Συνέντευξη με τον άρχοντα του Σκότους

Θα προσχωρήσω για λίγο στην λογική των συνωμοσιολόγων. Θα μπω στη μεγάλη αίθουσα του θρόνου τους, θα μιλήσω με το βασιλιά των θεωριών συνωμοσίας, τον άρχοντα του Σκότους.

“Γιατί τα λες αυτά, μεγάλε; Ποιος είναι ο σκοπός σου;”, του λέω.

Και είπε:

“Τα λέω γιατί θέλω να γίνω κυρίαρχος του κόσμου”.

“Μάλιστα. Και πώς θα το κάνεις αυτό; Ποιο είναι το σχέδιό σου;”.

Και είπε:

“Είναι τόσο απλό που δεν του τό ‘χει κανένας. Ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια όλων, αλλά δεν το βλέπει κανείς”.

Απόρησα. Είδε να μένω άφωνος με το στόμα μου ανοιχτό και συνέχισε:

“Απασχολώ τα μυαλά των ανθρώπων κάθε μέρα με κάτι. Όλοι συζητούν γι’ αυτό. Κι όταν η συζήτηση τελειώνει, ρίχνω άλλο. Αίμα κατά προτίμηση”.

Δεν άντεξα την κοροϊδία. Και του λέω:

“Μ’ αυτό… θέλεις να κυριεύσεις τον κόσμο; Είσαι τόσο μαλάκας;”.

“Μαλάκας είσαι και φαίνεσαι”, μου απάντησε. “Αλλά θα σου εξηγήσω: Γεμίζω τα μυαλά των ανθρώπων με σκατά. Κοιμούνται και ξυπνούν, δουλεύουν, πίνουν καφέ, αναπαύονται, κάνουν έρωτα, πάνε στο Παρίσι για ψώνια, πάνε στη θάλασσα διακοπές, αλλά το μόνο που έχουν στα μυαλά τους, είναι σκατά”.

Ζήτησα εξηγήσεις.

Όλως περιέργως μου τις έδωσε πρόθυμα:

“Κοίτα”, μου λέει. “Όταν οι άνθρωποι ασχολούνται με τα σκατά που τους βάζω κάθε μέρα στο κεφάλι, δεν έχουν χώρο για τίποτε άλλο από σκατά. Δε βλέπουν τα λουλούδια που ανθίζουν την άνοιξη, δεν ακούνε τ’ αηδόνια, δεν γεύονται σύκα και σταφύλια τον Αύγουστο… καταλαβαίνεις; Όλα τα ωραία γύρω τους… γι’ αυτούς… είναι σκατά”…

“Και πού βγάζει αυτό;”, επέμεινα.

“Μπουμπούνας είσαι ρε αδερφάκι μου… Αν δεν είχαν στο κεφάλι τους σκατά, τι θα είχαν;”.

“Ανθισμένα λουλούδια της άνοιξης, αηδόνια που κελαηδούν στις πηγές, σύκα και σταφύλια του Αυγούστου, θα είχαν φως”…

“Α γεια σου ντε… Θα είχαν φως! Αν όμως είχαν φως… ποιος θα ήταν χαμένος;”..

“Εσύ. Ο άρχοντας του Σκότους”!

“Α γεια σου ντε… Κατάλαβες τώρα;”.

“Νομίζω ναι”, είπα. “Αν οι άνθρωποι δεν είχαν σκατά στο κεφάλι τους και είχαν ανθισμένα λουλούδια της άνοιξης, αν λαλούσαν αηδόνια στ’ αυτί τους, αν είχαν φως στο νιονιό τους, ο άρχοντας του Σκότους θα πήγαινε για βρούβες”…

“Α γεια σου ντε”, ανέκραξε. Και πρόσθεσε με ύφος: “Αλλά μην το πεις σε κανέναν”.

“Εντάξει, δεν θα το πω”, είπα. “Τι σε νοιάζει όμως και αν το πω; Σάμπως θα το καταλάβει κανείς αν το πω;”…

“Α γεια σου ντε”… φώναξε καταχαρούμενος ο άρχοντας του Σκότους. “Πες τους το… Πες τους το… Να γελάσει λιγουλάκι τ’ αχείλι μου… Μπούχτισα εδώ μέσα με τόσο σκατό”…

Γράψε ένα σχόλιο...

Scroll to Top