Είμαστε συνδεδεμένοι μ’ ένα ηλεκτρονικό δίχτυ. Έτσι τουλάχιστον πιστεύαμε ως τώρα.
Ο κορωνοϊός απέδειξε ατράνταχτα στον κάθε κάτοικο αυτού του πλανήτη πως είμαστε συνδεδεμένοι και μ’ ένα οργανικό δίχτυ, όλοι, από τη μιαν άκρη της γης στην άλλη. Δεν κάνει καμία διάκριση σε χρώμα δέρματος, αίμα, έθνος, κράτος, φυλή, θρησκεία.
Όλα ισιάδι.
Φυσικός ή τεχνητός, ο κορωνοϊός μας, έκαμε πραξικόπημα κατά της Οικουμένης, ανακήρυξε εαυτόν παγκόσμιο δικτάτορα.
Είναι μια πρόγευση της παγκόσμιας δικτατορίας που θ’ ακολουθήσει.
Καιρός να βάλουμε κάτω τα πράγματα:
Τι έχουμ’ εδώ;
Έχουμε έναν πλανήτη που – οικονομικά – μετατράπηκε σ’ ένα παγκόσμιο χωριό.
Τι άλλο έχουμε την ίδια ώρα, τι άλλο που μοιάζει με σύμπτωση;
Ξεκινώντας από την Οικονομία θα έλεγα ότι έχουμε σύγκλιση των δύο μεγάλων ιδεολογικών στρατοπέδων που συγκρούονταν τους δύο τελευταίους αιώνες.
Μόλις παραδέχτηκαν το αδιέξοδό τους, το 1989 και το 2008 αντίστοιχα, συναντήθηκαν όχι για κάποια νέα συμφωνία της Γιάλτας, αλλά για έναν βασιλικό γάμο μεταξύ τους.
Ότι το κάνουν όπως το έκαναν κάποτε οι βασιλικοί οίκοι της Ευρώπης, φανερώνει την φύση αυτού του γάμου, από προξενιό ή από έρωτα, δεν έχει σημασία.
Ο Διεθνισμός (του αριστερισμού) και η Παγκοσμιοποίηση (του καπιταλισμού) συνουσιάστηκαν, είναι ζευγάρι πια.
Ο γάμος τους είναι ευλογημένος από την Ορθόδοξη και την Καθολική θρησκεία ομού. Η συνάντηση των δύο (αντιμαχόμενων επίσης) Εκκλησιών αποτελεί το έτερο ζευγάρι της τελετής, είναι ο κουμπάρος και η κουμπάρα.
Και, πλέον, ανοίγουν μία – μία οι σφραγίδες της Αποκάλυψης.
Ποιος ξέρει αν οι Δίδυμοι Πύργοι ήταν η πρώτη (πιθανότατα όχι) από τις επτά σφραγίδες. Όταν τότε είχα δει την πρώτη εικόνα στην τηλεόραση, έκαμα ένα σχόλιο που το θυμούνται ακόμα οι παριστάμενοι: “Ποτέ ο κόσμος δεν θα είναι ίδιος”.
Και δεν ήταν.
Ο κόσμος άλλαξε οριστικά στις 11 Σεπτεμβρίου 2001.
Ότι ανοίγουν όμως οι σφραγίδες της Αποκάλυψης, σημαίνει ότι έχουμε φτάσει στους “έσχατους καιρούς”.
Μη φοβάστε. Δε μιλώ για το τέλος του κόσμου. Από το 2008 μιλώ (και γράφω) για το τέλος του κόσμου ΤΟΥΣ. Όχι του κόσμου μας.
Μιλώ για την ιστορική ματαίωση των σχεδίων της παγκόσμιας άρχουσας τάξης. Θα είναι σκληρές μέρες. Η στροφή που κάνει το καράβι για να μην το χτυπά ο άνεμος στα πλευρά του, είν’ επικίνδυνη.
Με μανιφέστο του ο Σλοβένος Μαρξιστής φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ (πρώην φίλος του Τσίπρα και τώρα του Βαρουφάκη) διακηρύσσει τώρα ότι ο κοροναϊός είναι ευκαιρία για εφαρμογή παγκόσμιου κομμουνισμού. «Ο κορωνοϊός μας αναγκάζει να αποφασίσουμε», γράφει.
Αυτό το στοίχημα παιζόταν από την αρχή.
Λοιπόν, για να μη λέω πολλά και σας κουράζω, θα μιλήσω συνοπτικά:
Η παγκοσμιοποίηση δεν αφορά μόνο την Οικονομία. Αν αφορούσε μόνο αυτήν, ίσως να ήμουν και οπαδός της.
Την παγκοσμιοποίηση επιδιώκουν από κοινού ο αριστερός Διεθνισμός και ο νεοναζισμός της Παγκόσμιας Τραπεζικής Ολιγαρχίας.
Ο κομμουνισμός και ο ναζισμός, ηττημένοι και οι δύο, συμμάχησαν σε ένα σενάριο για την άλωση του πλανήτη.
Και τα δύο πρώην Στρατόπεδα Σκέψης συνήψαν συμμαχία με τις θρησκείες, όχι μόνο τον χριστιανισμό που ανέλαβε στρατηγικά τον παθητικό ρόλο, αλλά και το ισλάμ που ανέλαβε τον επιθετικό ρόλο.
Σ’ αυτή την “Ανίερη Συμμαχία” οφείλεται ο ξεριζωμός και η μετακίνηση εκατομμυρίων εποίκων. Το ανακάτεμα των εθνών είναι βασικός όρος της Νέας Εποχής. Αυτά τα τέρατα μεταχειρίζονται τον συναισθηματισμό της μάζας για να πετύχουν τον σκοπό τους. Παρουσιάζουν ως ανθρωπιά το έγκλημα.
Κι έπεσαν όλοι στη λούμπα. Δεν κατανοούν την βαθύτερη φυσιολογία των γεγονότων. Όχι πως είν’ εύκολο.
Κλείνοντας αυτό το σημείωμα θα πω με απλά λόγια ότι το μόνο αντίδοτο σ’ αυτά, είναι το σύνθημα που έβαζα στην προμετωπίδα του “αραμπά”, στην δεκαετία του ‘90:
“Ο,τι είναι τοπικό, είναι παγκόσμιο”.
Κι ήθελα να πω, από τότε, αυτό που λέω πάλι σήμερα:
Κάθε λαός πρέπει να λατρέψει τη γλώσσα του, τα τραγούδια του, τα παραμύθια του, να τιμά τους ήρωές του. Το Είναι του. Κάθε τι που απειλεί αυτό το Τοπικό Είναι, αποτελεί έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας.
Ο λαϊκός πολιτισμός (κάθε λαού, όχι μόνο του δικού μας) είναι το μόνο αντιβιοτικό σ’ αυτόν τον δυνάστη ιό που θέλει να υποτάξει την ανθρωπότητα.