Αυτοί που έχουν πίστη στο Θεό, τα ζητούν όλα από τον Θεό.
Απ’ τον εαυτό τους δε ζητούν τίποτε.
Αυτοί που έχουν θεοποιήσει το κράτος, τα ζητούν όλα από το κράτος.
Από τον εαυτό τους δε ζητούν τίποτε.
Αυτοί που έχουν πίστη στο Θεό, είναι οι ίδιοι που έχουν θεοποιήσει το κράτος.
Έτσι τουλάχιστον βγαίνει από το μάθημα της Λογικής (που θα θυμούνται, νομίζω, οι παλιοί) στο παλιό Γυμνάσιο:
“Ο αστυνόμος είναι όργανο. Το μπουζούκι είναι όργανο. Άρα ο αστυνόμος είναι μπουζούκι”.
Το λέγαμε κι αλλιώς: Αν Α = Β και Β = Γ, τότε Α = Γ.
Να γιατί συνέβη στις μέρες μας το παράδοξο: Να χρησιμοποιούν την ίδια ρητορεία και να πηγαίνουν στην ίδια κατεύθυνση η χριστιανική δεξιά και η άθεη αριστερά.
Φοβερό, ε;
Συνειδητοποιείς ότι η συνάντησή τους ήταν θέμα χρόνου.
Είχε προηγηθεί άλλωστε η συγκυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου. Η οποία είχε ζυμωθεί στο Σύνταγμα, το 2011. Οι “αγανακτισμένοι” τι άλλο ήταν από προπομποί αυτού του “ιστορικού συμβιβασμού”.
Τα σχήματα βρίσκουν (ή έχουν ανομάτιστα) το έρεισμά τους στην κοινωνία, το ίδιο και τα κόμματα, τίποτε δεν προκύπτει από παρθενογένεση.
Μόνο που τούτο δω συνέβη με αφορμή έναν αόρατο ιό, δεν συνέβη με αφορμή κάποιο εθνικό θέμα ρε παιδάκι μου, οπότε θα το καταλάβαινες, θα το χώραγες και στο μυαλό σου, θα το θεωρούσες αυτονόητο ίσως…
Ε, συνέβη, επειδή θα συνέβαινε ούτως ή άλλως και με οποιαδήποτε αφορμή. Πάψε ν’ απορείς με αυτό. Και θα συνέβαινε με οποιαδήποτε αφορμή, επειδή αυτά τα πράματα είναι στην ουσία τους “πολιτικές εξισώσεις”.
Αν τα βάλλουμε όλα κάτω, με ορολογίες και πειράματα στο εργαστήριο, θα δούμε κάτι εκπληκτικό: Ετούτα μοιάζουν με τ’ άλλα. Μόνο τα ονόματά τους αλλάζουν.
Η ανακάλυψη όμως αυτή επιτρέπει στον παρατηρητή να εντοπίσει τα μοτίβα, οπότε μπορεί να κάνει προβλέψεις.
Βασικό ερώτημα (πριν από τις προβλέψεις) είναι γιατί μια τόσο ανίερη κατάσταση προέκυψε στις δικές μας μέρες, γιατί (σε τέτοια κλίμακα) δεν είχε συμβεί σε προηγούμενους καιρούς…
Συνέβη στις δικές μας μέρες, επειδή, καθώς είπαμε αλλού, ο τρέχων ιστορικός κύκλος (ο μεγάλος ενιαυτός, όπως έλεγε ο Αριστοτέλης) τείνει στην ολοκλήρωσή του, τελειώνει. Με απλά λόγια, ο κόσμος που ξέρουμε, του χρόνου, σε δυο χρόνια, θα είναι αλλιώς.
Κι άλλες φορές ο κόσμος ήταν αλλιώς σε δύο χρόνια από την ημερομηνία που μετρούσες, αυτή τη φορά όμως ο κόσμος – μετά από μια πρωτοφανή και παγκόσμια πανδημία – δεν θα είναι απλώς αλλιώς. Θα γυρίσει ανάποδα. Σε δυο, τρία, τέσσερα χρόνια ο κόσμος θα οδεύει αντίστροφα.
Το λένε οι επιστήμονες πια σε όλο τον κόσμο. Βγαίνουν οι διανοούμενοι και υποδέχονται δημόσια την ΑΛΛΑΓΗ που επίκειται. Πολλοί δε απ’ αυτούς είναι τρομαγμένοι από τις ίδιες τους τις σκέψεις. Διότι βλέπουν καθαρά ότι ένας τυφώνας σαρώνει τον πλανήτη και δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο διάβα του.
Αποδεικνύεται σήμερα πόσο χαζό ήταν εκείνο που λέγαμε παλιά για τους ήρωες: “Αυτός ήθελε ν’ αλλάξει τον κόσμο”, λέγαμε.
Και ποιος δεν ονειρεύτηκε ν’ αλλάξει τον κόσμο; Όλοι μας. Ο καθένας από μας. Μερικοί έταξαν και τη ζωή τους την ίδια στην “αλλαγή”.
Έλα όμως που ο κόσμος άλλαξε, δηλαδή αλλάζει, χωρίς ήρωες, χωρίς εμάς. Άλλαξε μοναχός του ή τον άλλαξαν άλλοι, ας το αφήσουμε.
Ας κρατήσουμε κάτι που αναβοσβήνει σαν πυγολαμπίδα στα χαλάσματα: Είναι η συνάντηση των αντιθέτων. Η σύμπνοια των αντιπάλων δογμάτων. Η αδελφοποίησή τους. Αυτό είναι από τα πιο συγκλονιστικά στοιχεία του καιρού μας.
Είναι η απόγνωση που φέρνει τα δόγματα κοντά; Είναι ο τρόμος; Θα δείξει. Δεν πρόκειται πάντως για ευθύγραμμη εξέλιξη, ούτε για γεωμετρική πρόοδο. Εδώ μιλάμε γι’ ανατροπή πλέον. Το παγκόσμιο σύστημα τρίζει στα θεμέλιά του. Αρχές και Ιδέες πάνε περίπατο.
Μπαίνει λοιπόν το ερώτημα: “Σε τι συνίσταται το αντίστροφον του κόσμου τούτου;”…
Για το θέμα αυτό έχουμε μιλήσει αλλού, ας εστιάσουμε τώρα στο επείγον: Όταν ο μεγάλος ενιαυτός (ίσον, το μεγάλο έτος, που περιλαμβάνει πολλά έτη, αιώνες δηλαδή) όταν ο μεγάλος ενιαυτός φτάνει στο τέλος του, σημαίνει ότι έχει ολοκληρωθεί η βράση του καζανιού, άρα όσα μέσα στο καζάνι βράζουν στο ζουμί τους, ξεκοκαλίζονται, αποσυντίθενται. Και, φυσικά, όταν αποσυντίθενται, ελευθερώνονται στον αέρα οι μυρουδιές τους.
Όταν οι “Εκκενώσεις Βόθρων” δουλεύουν στο βόθρο κάποιου σπιτιού της γειτονιάς, ζέχνει όλη η γειτονιά.
Αυτό είναι.
Οι μυρουδιές των ιδεολογιών που για αιώνες θεωρούσες αντίπαλες, αναμοχλεύτηκαν, βγήκαν στην επιφάνεια, χύθηκαν στον αέρα και, φυσικά, τις μυρίζεις. Η μύτη ξέρει αν η μυρουδιά είναι γιασεμί ή τριαντάφυλλο. Ξέρει επίσης αν είναι από σκατό ή κοτσιλιά.
Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω την επιθετικότητα που φουντώνει πάλι στις μέρες μας.
Την βλέπω σήμερα και την θυμάμαι ολόιδια το 2011.
Μια επιθετικότητα που, όταν δε μπορεί να τα βάλλει με τον αόρατο εχθρό, τα βάζει “με τον ταχυδρόμο” που της φέρνει το γράμμα.
Συμπεριφορά βέβαια που καταμαρτυρά την συμπεριφορά της αγέλης. Ή της μάζας. Τόσοι αγώνες έγιναν, τόσο αίμα χύθηκε, για να γίνει ο λαός μάζα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη από κείνο το “όλοι μαζί”.
Το “μαζί” βγαίνει από τη μάζα. Γι’ αυτό και συντρίβει το άτομο.
Γι’ αυτό και συντρίβει την ατομική συνείδηση, άρα και την ατομική ευθύνη απέναντι στα πράγματα.
Να όμως που σήμερα χρειαζόμαστε την ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ πιο πολύ από τη μάζα.
Για την ανευθυνότητα της μάζας που διαπιστώνουμε αυτές τις μέρες, δεν ευθύνεται η Πολιτική, αλλά η θρησκεία, επικουρικά δε, η αριστερά.
Γι’ αυτό και, όταν ανοίγεις το στόμα σου, πατριώτη, καταλαβαίνω αμέσως τι ζόρι τραβάς. Και δε με ξεγελάει αν είσαι δεξιός ή αριστερός, ούτε χριστιανός ή άθεος.(Μιλώ με την δική σου ορολογία, όχι με την δική μου).
Ξέρω ακριβώς.
Και σου εξήγησα ήδη γιατί και πώς ξέρω.
Ξέρω επίσης ότι – μ’ αυτά που λέω – θα με μισήσεις, πατριώτη, αλλά δεν έχω άλλον τρόπο να σου δείξω ότι σε αγαπώ.