Μένω εκστατικός απέναντι σ’ αυτό το ιστορικό σύμπτωμα να… ξεσηκώνονται για τον ίδιο λόγο, ταυτόχρονα, η αριστερά και η Εκκλησία.
Είναι μια γνωστική εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Το βασικό μοτίβο και των δύο (αντιπάλων μέχρι πρότινος) κοσμοθεωριών είναι ότι “μας λένε ψέματα”.
Ποιοι;
Μα, φυσικά, οι δημοσιογράφοι.
Και οι δύο κοσμοθεάσεις συμφωνούν πια σε ΜΙΑ θεώρηση του κόσμου. Και οι δύο δαιμονοποιούν τον ίδιο θεσμό της Δημοκρατίας: Την δημοσιογραφία.
Αν γίνω λίγο σαρκαστικός, θα πω σηκώνοντας τους ώμους… “μα, φυσικά, τι περίμενες;”… Σάμπως δεν τα είχε εξηγήσει αυτά ο Έριχ Φρομ εδώ και δεκαετίες;
Χριστιανοί και αριστεροί αντάμα βλέπουν τις ειδήσεις στην τηλεόραση σα να βλέπουν ταινία. Ως γνωστόν, η ταινία είναι μια επινόηση.
Νομίζω ότι αυτή είναι η εξήγηση για την τόση αυτοπεποίθηση τόσων που γράφουν στο facebook ότι “μας λένε ψέματα”. Εννοούν ότι “αυτά δεν συμβαίνουν”, άρα “μας κοροϊδεύουν”.
Όταν βλέπεις ειδήσεις στην τηλεόραση σα να βλέπεις κινηματογραφική ταινία, τέτοια και άλλα θα λες.
Βεβαίως η τηλεόραση ευθύνεται για την απατηλή αυτή εντύπωση της μάζας. Ευθύνεται, επειδή οι τηλεοπτικές ειδήσεις είναι ένα σόου.
Τώρα πληρώνει η Δημοκρατία αυτή τη μακρόχρονη ψευδή τηλεοπτική αίσθηση. Από τότε που περιφρόνησε την εφημερίδα κι επέτρεψε την απολογοποίηση της είδησης, έγινε θύμα της εικόνας, αντί να τιμά τους λειτουργούς του λόγου.
Το κακό είναι ότι η μάζα δεν διαθέτει την αρετή της διάκρισης, ώστε να ξεχωρίζει την ουσία από την εντύπωση της είδησης, αναπόφευκτα επομένως επεκτείνει την απατηλή αίσθησή της σε όλα τα θεσμικά ζητήματα, δεν περιορίζεται μόνο στο τηλεοπτικό προϊόν.
Κι έτσι φτάνουμε σε αγελαίες και πρωτόγονες συμπεριφορές απέναντι σε όλα, ακόμα και σ’ εκείνα που θα άξιζε να τιμά ο πολίτης.
Ο λαός μοιάζει μ’ ένα παγιδευμένο αγρίμι, όποιο πολιτικό ή θρησκευτικό λάβαρο κι αν σηκώνει.
Μόνο που η πρωτόγονη αντίδρασή του αναγκάζει την εξουσία να γίνεται ολοένα και περισσότερο ωμή απέναντί του. Όταν αποτυγχάνει η πειθώ, δηλαδή ο λόγος, η εξουσία (όσο Δημοκρατική και αν είναι) παίρνει τα πρώτα περιοριστικά μέτρα. Η αντίδραση της άβουλης μάζας στα πρώτα περιοριστικά μέτρα υποχρεώνει την εξουσία να τα αυξήσει. Η μάζα φυσικά αντιδρά αυξητικά και πάει λέγοντας.
Μπαίνοντας όμως στον φαύλο αυτόν κύκλο, φτάνει στο σημείο η επανάσταση να νομιμοποιεί τον ωμότητα. Η εξουσία ισχυροποιείται και, όσο πιο πολύ ισχυροποιείται, τόσο πιο ανάλγητη γίνεται.
“Όταν παραπονιέσαι για το κακό, το διπλασιάζεις”, λέει ο αρχαίος Κινέζος φιλόσοφος Κομφούκιος. Και συμπληρώνει: “Όταν το περιγελάς, το εξουδετερώνεις”.
Αυτό όμως δεν το γνωρίζει ο λαός, δεν καταλαβαίνει ότι το χιούμορ είναι πιο αποτελεσματικό από την διαδήλωση. Κι επειδή με τον σατιρικό “αραμπά” μου υπηρέτησα αυτήν την Σχολή Σκέψης στην δεκαετία του ’90, μιλώ μετά λόγου γνώσεως.
Και καλά να μην το γνωρίζει ο λαός. Όταν δεν το γνωρίζει η αριστερά, που θέλει να καθοδηγεί το λαό, τίθεται ζήτημα για την ευφυΐα της. Δεν είναι απλώς άσοφη. Είναι, απλά, ηλίθια.
Και καλά η αριστερά. Από το 1989 και εντεύθεν, δεν της έμεινε κανένα όραμα, πλην της συνδικαλιστικής διεκδίκησης.
Προσπαθεί τώρα να ιδεολογικοποιήσει τον συνδικαλισμό και ν’ αντικαταστήσει μ’ αυτόν το χρεοκοπημένο ανθρωπιστικό όραμα για κατάργηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο.
Η αριστερά είναι πια ένας πολιτικός κλόουν που κάνει τρελίτσες για να διασκεδάζουν τα παιδάκια.
Η Εκκλησία όμως;
Αυτή γνώριζε από τη γέννησή της το μυστικό της εξουσίας. Γι’ αυτό και ταυτίστηκε διαχρονικά με την εξουσία, όποια κι αν ήταν. Ακόμα και με τους Τούρκους τακίμιασε επί Τουρκοκρατίας, και, φυσικά, με όλες τις δικτατορίες.
Τι σημαίνει άραγε ότι η Εκκλησία ξεχνάει στις μέρες μας τη μακραίωνη πολιτική γνώση της;
Σημαίνει ότι η Εκκλησία είναι πια ένα ιστορικό κουρέλι. Το είπε ακόμα κι ο Γιανναράς. Η Εκκλησία μοιάζει με το ΚΚΕ.
Και το ΚΚΕ μοιάζει με την Εκκλησία.
Όπου ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως. Έτσι πάει αυτή η ορολογία.
Συμπέρασμα:
Ζούμε ιστορικές στιγμές.
Η πανδημία που πάγωσε τον πλανήτη, θα περάσει.
Αυτό που δεν θα περάσει, είναι ο επιθανάτιος ρόγχος των μεγάλων κοσμοθεωριών, των πολιτικών και των θρησκευτικών κοσμοθεωριών, της αριστεράς (με ό,τι περιέχει αυτό) και της Εκκλησίας, ό,τι περιέχει κι αυτό. Δεν θα περάσει, μέχρι να γίνουν και οι δυο μια ιστορική ανάμνηση.
Η αδυναμία να κατανοήσουν οι αριστεροί ότι, όποιος δεν είναι αριστερός, δεν είναι ντε και καλά δεξιός, συμπίπττει απόλυτα με την αδυναμία να κατανοήσουν οι χριστιανοί ότι, όποιος δεν είναι χριστιανός, δεν είναι ντε και καλά άθεος.
Όλως τυχαίως, ο εν λόγω αυτοματισμός της αριστεράς από τη μια, και της Εκκλησίας από την άλλη, ταυτίζεται απόλυτα με την θεώρηση του ισλάμ ότι “όποιος δεν πιστεύει στον Αλλάχ, είναι άπιστος”.
Ίσον:
Ο κομμουνισμός, ο χριστιανισμός και το ισλάμ είναι στον πυρήνα τους ένα και το αυτό. Καθόλου παράξενο, αν σκεφτείς ότι και οι τρεις αυτές κοσμοθεωρίες έχουν την ίδια φιλοσοφική μήτρα: Τον Ιουδαϊσμό. Τον Εβραϊσμό, αν θέλεις.
Είναι Ιουδαιογενείς κοσμοθεωρίες.
Ο καπιταλισμός είναι γέννημα του προτεσταντικού χριστιανισμού, άρα υπάγεται στο μέγεθος του χριστιανισμού.
Όλα αυτά θα πέσουν μαζί. Με χρεοκοπημένο τον πυρήνα τους, θα καταρρεύσουν. Ο πάταγος θα είναι δε τόσο μεγάλος που θ’ ακουστεί σ’ όλη τη γη.
Στη θέση όλων αυτών των κοσμοθεωριών θα έρθει ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Είμαι βέβαιος.
Απλά, είναι θέμα χρόνου.