Τι αντιπροσωπεύουν άραγε οι πόνοι και οι αγωνίες των ανθρώπων; Ένα όραμα ίσως που ματαιώνεται ή ένα όραμα που θα έπρεπε να έχουμε;
Καθότι, αν δε ματαιώνεται κάποιο όραμα για τη ζωή του ανθρώπου πάνω στη γη, κάποια ιδεολογία ίσως, δε μπορώ να φανταστώ ποιες αγωνίες θα έμεναν για να μας βασανίζουν. Θα είχαμε μόνο το ένστικτο της επιβίωσης, το μόνο που έχουν τα ζώα και τα πουλιά, η μόνη αγωνία των οποίων είναι να βρουν κάτι να φάνε, άμα πεινάσουν.
Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν, ουδέ θερίζουσιν, ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας”. Ο ευαγγελιστής λέει ότι “ο Θεός εκτρέφει και θάλπει αυτά”, η αλήθεια όμως είναι ότι ο Θεός ούτε τα ταΐζει, ούτε τα ποτίζει, ούτε τα παίρνει αγκαλιά. Τα πετεινά του ουρανού μόνα τους τρώνε όταν πεινούν (άμα βρίσκουν) και μόνα τους πίνουν άμα διψούν. Άλλη αγωνία όμως δεν έχουν. Καμία.
Θα μου πεις, μην περιφρονείς το Θεό. Αυτός είναι ο πατέρας μας.
Ναι, εντάξει, δε λέω, αλλά… τα πετεινά του ουρανού που τα θρέφει και τα θάλπει, δεν κάνουν το σταυρό τους, ούτε καμία τελετή, δεν προσκυνάνε εικονίσματα. Θα μπορούσε να τα πεις κανείς άθεα.
Το μόνο που κάνουν, είναι να τρώνε άμα πεινάνε και να πίνουν άμα διψούν.
Αν είναι να πάρω τα πετεινά τ’ ουρανού ως παραδείγματα, να τα πάρω όλα όσα απορρέουν από αυτά, όχι ό,τι με βολεύει, έτσι δεν είναι;
Λοιπόν, άλλες αγωνίες, όπως και τα πετεινά τ’ ουρανού, δεν είχαν και οι δικές μας οι γενιές, του προηγούμενου αιώνα. Έφτανε για μια οικογένεια να έχει “ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι της”. Όλες οι ανάγκες των παιδιών της γενιάς του ’50 και του ’60 που – ως παιδί – γνώρισα εγώ, ήταν μετρημένες στα δάχτυλα τους ενός χεριού, τώρα όμως, το παιδί μιας μέσης οικογένειας απολαμβάνει πριγκιπικές ανέσεις, δε χρειάζεται ν’ απαριθμώ…
Σε τι συνίστανται λοιπόν οι πόνοι και οι αγωνίες των ανθρώπων; Μήπως σε κάποιο όραμα για την ποιότητα ζωής;
Αν ναι, που αρχίζουν και πού τελειώνουν οι ανέσεις… θέλω να πω… η ποιότητα ζωής; Ή μήπως αυτό δεν τελειώνει πουθενά;
Όμως, αν δεν τελειώνουν πουθενά, η συνθήκη αυτή μας κάνει αχόρταγους, συνεπώς άσοφους, αν όχι βλάκες.
Το ερώτημα λοιπόν παραπέμπει ευθέως στην ιδεολογία των συνδικαλιστών που, όσες αυξήσεις και να πάρουν στο μισθό τους, δε μένουν ποτέ ευχαριστημένοι, μετά από λίγο καιρό θα επανέλθουν για να ζητήσουν περισσότερα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου πήρε τον “μη προνομιούχο Έλληνα” και τον έκαμε προνομιούχο, μόνο που αυτό έγινε με δανεικά. Και μετά ήρθαν τα μνημόνια…
Διότι, καλά είναι να δίνει όσο έχει το Δημόσιο Ταμείο να δίνει. Αλλά το Δημόσιο Ταμείο δεν είναι ανεξάντλητο, κάποια στιγμή πρέπει να πει “ως εδώ και μη παρέκει”…
Τι κάνεις εσύ τότε;
Σηκώνεις επανάσταση απέναντι στον δυνάστη;
Θέλω να πω… υπάρχει ένα ζήτημα λογικής σε όλα αυτά που εύκολα μπορεί να το προσπερνά όποιος νοιάζεται μόνο για τον κωλάκη του, δύσκολα όμως το αγνοεί ο νουνεχής. Οπότε τίθεται ξανά το ερώτημα:
Τι αντιπροσωπεύουν οι πόνοι και οι αγωνίες των ανθρώπων;
Το καλύτερο που θα μπορούσα να πω επ’ αυτού, έχει να κάνει με την διττή διάσταση του ανθρώπου, την υλική από τη μια, την πνευματική από την άλλη.
Γενικά μιλώντας, παρατηρώ ότι η υλική διάσταση του ανθρώπου είναι αχόρταγη, εν αντιθέσει με την πνευματική διάστασή του που είναι λιτοδίαιτη, για να μην πω ξεχασμένη.
Θεωρώ πως θα έπρεπε να ισχύει το αντίστροφο.
Αυτό το αντίστροφο είναι το μέγα ζήτημα της εποχής μας.
Αν η αντιστροφή αυτή δεν συμβεί, το είδος των διπόδων που κατέκλυσε την γη, “δεν θ’ αφήσει λίθον επί λίθου”…