Δε βλέπουμε ταινία.
Είμαστε οι πρωταγωνιστές της ταινίας.
Όλος ο πλανήτης είναι ένα πλατό. Οι άνθρωποι είναι ηθοποιοί. Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους είναι κομπάρσοι.
Τον σκηνοθέτη δεν ξέρουμε.
Μοιάζει με Ρωμαϊκή αρένα. Ή μ’ ένα ρινγκ ελεύθερης πάλης, όπου όλοι είναι εναντίον όλων, χωρίς κανόνες.
Μέσα σ’ αυτόν τον βούρκο της μαζικής επικοινωνίας (την οποία πολλοί λόγιοι εξυμνούν ως το απαύγασμα της Δημοκρατίας) είναι αδύνατο να διασωθεί ακόμα κι ο άριστος.
Ο άριστος είπα;
Αν ήταν μόνο αυτό, μικρό το κακό.
Μέσα σ’ αυτόν τον βούρκο της μαζικής επικοινωνίας είναι αδύνατο να διασωθεί ακόμα κι ο άγιος.
Αν ο Παΐσιος έγραφε στο facebook, αντίχριστο θα τον έλεγαν κι αυτόν. Μωρέ και Νεοδημοκράτη θα τον έλεγαν…
• (Παρένθεση: Αλήθεια… πως η αριστερά ξέχασε τη δεξιά και θεωρεί αντίπαλό της μόνο τη Νέα Δημοκρατία; Δεν ξανάκουσα τη λέξη “δεξιά”, γι’ αυτό το λέω. Μήπως η αριστερά δε νοιάζεται για τη δεξιά, νοιάζεται μόνο για την κουτάλα; Κλείνει η παρένθεση).
Λοιπόν, αυτή δεν είναι Δημο – κρατία αλλά Οχλο – κρατία.
Και, φυσικά, μέσα σ’ αυτό το πρωτόγονο ρινγκ που σκηνοθετεί ένας αόρατος σκηνοθέτης, ο κορωνοϊός, ξοδεύεται στο γάμο του καραγκιόζη ολόκληρη η δύναμη της αγέλης. Φτάνει όμως η εμφάνιση ενός και μόνο λιονταριού για να το βάλουν στα πόδια χιλιάδες βουβάλια.
Απευθύνομαι σ’ εσένα, διαδικτυακέ φίλε, που μου κουνάς το δάχτυλο, άλλοτε γιατί νομίζεις ότι είμαι Νεοδημοκράτης, άλλοτε γιατί νομίζεις ότι είμαι κομμουνιστής, άλλοτε γιατί νομίζεις ότι είμαι άθεος, άλλοτε γιατί νομίζεις ότι “τα παίρνω”.
Τα προσπερνώ αυτά που κάνεις, για να πω κάτι που θέλω και ίσως έχει μια σημασία για σένα, ίσως δεν έχει, αλλά επειδή δεν ξέρω για ποιον έχει, το λέω σε όλους για να τη διαβάσει εκείνος που μπορεί να καταλάβει:
Μέσα σ’ αυτόν τον βούρκο, ακόμα κι αν ήμουν ο άριστος ή ο άγιος, δεν θα είχε καμία σημασία. Ξεκινώ μ’ αυτό, για να πω κατανοητά το άλλο:
Το θέμα δεν είναι αν είμ’ εγώ τούτο ή τ’ άλλο. Σκοτώνεσαι για να μάθεις ποιος είμαι και από πού κρατά η σκούφια μου, γιατί έμαθες να λειτουργείς με τσιτάτα κι ετικέτες. Αδυνατείς να καταλάβεις ότι υπάρχουν δίπλα σου ελεύθερα μυαλά.
Μιλώντας όμως στη γλώσσα σου θα σε ρωτήσω απλά:
Αν ήμουν αυτό που λες ή αυτό που λέει ο άλλος, τι σημασία θα είχε;
Για ποιον θα είχε σημασία;
Η μόνη σημασία σ’ αυτό, φίλε, είναι ότι ο βούρκος που λέγαμε, είναι ο τάφος όλων ημών ομού.
Ακόμα και αν – χρησιμοποιώντας τα εφόδιά μου – σε κολλήσω στον τοίχο για όσα λες, δεν θα έχει καμία σημασία για κανέναν, ούτε για τον νικητή, ούτε για τον νικημένο.
Στο τέλος της μέρας, σημασία θα έχει πάλι ο βούρκος του βόθρου, εντός του οποίου λασπωνόμαστε όλοι και ζέχνουμε.
Ο βούρκος είναι το θέμα, ο βόθρος που ζούμε είναι το θέμα, δεν είμ’ εγώ, ούτ’ εσύ που κονταρομαχούμε εντός του βόθρου…
Αυτό το καζάνι μέσα στο οποίο βράζουμε άπαντες, αυτό έχει σημασία. Γιατί αυτό το καζάνι της κόλασης είναι ο κόσμος μας, ο πολιτισμός μας, η ιδέα δηλαδή που έχουμε για τον κόσμο.
Για να μην πολυλογώ, αυτόν τον κόσμο, μην αμφιβάλλεις, αυτόν τον πολιτισμό τον απορρίπτω. Αλλά μη νομίζεις ότι ξόδεψα τη ζωή μου για να είμαι ένας μονόχνωτος αρνητής.
Όχι.
Μετά από μια Οδύσσεια που κράτησε μερικές δεκαετίες, περνώντας από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη πολλές φορές, όχι μία που περνάς εσύ, έφτασα σε κάποια συμπεράσματα, το πρώτο μέρος των οποίων είναι βεβαίως η άρνηση του πολιτισμού που ζούμε, καθώς είπα ήδη, το άλλο μέρος όμως (που έχει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον) λέει κάτι που, ακόμα, δε μπορώ να εκφράσω, δεν διαθέτω το αναγκαίο λεξιλόγιο, ούτε την ορολογία που χρειάζεται για να το διατυπώσω, ώστε να το μεταδώσω σε όποιον ενδιαφέρεται.
Γι’ αυτό και μένω σε όσα γνωρίζω και σε όσα μπορώ να πω. Γράφω μόνο εκείνα που υπακούουν στις λέξεις που δάμασα και στις χημικές ενώσεις των λέξεων που ανακάλυψα. Για τ’ άλλα, που υποψιάζομαι και εικάζω, μέχρι να βεβαιωθώ, δε μιλώ. Δεν πρέπει να μιλώ.
Έτσι συνεχίζω κι εγώ να ζω, όπως κι εσύ, σαν ηθοποιός ή – για ν’ ακριβολογώ – σαν κομπάρσος στην ταινία που σκηνοθετεί ο Θεός ή ο Σατανάς, πού να ξέρω…
Χρήστος Κούρος:
Με αυτό το μικρό αλλά τόσο περιεκτικό κείμενο κατάφερες να βγεις στην επιφάνεια και να θεωρείς τα τεκταινόμενα από μια άλλη διάσταση. Εύχομαι να ανεβάσεις κι άλλους για να γεννηθεί Ο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Νίκος Αμάραντος:
…έχω να πω για εσένα και για το δεύτερο μέρος των συμπερασμάτων σου εν τη ζωή ταύτη και εν τω κόσμω τούτω, πως σκέφτεσαι αενάως τον τρόπο να φτιάξεις την καλή χελιδονοφωλιά μας, όλων των ανθρώπων το σπιτάκι στο οποίο ζούμε μαζί, για να περνάμε ΟΛΟΙ καλύτερα μαζί, αλλά παρ’ όλο που είσαι καλός και άριστος οικοδόμος, γι’ αυτό και θα μπορούσες άνετα να το πετύχεις, μαζί φυσικά με άλλους άξιους που υπάρχουν αρκετοί. Και ενώ μεταφέρεις άριστο υλικό για να πετύχεις το τέλειο παζλ της φωλιάς και την άριστη “οικοδομή”, εντούτοις κάποιες άλλες “παλιόπετρες” μετακινούνται επίτηδες άναρχα και δόλια. Και δεν σε αφήνουν να εναποθέσεις το άριστο υλικό σου… Και αυτό σε “τρώει” και όόόλο ψάχνεις το γιατί… Κι εκεί θα φτάσεις συμπερασματικά: Ότι δηλαδή δεν είναι μόνο η αρένα και το σκηνικό κακό, αλλά και οι περισσότεροι ηθοποιοί – κομπάρσοι στο έργο… Κάπως έτσι.…
Παντελής:
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το σχόλιό σου Χρήστο, και το δικό σου Νίκο.
Αναρωτιέμαι αν πρέπει να κάνω ένα ακόμα βήμα. Δεν είμαι σίγουρος ότι χρειάζεται αυτή την ώρα, ωστόσο κάτι με σπρώχνει να το πω και θα το ρισκάρω:
Αυτό κάνω από την αρχή, από τις αρχές του ‘90 που βγήκα στο ραδιόφωνο του “9.37”. Σε όλη αυτήν την διαδρομή πίστευα – και συνεχίζω να πιστεύω – ότι δεν χρειάζεται καμία επιβράβευση για το μεγαλύτερο επίτευγμα. Χρειάζεται όμως να κάνω ως άτομο το καλύτερο που μπορώ, ακόμα και σε πείσμα όλων, περιμένοντας να έρθει μια στιγμή που θα συναντηθούν κάπου κάπως όλοι οι άνθρωποι που κάνουν το ίδιο.
Έχω μια αίσθηση (που δε μ’ εγκαταλείπει ποτέ) ότι ο καιρός αυτός θα έρθει. Κι εγώ πρέπει να είμαι έτοιμος να τον υποδεχτώ, θέλω να είμ’ εκεί, μαζί με όλους τους συνανθρώπους που άπλωσαν την ψυχή τους στον ήλιο ή τη βροχή, ολόγυμνοι, άοπλοι, ανοχύρωτοι, αλλά γενναίοι.
Ακόμα κι αν αυτό είναι μια ουτοπία, τι το κακό έχει;
Αν στο μεταξύ αφήσω πίσω μου μερικά κείμενα που θ’ αξίζει να διαβάζει η εγγονή μου, η Λυδία, όταν μεγαλώσει, δεν θα είναι κέρδος;
Ότι τα δίνω σε όλους άνευ αντιτίμου για να τα βρει εκείνη, δεν είναι κέρδος;
Αν είναι κάτι που με πληγώνει (ας το πω κι αυτό) είναι όταν μου λέει κάποιος ότι τα γράφω αυτά για να κάνω προπαγάνδα στον Μητσοτάκη.
Τώρα λένε αυτό. Παλιότερα έλεγαν άλλα.
Με τον καιρό έμαθα να το διαχειρίζομαι κι αυτό. Και το ανέχομαι. Μόνο από φίλους δεν το ανέχομαι. Μ’ αυτούς γίνομαι θηρίο. Σε κανέναν άλλο δεν κρατώ κακία. Στον φίλο όμως κρατώ. Γιατί αυτός ήξερε, ξέρει, άρα είναι αδικαιολόγητος. Μπορεί να ήταν και φίδι όσον καιρό τον εμπιστευόμουν.
Έτσι έχει το πράμα. Κάπως έτσι δηλαδή…