσεις”.
… Στην “Ασάχι Σιμπούν” ένας ηλεκτρονικός υπερεγκέφαλος ελέγχει όλες τις φάσεις της παραγωγής της, από την σελιδοποίηση, ως το πακετάρισμα των φύλλων. Τα φύλλα διανέμονται μέσω 6.000 προϊσταμένων, οι οποίοι έχουν υπό τις εντολές τους 76.000 εφημεριδοπώλες!
… Οι δημοσιογράφοι έχουν σα θεό τους την εφημερίδα. “Αρμονία” και “ειλικρίνεια” είναι τα σλόγκαν τους. Κανείς δε μπορεί να διακόψει τη δουλειά του, ούτε να πάει στο μπάνιο, αν δεν πάρει σήμα.
Γράφει κι άλλα ο Βλάσης, αξίζει να δείτε το άρθρο του στο “Μαχητή”. Ανθολογώ ακόμα ένα απόσπασμα, κατά τη γνώμη μου το πιο σπουδαίο:
… Οι δημοσιογράφοι της “Ασάχι Σιμπούν” επιλέγονται κάθε χρόνο με διαγωνισμό, 30 μεταξύ 3.000 υποψηφίων.
Αυτά.
Με το δέος που μου προκάλεσε το άρθρο, μου φαίνεται πως, ό,τι κι αν πω, θα είναι λίγο. Θέλω να σχολιάσω, αλλά δε μπορώ.
Θα πω μονάχα ότι: Αυτό που εμείς βλέπουμε ως “κρίση στον Τύπο”, είναι μια οφθαλμαπάτη. Ή κάτι τέτοιο.
Ο Τύπος είναι εδώ. Και μπορεί να είναι εδώ. Αρκεί να ξύσουμε τις σκουριές που κόλλησαν στα μυαλά μας. Σκουριές που προδίδουν ότι εδώ, σ’ αυτή τη χώρα τουλάχιστον που λέγεται Ελλάδα – και σε ό,τι αφορά τα θέματα Τύπου, είμαστε πρωτόγονοι.
Την ώρα που στην Ιαπωνία κτίζουν Παρθενώνες, εμείς τρώμε βελανίδια…